Tokio Hotel

Green · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 6:53 Temat postu: Fortepian.

Pierwszy raz publikuję tutaj coś swojego. I chyba nawet nie liczę na to, że Wam się spodoba.

I wtedy ona się uśmiechnęła. Nie dlatego, że była z siebie dumna, lecz dlatego, że mogła sprawić mu przyjemność. Sprawić, by na chwilę stary człowiek zapomniał o całym świecie.
Zdmuchnęła z czoła kosmyk złotych włosów, przyglądając się nutom z uwagą. Równy rząd czarnych znaczków, które tyle dla niej znaczyły. Dla niej - i dla niego. Jej wargi ponownie wykrzywiły się w szczerym uśmiechu. Nie musiała na niego spoglądać, by wiedzieć, iż mężczyzna ma przymknięte oczy i kiwa się lekko w przód i tył.
Zacisnęła w skupieniu wąskie usta. Ten akord zawsze sprawiał ci trudność, Kyla. Błagam, nie pomyl się... Zrób to dla niego... Tyle mu zawdzięczasz - powtarzała sobie w myślach, przesuwając wzrokiem po nutach.
Udało się.
Spojrzała mimowolnie w lewo, a w jej błękitnych tęczówkach pojawiły się wesołe iskierki. Na jego twarzy, licznie pooranej zmarszczkami, błąkał się pełen uznania uśmiech. Był z niej dumny. I ona o tym wiedziała. Zbyt dobrze go znała. Mimo swoich zaledwie dwunastu lat, znakomicie wyczuwała jego nastroje, słowa, gesty i spojrzenia. W końcu był dla niej jak ojciec...
Blondynka obrzuciła uważnym spojrzeniem jego wysoką postać. Gęste, siwe włosy, takie same, jak jej błękitne oczy. Duże dłonie, dobrotliwy wyraz twarzy i nieodłączna flanelowa koszula w kratę.
Przesunęła wzrokiem po czarnym instrumencie. Gdyby nie bukiet wiosennych kwiatów, który od niego dostała, z pewnością sprawiałby wrażenie ponurego.
Jej długie, smukłe palce z wdziękiem i pasją uderzały o czarne i białe klawisze fortepianu, a z jego wnetrza wydobywały się kojące dla duszy i ciała dźwięki. Kochała to. Bo w muzyce nie ma żadnej granicy, Kyla. Liczysz się tylko ty i ona - zwykł mówić do niej dziadek, troskliwie poklepując czarną, lśniącą powierzchnię.
Westchnęła cicho, pochylając lekko głowę. Pod wpływem nagłego impulsu, spojrzała na niego ukradkiem.
Już się nie uśmiechał. Siedział sztywno, patrząc daleko w przestrzeń. Przez jego twarz przenknął ledwo dostrzegalny cień. Niebieskooka przerwała grę.

- Dziadku...?

- W porządku, Kyla. Graj dalej.

Próbował się uśmiechnąć, jednak zdobył się tylko na nic nie znaczący grymas. Blondynka mogłaby przysiąc, że jego twarz lekko pobladła.

- Dziadku... - zwróciła się do niego niemal z błagalną prośbą.

- Graj, Kyla. Pięknie ci idzie.

Dziewczyna położyla drżące dłonie na klawiaturze, usiłując się uspokoić. Odetchnęła głęboko i przymknęła powieki. Zaczęła grać tę samą, smutną melodię.
Przez chwilę jej myśli błądziły beztrosko, a potem gwałtownie zwróciły się ku niemu.
To nie działo się pierwszy raz. On nie jest jeszcze stary... On jest za młody, by... - przekonywała w myślach samą siebie. Poczuła pieczenie pod powiekami i spojrzała nań, by utwierdzić się w przekonaniu, że tak właśnie jest. Przerażona, ujrzała, jak mężczyzna powoli osuwa się w dół. Krzyknęła zduszonym głosem i poderwała się z miejsca.

- Dziadku...!

Echo ostatnich dźwięków fortepianu uniosło się w przestrzeń...

EDIT: Matko, jaka ja głupia jestem: nie ten dział! Błagam, czy ktoś mógłby to przenieść do "Naszej twórczości"? Przepraszam... Mój błąd... To już nie więcej nie powtórzy, obiecuję... Embarassed

mroczny anioł · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 7:52 Temat postu:

nie było złe ale powalać też nie powalało
jak na pierwszy raz Little thongue man

było ładnie
błędów nie chce mi się sprawdzać
ale chyba ich nie było albo ja jeszczę śpie i nie dowidze Little thongue man

stylistycznie nawet ładnie
jak na pierwszy raz jestem na TAK Smile

Całuski

furja · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 9:15 Temat postu:

Czytam.

EDIT:

No właśnie, nie ten dział...
Ale i tak mi się podobało. Ładne wykonanie, błędów nie widziałam. Podobało mi się, o tak Smile

Pozdrawiam.

redrii · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 9:18 Temat postu:

Podobało mi się.
Takie... prawdziwe, klimatyczne, nastrojowe. Od razu wyobraziłam sobie pomieszczenie w którym dziewczynka uczyła się gry na fortepianie. Przytulne, ciepłe. W niczym nie przypominało obskórnego pokoju w szkole muzycznej, w którym uczę się na gitarze Laughing

...
Przyjemne (mimo, iż przy końcu smutne) opowiadanie na dzień dobry Wink

Mary.

Noire · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 12:38 Temat postu:

Ładnie.
Bezbłędów.
ale nie powaliło mnie na kolana.

Pozdrawiam.
Noire.

Immortelle · Gość

Hmm...
Pierwszy raz tutaj, ale sądzę, że wcześniej miałaś już do czynienia z opowiadaniami..?
Ładnie i bez błędów, ale nie urzekło mnie.
Dlatego też pół na pół.
Życzę weny,

Pozdrawiam.

Ashia · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 15:43 Temat postu:

I wtedy ona się uśmiechnęła.
Pierwsze zdanie, a mi zrobiło się żal, bo mam chrapkę na "Dzieło"
Bez „ona”, ładniej brzmi.

Gęste, siwe włosy, takie same, jak jej błękitne oczy.
Czyli, że jej oczy były siwe i gęste ?

Rzęch, rzęch.

Bardzo mi się podobało.
Prawie wszystkie opinie powyżej głoszą, że jest ładnie ale nie urzekło.
A ja wychylę się z szeregu, i powiem, że urzekło.
Pozdrawiam i dziękuję za chwilę błogości.
Ashi

Mod-Falka · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 17:45 Temat postu:

No fakt nie ten dział, przeniosłam Wink

A co do opowiadania, to nie było źle. Pojawiły się co prawda pewne błędy, na przykład:

Gęste, siwe włosy, takie same, jak jej błękitne oczy

Włosy nie mogę być takie same jak oczy Wink

Ogólnie rzecz biorąc, jak na debiut wyszło całkiem dobrze. W niektórych jeszcze zdaniach coś zgrzytało, ale to już pomijam.
Czekam na Twoje kolejne opowiadania.

Pozdrawiam

Dziekuję Falko Wink

Co do opa...
Rzeczywiście...
Jak na debiut... ciekawie xD

Green · Wysłany: Piątek 01-12-2006, 20:23 Temat postu:

Devilishh · Wysłany: Środa 14-02-2007, 0:02 Temat postu:

Nie powaliło, lecz ładne.
Miało to "coś" co mi się podobało
ale zabrakło tego drugiego "czegoś" co by sprawiło, iż powaliłoby mnie to na kolana.
Jak na pierwszy raz to dobrze.