Tokio Hotel

Adeleida

Kolejny, nic nie znaczący utwór.
Nic nie znaczący, bo napisany przeze mnie.
Nie potrafię?
Wiem o tym. Cóż. Trudno. Napisałam, wklejam. Może do niektórych dotrze? Zobaczymy...
***

POGRYZIONY MIŚ

W ręku trzyma fotografię. Poszarzałą, nieco zdartą przez czas. Delikatnie łapie za zagięty róg, spoglądając w oczy swojej matki. Głębokie zmarszczki przecinają jej uśmiech, niszcząc złudzenie radości. Dwanaście osób zatacza krąg wokół jej pulchnej osoby. Tańczą, śpiewają. Jednak ich twarze wyrażają coś więcej – smutek, przepracowanie. I nie ukryje tego sztuczny śmiech.

„Arbeit macht frei”

Jeszcze nie widać skutków tej „przyjemności”. Oprócz chleba można zjeść i inne rarytasy – bułki, ser, owoce... Któż zdaje sobie sprawę z tego, że przyjdzie mu niedługo powalczyć o buty? O szklankę wody, miskę ryżu... Nikt. Każdy tonie wśród beczek piwa, szampana i wina – z dojrzewających wśród słońca winogron, pachnących letnim przesileniem.

Na kolejnej fotografii ta sama osoba. Wychudzona, zmęczona. Nieszczęśliwa. Czarne, żydowskie oczy przepełnione smutkiem, łaknące nadziei i pragniące szczęścia.
Sczęście. Cóż to takiego? Dla kobiety z pierwszej fotografii byłby to wyjazd nad morze, dla tej drugiej – kromka chleba. Tak bardzo się od siebie różniły, choć pozornie te same. Nikt by ich nie poznal, mimo znamienia na prawym policzku. Piękne, ciemne oczy, tak różniące się od wszystkich – niegdyś zaszczytem było w nie spojrzeć, teraz widać je było wszędzie. Zebrane w jedno miejsce, zestrachane i zmiażdżone. Upadłe.

„Tod macht frei”

Kilka słów wypowiedzianych po niemiecku. Oddanie butów, ubrań. Wspaniałomyślność. Dadzą nam wody! Nikt nie przypuszczał, że mógł to być gaz. Śmierć przez przyjemność. Przyjemna śmierć.
Zabawne? Tak zginęła jedna z wielu. Winna swojego pochodzenia. Winna bycia Żydówką...

- Mówiłaś, że nigdy mnie nie opuścisz... Mówiłaś, że wrócisz. Że to tylko na chwilę. Że przyjedziesz po mnie. Że...
Samotna łza upadła na czarno-białe zdjęcie, przypieczętowując jego znaczenie – i zamysł nadawcy.

Kolejna fotografia. Tym razem jest to niska dziewczynka – dziewczynka w słomianym kapelusiku. Z pluszowym misiem w ręce, pogryzionym przez inne dzieci w Getcie podczas napadu głodu, furii i zniechęcenia. Jej oczy nie wyrażają niczego. Niczego prócz pustki, wypełniającej powietrze. I ciszy, nic nie znaczącej. Męczącej ciszy.

- Dlaczego mi to robisz? Czy nie rozumiesz, jaki to boli? Wszystkie wspomnienia... Wszystko powraca. To piętno będzie się za mną ciągnęło do końca mego życia. Właśnie przez takich jak ty. Cóż to tobie da? – pytała sama siebie, sącząc herbatę. W głębi powiewał szum fal, nadając dźwięk dzwonkom Feng Shui. Herbaciane róże patrzyły ze spokojem na swą właścicielkę. Zamknęła delikatnie kopertę, czekając końca dnia. Ten jednak nie nadszedł, uparcie zadając ból.

Dzwonek do drzwi.

Czy to mama?

Nie, to tylko listonosz. Ona już nie wróci. Nigdy...

Kolejny, szary list.
Błękitna koperta, jak talerz. Tamtego dnia...

Mod-Negai · Wysłany: Poniedziałek 12-06-2006, 18:07 Temat postu:

1?

EDIT

Hm...

Ostre jest.
Ostre, pelne bolu jest.
Ostre, wbija sie we mnie.
Ostre jest, bolesnie wtapiajac sie w rozum.

Piekne jest.
Piekne, pelne tesknoty jest.
Piekne, tak kochane.
Piekne, pelne kochanej tesknoty jest.

Ostre.
Piekne.
Kocham mocno.
Pozdrawiam:
~ddm

*AnIoŁeK* · Wysłany: Poniedziałek 12-06-2006, 18:09 Temat postu:

2 Ah historia Auswitzch Birkenau, wiem co czujesz , człowiek iedy prezbywa tym miejscu nie mysli o przyjemnosci, jest zadauma i wczuwanie sie w sutuacje jak inni zyli, choc odlegle czasy cieszm ysie ze mamy wolnosc dziakow ktorzy jeszcze jako jedyni potrafia opowiedziec nam ich prawdziwa historię Wink

Zimny Szept · Wysłany: Poniedziałek 12-06-2006, 18:10 Temat postu:

Nie wiem co napisać.
Ad... To było obrazowe.
Proste, bolesne, dające do myślenia.
Piszesz wspaniałe rzeczy.
I choć naszpikowałaś to zadumą i bólem - to nadal masz lekki styl.
Lekki, wdzięczny.

Sailor Moon · Wysłany: Poniedziałek 12-06-2006, 19:44 Temat postu:

To było trudne...
Starałas sie wyrazic uczucia związane z połozeniem Żydów w czasie II wojny światowej...
Myśle, że nikt prócz osoby która osobiscie przeżyła tą tragedie nie umie ich wyrazić.
Niemniej jednak ty po części podołałas temu zadaniu, było nienajgorzej.

Trzymaj sie.
Sailor Moon.

Agusska_xD · Wysłany: Poniedziałek 12-06-2006, 20:01 Temat postu:

Może dla takich jak ja to nie zrozumiałe... Nie mówię że mi się nie podobało. Było bardzo dobre. Tylko trudno jest zrozumieć... ale o to w tym chodzi...

Okla_xD · Wysłany: Poniedziałek 12-06-2006, 20:54 Temat postu:

Oh...
Tak bardzo nie chciałam wracac do tych momentów...
w życiu nie byłam w Oświęcimiu...
Ale pamiętam jak przeczytałam w gazecie w 60 rocznicę o tych zabitych ludziach, jak pokazali zdjęcia dzieci... Wściekłam się. Powiedziałam że nie nawidze niemców i wszytsloego co z nimi związane, a mojej mamie na te słowa staneły łzy w oczach... nie wiedziałam co się dzieje... a tu sie okazało że mój dziadek był niemcem... Moja mama jest z pochodzenia Niemką a ja też mam korzenie niemieckie... Mój dziadek w czasie tej wojny w której zgineło tylu ludzi w Auswitzch brał śluyb z moją babcią, którą za to że się z nim orzeniła wygnali z domu.
Teraz spójrzcie na to z innej strony.
Tam gdzie ludzie umierali, tam też ludzie starali się żyć normalnie w świetle dnia.
To zadziwiające prawda?
Bardzo dobrze że ktoś poruszył ten temat.
Bo wielu Polaków ma żal do Niemców za to. A przez Tokio Hotel nie da się o tym zapomnieć. Lecz nie możemy być źli na niemców bo to sprawka ludzi którzy już nie żyją... Nie możemy mieć pretensji do teraźniejszych niemiec. Oni nie są winni błedów swoich dziadków... Niech bóg ma ich w opiece aby kolejny taki błąd się w nich nie narodził...

Opowiadanie wspaniałe...
Przepraszam...