Tokio Hotel

Reckless · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 15:35 Temat postu:

nie.. wena jest.. tylko nie ma komu przepisac nowej czesci na kompa...

Amore Pomidore · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 15:42 Temat postu:

Ja moge przepisać , bardzo chętna jestem Very Happy

Monis dodaj ta część ;*

Reckless · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 16:44 Temat postu:

z dedykacją dla Sol i Cherry, ktore jeszcze nie dobraly mi sie do dupska Very Happy

oraz dla wszystkich ktorzy czytaja moje marne wypociny Smile

Część 16

Była 7 rano, kiedy Bill obudził się.
- Więc, to nie sen… - pomyślał i spojrzał na wciąż słodko śpiącą Moni.
Nadal nie mógł uwierzyć, że ma ją przy sobie. Delikatnie dotykał jej gładkiego policzka, kiedy otworzyła oczy.
Przez chwilę patrzyła na spokojną twarz Bruneta i już miała coś powiedzieć, kiedy położył palec na jej ustach.
- Cii… Nic nie mów… - wyszeptał i pocałował ją w czoło. – Jesteś śliczna…
Moni przymknęła oczy. Poczuła w sercu mocne ukłucie. Nie umiała powiedzieć Billowi, że za trzy godziny już jej nie będzie, że ich drogi się rozejdą i prawdopodobnie już nigdy się nie zobaczą.
Przytuliła go mocno, westchnęła i zaczęła mówić:
- Bill, ja… Ja dzisiaj wracam do Polski…
Chłopak odsunął się od niej, a uśmiech zniknął z jego twarzy.
- Dlaczego mnie zostawiasz ? – spytał i spojrzał jej głęboko w oczy.
Moni wstała z łóżka i oparła się o szafę. Nie spodziewała się tak egoistycznego pytania od Billa.
- Bill… Ja nie mogę zostać. Twoje życie zupełnie różni się od mojego ! Jesteś sławny, masz wszystko czego chcesz ! A ja…? Ja ciągle muszę o coś walczyć… Rafał umiera, prześladuje mnie banda Skinów, a własna matka mnie nienawidzi ! – Moni wyrzuciła z siebie te słowa i zaczerwieniona wbiła wzrok w podłogę.
- Wcale nie mam wszystkiego… Brakuje mi Ciebie…. – wyszeptał Bill i ze spuszczoną głową wyszedł z pokoju.
Nie, nie płakała… Bardzo chciała płakać, ale zabrakło jej już łez. Stała nieruchomo, wpatrując się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał Bill.
- Wszystko przez tą głupią kartkę! – krzyknęła i uderzyła pięścią w ścianę.
Ostry ból przeszył jej kości. Ale taka była prawda – gdyby nie kartka urodzinowa od matki, nie było by jej tutaj. I nigdy nie poznała by Billa. Sama już nie wiedziała, czy to, że się spotkali to dobrze, czy źle. Nie miała innego wyjścia – musiała wracać do Polski.
Zrzuciła z siebie koszulkę Toma, ubrała się w ciemne jeansy i czarną bluzę, po czym zaczęła się pakować.
Od 15 minut tkwiła w pokoju Billa, choć była już gotowa do odejścia z jego życia. Tuliła do siebie poduszkę, na której oboje spali tej nocy. Wdychała zapach Billa. Nie był to zapach jakichś drogich perfum, tylko słodki, z lekką uwodzicielską nutką tajemniczości zapach prawdziwego mężczyzny.
Tak bardzo nie chciała stąd wyjeżdżać. W ciągu dwóch dni zdążyła poczuć się w tym miejscu lepiej niż we własnym domu. Pokochać ten pokój i poczuć coś do jego właściciela.
Położyła na łóżku koszulkę Toma, rzuciła na pokój ostatnie tęskne spojrzenie i zeszła na dół.
Znalazła chłopaków w kuchni. Tom i Georg siedzieli przy stole, a Gustav pochylał się nad nimi z patelnią pełną jajecznicy.
- Cześć ! – powiedzieli chórem chłopcy i przykleili do twarzy wielkie uśmiechy.
Moni niemrawo kiwnęła głową i usiadła przy stole. Gustav podszedł do niej z patelnią.
- Ja wiem, że do Twojej kuchni to, to się nie umywa, ale coś trzeba jeść. – chłopak nałożył jej na talerz sporą porcję.
- Gucio… Ja nie chcę jeść…
- Gucio ? – Tom i Georg zaczęli się śmiać.
Moni nie miała ochot na tłumaczenia.
- Polskie zdrobnienie od Gustava. – skwitowała krótko.
- Aha… Mnie się podoba, możesz tak na mnie mówić. – rozpromienił się „Gucio”.
- Zjedz. – powiedział Georg. – Nie wyglądasz najlepiej.
Moni niechętnie wzięła widelec do ręki i zaczęła jeść. Jak na kulinarię Gustava jajecznica była dość smaczna.
- Gdzie Bill ? – zapytała nagle.
- Wystękał coś, że wracasz do Polski i wyszedł z domu. – zaczął śmiać się Tom.
- No bo chyba nie wracasz ? – spytał Georg rzucając spojrzenie na spoczywając na podłodze plecak, który zauważył dopiero teraz.
Gustav i Tom przewiercili Moni wzrokiem. Spuściła głowę.
- Wracam… O 10 mam pociąg… - wydukała.
Chłopcy zamilkli. Moni przerwała tą niezręczną ciszę.
- Nie wiecie, gdzie mógł pójść Bill ?
- Niee… Ale na pewno wróci przed 9, bo mamy spotkanie z menagerem. – powiedział Georg.
- Dlaczego akurat dzisiaj ! – wybuchnął Tom. – Nie będziemy mogli Cię odwieźć na dworzec.
- Tom uspokój się. O 9 mam autobus do Lipska. I tak dużo dla mnie zrobiliście. Po prostu zniknę z waszego życia… - Moni posmutniała.
Gustav podszedł do niej i ją przytulił.
- Moni… Nigdy nie znikniesz z naszego życia. Jesteś wyjątkową dziewczyną i zawsze będziemy o Tobie pamiętać.
- Dokładnie ! –odezwali się Tom i Georg, a ich usta ułożyły się w swego rodzaju uśmiech.
Moni nic nie powiedziała. Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na zegarek.
- 8.30, a jego nie ma… - pomyślała. Chciała pożegnać się z Billem, ale szanse na to, że wróci przed 9 wydawały się jej znikome. Wyciągnęła z plecaka papeterię i wykonując dłonią szybkie, zdecydowane ruchy – zaczęła zapisywać niebieską kartkę.
- Co tam piszesz ? – spytał niezwykle zaciekawiony Georg.
- List do Billa. – odpowiedziała nie podnosząc wzroku znad kartki.
- Ale po co ? – wtrącił się Gucio.
- Bo czuję, że on nie wróci, żeby się pożegnąć.
- To ja do niego zadzwonię! – zaoferował się Tom i wyciągnął komórkę.
Moni chciała krzyczeć, żeby tego nie robił, bo przecież gdyby chciał to by wrócił. Ale Tom już przykładał telefon do ucha, próbując dodzwonić się do brata.
- Co za typ ! Nie odbiera ! – zirytowany Dredziak rzucił telefon na stół.
Georg utkwił wzrok w nieszczęsnym przedmiocie.
- Moni ! Przecież my nie mamy do Ciebie żadnego kontaktu ! – wykrzyknął.
Moni zaczerwieniła się.
- A w ogóle chcecie utrzymywać ten kontakt ? – zapytała nie wierząc we własne słowa, bo wiedziała, że chłopcom w jakimś stopniu na niej zależy.
- No pewnie, że chcemy ! – krzyknął Gustav i zaczął dyktować Moni swój numer. Tom i Georg zrobili to samo. Moni zapisała numery chłopaków i wróciła do pisania listu. Chłopcy z krzywymi minami wbijali w nią wzrok. Właśnie zdejmowała z nadgarstka jedną z bransoletek i wkładała do koperty razem z listem.
- Eeee… Moni… A Twój numer ? Nie podasz nam ? – odezwał się nieśmiało Tom.
Zakleiła kopertę i lekko się uśmiechnęła.
- Jeszcze nie teraz… Ale niedługo się odezwę… Obiecuję.
- No doobra… -powiedzieli markotnie, nieco zmieszani chłopcy.

AfterAll · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 16:57 Temat postu:

Buu, smutne to... Ehh Grey_Light_Colorz_PDT_46

Liczę, że wszystko się ułoży

Mod-Hazel · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 16:57 Temat postu:

Boskie!!! Teraz nie pozostaje mi nic innego tylko czekac cierpliwie na następną część?? A kiedy ona będzie??

orengada · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 17:06 Temat postu:

bSKIE TO MAŁO POWIEDZIANE. tO JEST GENIALNE Razz

Napisz NoWa nocie i BEdzie cOOl ...Ekh...ale naprawde smutniackie to Crying or Very sad

Dlaczego tak ? Spotka sie jeszcze z nimi ? Confused

Roxy · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 17:14 Temat postu:

Buuuuu, wraca do Polski Sad

Nie może tak zostawić chłopców...i Billa!
Ale mam jakieś dziwne przeczucie, że długo nie będzie do nich dzwoniła...mam nadzeję, że się mylę Smile

To tylko takie moje głupie wymysły xD Kiedy następna część??

Mod-Grecia · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 19:13 Temat postu:

Wyjezdza?

Ale pewnie wroci Twisted Evil

Ach ten Bill Rolling Eyes

Tom i w ogole caly band.. mhm..
Dawaj kolejna czesc Wink

martoHa · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 21:07 Temat postu:

mam nadzieje ze to sie jakoś szybko nie skończy Very Happy

Gall Anonim · Wysłany: Czwartek 09-02-2006, 23:25 Temat postu:

Podoba? To hest GENIALNE! I nie marne, jak napisałaś. Jest cudne. Proszę, pisz ciut częściej. Pozdrawiam.

Crispi_Jones · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 0:41 Temat postu:

Przeczytałam całe właśnie i muszę stwierdzić, że jest naprawdę... naprawdę... no nie mogę znaleźć odpowiedniego słowa. Wink

Takie romantyczne klimaty, odrobinkę ckliwe i płaczliwe, ale mimo wszystko świetnie się czyta... i podoba mi się.
Do tej pory nie spotkałam się jeszcze (hmm chyba, bo jakoś tak nie mogę się przyzwyczaić, że Viv i Vic z opowiadania Vivien są Polkami Razz

dlatego jakoś tak ich pod uwagę nie biorę, nie wiem czemu Wink

) z opowiadaniem w którym tak jakoś bez zgrzytów spleciono losy (co za wyrażenie "spleciono losy" Laughing

) Tokio Hotel z Polką... To mi się podoba...
No i oczywiście dołączam do czekających niecierpliwie na następne części. Wink

Jakże by inaczej... Smile

malineczka · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 7:13 Temat postu:

o ja ... dawaj wiecej ja poprostu musze wiedziec co bedzie dalej!! wlasciwie to musimy. dawaj szybko next parta!! ale ona ich tak zostawi...i pewnie sie nieodezwie...albo po jakims czasie... Sad

dawaj wiecej Very Happy

Reckless · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 10:24 Temat postu:

hehe.. dzieki za pozytywne komentarze Razz

z przykroscia stwierdzam, ze koncza mi si eferie i dupa w krate w raz z koncem ferii koncze opko.. za kilka godzin ostatni czesc...

Amore Pomidore · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 10:32 Temat postu:

Monis chyba zartujesz Neutral

Konczysz opko ;/ nie rob nam tego ;/ napewno cos jeszcze napiszesz Sad

malineczka · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 10:33 Temat postu:

o ja....... ale jak juz to porządną na kilka stronek!!!!! czekam..

Mod-channel · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 10:35 Temat postu:

szkoda ze wyjezdza...ale ona o ile wiadomo mi ma szkole w Polsce wiec raczej musi wyjechac...? Sad

*:M!s!a:* · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 10:57 Temat postu:

Bosh! Cudne :cy: Poryczałam się Crying or Very sad

Proszę nie kończ! Pisz kiedy bedziesz miała czas - my poczekamy Wink

Ta część wyjątkowo piekna! Masz talnt dziewczyno!

Unendlichkeit · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 11:04 Temat postu:

Monis!, kurcze, głupio wyszło z tym wyjazdem do Polski Sad

Bill, głupku wracaj do domu!
szkoda, szkoda...
jestem ciekawa jak to zakończysz w takim razie...

Reckless · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 12:02 Temat postu:

nie mam juz sily Was terroryzowac Very Happy

Bo nie ma na świecie dwóch identycznych pocałunków…Dwóch identycznych spojrzeń w oczy…

CZĘŚĆ 17 - Ostatnia

Moni po raz kolejny spojrzała na zegarek – 8.45. Wstała od stołu i skierowała się ku wyjściu.
- Odprowadzicie mnie na przystanek czy żegnamy się tutaj ? – rzuciła obracając się na pięcie.
Próbowała się uśmiechnąć, ale tym razem jak na złość – uśmiech nie chciał pojawić się na twarzy.
- No jasne, że Cię odprowadzimy. – powiedział Tom. – Menager będzie u nas dopiero po 9.
Bez słowa wyszli z domu. Przystanek znajdował się bardzo blisko. Praktycznie wystarczyło przejść na drugą stronę ulicy…
Stali na chodniku wlepiając w niego wzrok. Moni odezwała się pierwsza :
- Chłopcy, nie wiem czy wiecie, ale bardzo się z Wami zżyłam przez te dwa dni i…
- My z Tobą też ! – przerwał jej Georg.
- … i chcę Wam podziękować za wszystko co dla mnie zrobiliście. – dokończyła.
- A jak nam podziękujesz ? – spytał roześmiany Tom, chcąc rozładować napiętą atmosferę.
- A duży buziak wystarczy ? – spytała również się śmiejąc.
- No, może ze trzy buziaki ! – wtrącił się Georg i puścił jej oczko.
- Nie ma sprawy! – powiedziała, podeszła do Georga i po woli zaczęła się żegnać.
Jemu i Tomowi dała po trzy obiecane buziaki i mocno przytuliła. Na końcu podeszła do Gustava i wciskając mu do ręki niebieską kopertę wyszeptała:
- Proszę, daj to Billowi, ale dopiero za jakieś dwie godziny.
- Dlaczego za dwie godziny ?
- Wtedy będę już w pociągu i nie będzie odwrotu. – wyszeptała tajemniczo, przytuliła chłopaka i również obdarzyła go trzema buziakami w policzek.
Patrzyła jeszcze przez chwilę na całą trójkę : przystojni, uśmiechnięci kumple. Gustav – wyglądający tak niewinnie, jak aniołek; Tom – ze swoją słodką łobuzerską buźką i Georg z niesamowitą powagą na twarzy. Brakowało tylko pięknego uśmiechu i błyszczących brązowych oczu Billa. Nie… Brakowało jego całego…
Podjechał długi zielono-biały autobus. Moni poczuła ukłucie w sercu. Tak ciężko było jej odjeżdżać, w dodatku bez pożegnania z Billem….
Tom, Gustav i Georg podeszli do niej i jednocześnie mocno przytulili.
- Żegnajcie chłopcy. – powiedziała drżącym głosem i wyrwała się z uścisku.
Po chwili stała już na stopniach autobusu, uśmiechnęła się przez łzy do trzech chłopaków stojących na chodniku i zniknęła w środku pojazdu. Zajęła miejsce przy oknie i patrzyła na ich oddalające się sylwetki. W ciągu kilku sekund zniknęli jej z oczu…
- Bill dał dupy po całości ! – powiedział Tom z całej siły kopiąc kamień po chodniku.
- Ta dziewczyna jest wyjątkowa ! Nie mogę uwierzyć, że jej nie pożegnał ! – wybuchnął Gustav.
- Wy też zauważyliście, że między nimi coś było ? – spytał Georg.
- Georg, panuj nad sobą… Tego się nie dało nie zauważyć! – Gustav był wyraźnie rozbawiony inteligentnym pytaniem Georga.
- Gdyby Moni na mnie poleciała, to wyjechałbym za nią nawet do Polski ! Mój brat jest debilem! – powiedział Tom wchodząc do domu.
- Wiem, że nim jestem. Nie musisz mi tego mówić. – ze schodów zszedł właśnie nikt inny jak Bill, w ciemnych okularach i z sportową torbą Pumy na ramieniu.
- Georg, pożyczam Twój samochód. – rzucił Brunet, wziął z półki klucze i skierował się do wyjścia.
- Nie masz prawa jazdy ! – krzyczał przerażony Georg.
- Potrafię prowadzić i bez tego. A menagerowi powiedzcie, że porwały mnie fanki. – powiedział Bill i wybiegł z domu pozostawiając brata i oszołomionych kumpli.
Moni dojeżdżała już do Lipska. Nie miała ochoty wysiadać z autobusu. Mogła bym nim jechać i jechać, gdyby byli przy niej chłopcy. Wszystko było by lepsze niż rozstanie z nimi. Rozstanie z Billem. Całe czas było jej głupio za poranny, gwałtowny wybuch emocji i słowa, które tak naprawdę nie były prawdą. Bolało ją to, że Bill nie przyszedł się pożegnać, ale w końcu to ona zawiniła…
Autobus zatrzymał się na przystanku. Stąd do dworca było jakieś 10 minut drogi. Szła po woli, jakby liczyła na to, że stanie się coś, co sprawi, że nie będzie miała wracać.
Po krótkim czasie była już na dworcu. Kupiła bilet i udała się na peron. Do przyjazdu pociągu było jeszcze 20 minut. Usiadła na zielonej ławeczce i wbiła wzrok w namiętnie całującą się parę, stojącą kilka metrów dalej.
Spuściła wzrok. Zaczęła żałować, że nigdy nie dała Billowi szansy na pocałowanie jej. Tylko raz… Wtedy w samochodzie, kiedy wracali z zakupów.
- Dla niego to pewnie nic nie znaczy. Zwykłe przyjacielskie cmoknięcie… - pomyślała i przymknęła oczy.
Nie było przy niej Billa od niecałych dwóch godzin, a już tak cholernie tęskniła. Za brązowymi oczami, słodkim uśmiechem, delikatnym dotykiem dłoni... Tęskniła za każdą jego cząsteczką.
Otworzyła oczy i głęboko westchnęła. Po woli zaczęło do niej docierać, że gdyby nie Rabit byłaby teraz z Billem i nie musiała by się martwić o Rafała. Znienawidziła Skina jeszcze bardziej i z całego serca życzyła mu wszystkiego co najgorsze. A może… Tak – pierwszy raz w życiu życzyła komuś śmierci. Życzyła śmierci skinowi, który rujnował jej życie równie skutecznie jak matka.
Nagle ktoś zasłonił jej oczy. Poczuła ciepłe, delikatne dłonie – teraz lekko drżące.
- Bill… - wyszeptała.
Chłopak zabrał dłonie z oczu Moni, obszedł ławkę i staną przed nią. Wyglądał tak samo, jak wtedy, gdy wychodzili z centrum handlowego. Wielkie ubrania Toma sprawiały wrażenie jakby chciały pochłonąć jego drobne ciało. Przykucnął przed Moni, zdjął kaptur i chwycił jej dłonie.
- Przepraszam za to, co było rano… - powiedziała.
- Nie ważne.. To ja głupio zrobiłem. Mało brakowało, a nie zdążył bym Cię pożegnać. Moni spojrzała mu w oczy. Wstała z ławki i pociągnęła go za ręce do góry, żeby również wstał.
Brunet uśmiechnął się i objął ją w pasie.
- Mam jeszcze jedno życzenie… - powiedział uśmiechając się.
- Jakie ? – spytała.
- Nie zapomnij o mnie… - wyszeptał i mocno ją przytulił.
Moni delikatnie odsunęła go od siebie i powiedziałą :
- Nie zapomnę, bo…
- Bo ? – spytał.
Moni zbliżyła twarz do twarzy Billa, zamknęła oczy i zaczęła czule muskać jego słodkie usta. Odwzajemnił pocałunek, który z delikatnego i niewinnego zmieniał się w gorący i namiętny. Ich wargo łączyły się ze sobą co raz mocniej i zachłanniej. Moni poczuła w swoich ustach język Billa. Zaczęła się bawić jego metalowym kolczykiem, splatając swój język z jego językiem w pełnym pożądania ‘tańcu’. Spragnione pieszczot ciała przyległy do siebie. Ręce Moni przez chwilę spoczywały na ramionach Billa, po czym zaczęły gładzić jego kark, twarz i przeczesywać palcami czarną czuprynę. Natomiast ręce Billa oplotły jej ciało błądząc po plecach, talii i biodrach. Chcieli na zawsze zapamiętać tę chwilę – ich pierwszy pocałunek i zapewne już ostatni. Z gorącego pożądania wyrwał ich wjeżdżający na peron pociąg…
Moni oderwała się od Billa, uśmiechnęła się i powiedziała :
- … bo nie ma na świecie dwóch identycznych pocałunków…
Bill spojrzał w jej zielone oczy, w których gościły dobrze mu znane iskierki i dokończył :
- … dwóch identycznych spojrzeń w oczy…

orengada · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 12:04 Temat postu:

Rewelacja

szkoda ze ostatnia ... Była to fantastyczna opowiesc... fantastyczne zakonczenie, rewelacyjne napisane. Crying or Very sad

Nie umiem pogodzic sie z faktem ze to koniec !!! Tak mi smutno .... Crying or Very sad

Nie wiem co powiedziec. Czuje pustke i wogle... Crying or Very sad

Mam prosbe dodaj dodatkowa notke ze streszczeniem co sie z nimi stało. Co z matka głownej bochaterki, co z jej przyjacielem i co z chłopakami a przedewszystkim co z na ! Crying or Very sad

Jak ja sie pozbieram ? Rolling Eyes

Mod-Grecia · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 12:48 Temat postu:

Uuu czemu juz koniec, mam teraz szklanki w oczach Evil or Very Mad

No i co, wyjechala do Polski i co potem bylo? Spotkala sie jeszcze z nim jakos? Sad

Kurde ja zawsze jestem niespelniona. Jak konczy sie jakies opko to zawsze sie wypytuje co potem bylo Very Happy

No to i ty powiedz.. Rolling Eyes

Hera · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 12:56 Temat postu:

ah.. piekne .. rozmarzylam sie ... eh... szkoda, ze to koniec.. ale zakonczenie godne podziwu .. ahh XD

Reckless · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 13:06 Temat postu:

DOBRA.. TO TERAZ MOGE POWIEDZIEC, ZE ZAROTWALAM ZE TO JEST OSTATNIA CZESC Very Happy

wiem, wiem - jestem wredna - obrzuccie mnie jajkami Very Happy

chcialam po prostu zobaczyc wasza reakcje Razz

Crispi_Jones · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 13:12 Temat postu:

Nic tylko bić za takie straszenie Razz

Ale fajnie, że będzie ciąg dalszy... Very Happy

!
Tylko zasadnicze pytanie: kiedy??
A co do tej części to faajna, fajnaaa... Wink

Ludu ja głupieję... nie mogę się wysłowić jak człowiek, tylko to okropne słówko mi na myśl przychodzi: "fajne"... No jak ja mogę xD Rolling Eyes

Gall Anonim · Wysłany: Piątek 10-02-2006, 13:13 Temat postu:

Ja się, yyy, wzruszyłam. Powaga. Bardziej niż na tych jednoczęściowych dramatach. Ba, nie bardziej, tylko po prostu, bo na nich rzadko się wzruszam.

A teraz mnie musisz uważnie wysłuchać.
To jest jedno z moich, zapewne nie tylko, ulubionych opowiadań. Genialnie pisane, takie... śliczne.
Nie zostawiaj tego opowiadania. Zrób drugą część, drugi tom, nagłą zmianę akcji. Niech jadą, niech jej szukają, niech wszystko będzie trwało bardzo długo. To opowiadanie się nie znudzi. Nam nie. Chyba, że po prostu Tobie się znudziło. Jeśli tak, to proszę, postaraj się odpocząć, nabrać sił, może nagle zapragniesz do niego wrócić?
No na co ja teraz będę tak wyczekiwać?
Zastanów się, proszę.