Tokio Hotel

dark marona

Zajrzałam do folderu z jednoczęściówkami nad którymi pracuję, lub gdy najdzie wena - piszę. Znalazłam opko skończone.

Z góry: nie mam nic do "różowych" dziewczyn i nic do Barbie Rolling Eyes

Oczyma głównej bohaterki tej historii, rozpamiętywała dzisiejszą grę swoich "koleżanek".
Popatrzcie, ścierwo idzie!
Grupa wysokich, blondwłosych rówieśniczek z odkrytymi brzuchami i różowymi ciuchami zaczepiała klasową ofiarę. A pośród tych Barbie, ona. Sarah. Jej najlepsza przyjaciółka. Mała, szara myszka, przyłączona do tych lanserskich popisówek. Wspólnie z nimi wyglądała żałośnie, lecz nie zauważała tego. Śmiała się. Ta najwierniejsza z przyjaciółek poparła swoje nowe znajome, nazywając Fines "ścierwem".
Dziewczyna położyła się na łóżku, czuła chłód w sercu i ból. Było jej zimno. Wieczór otulał ciemną kamienicę łagodzącym mrokiem.
Chciała skończyć ze wszystkim. Mimo że, zawsze była taka ambitna - dziś straciła siłę. Teraz już nie chce spotykać się z Luissą. Teraz nie chce już nic.
- Ej lamusko, zliż to - wyśmiewały się z niej, wskazując na ubrudzoną podłogę.
Dziewczyna nie zniosła tego więcej. Wybiegła ze szkoły, zapłakana. Łzy płynęły po jej bladoróżowych policzkach. Wróciła do domu. Teraz jest tutaj. Chwyciła telefon.

"Czarny - wybieranie"

Każdy sygnał w telefonie przybijał ją jeszcze mocnej.
- Słucham? - usłyszała w słuchawce ciepły, kojący jej zmysły głos. Opadła na poduszkę.
- Proszę, przyjdź teraz do mnie, błagam... - szeptała przez łzy.
- Fin, zaraz, poczekaj, co się stało? - zapytał szybko, a w jego głosie można było usłyszeć nutę przerażenia.
- Bill, proszę, nie mów tyle, przyjdź tylko - wypowiedziała, zaciskając palce na satynowej pościeli.
- Nie mogę, zaraz wyruszamy w trasę, bus stoi już pod oknem! - tłumaczył się.
- Błagam...!
Nacisnęła znak czerwonej słuchawki. Pospiesznie wstała. Narzuciła czarny płaszcz i nie zakładając butów, wybiegła przed dom. Pędziła wprost do sąsiedniej wioski o nazwie Loitsche. Nie było tam daleko. Około kilometra drogi.
Wiatr uderzał w jej ciało. Ona biegła wąską dróżką, po kałużach i po piachu. Nie miała siły. A jednak: zwolniła, lecz nie zatrzymała się. Widziała już palące się w oddali światła w domu państwa Kaulitz. Naprzeciw siebie ujrzała męską sylwetkę.

Kruchego i drobnego chłopaka, który dłonie wciśnięte miał w tylne kieszenie poszarpanych spodni. Szedł z gracją, elegancją modela. Miała wątpliwości co do tego, kim jest owy młodzieniec. Lecz ta jedna cecha. Wystarczyło zobaczyć choćby cień jego natapirowanych włosów, by zgadnąć że to Bill.

Widząc ją, przyspieszył. Byli już tak blisko siebie.

Prawie już...

Wpadli sobie w ramiona. Tak ciepło, jak nigdy dotąd. Ona zapłakana, wtuliła się w niego. On objął ją czule.
- Spokojnie, już dobrze - szeptał swoim słodkim głosem.
Przylgnął do niej całym, gorącym ciałem. Ogrzewał ją, pocierając dłońmi o ramiona, okryte jedynie cienkim materiałem płaszcza.
- Co się stało? Fines, co jest? - zapytał opiekuńczo, spoglądając w jej smutną twarz. Zawsze taki był. Nie liczył tego, że nie ma czasu. Najważniejsze było zawsze pomagać przyjaciołom.
- Te... te dziewczyny razem z Luissą mnie wyzywały... zaufałam jej i nasza przyjaźń poszła na marne! - wykrzyczała wprost do Kaulitza. Płakała jak małe dziecko.
- Fin, uspokój się, porozmawiajmy - rzekł i stanęli obok jednego z płotów.
- Nie przejmuj się nimi, to zwykłe puste lalki - powiedział, stojąc blisko brunetki.
- Bill... czy ty... powiedziałeś "puste lalki"? Przecież podobają ci się takie dziewczyny jak one... poza tym, Schez była twoją dziewczyną. - powiedziała, patrząc w ziemię.
O kim jest Durch den Monsun? No właśnie... Schez...
Chłopak natychmiast zaczął się tłumaczyć. Gestykulując rzekł:
-To był błąd, dziś to wiem. Takie dziewczyny jak one nie zasługują na poważne uczucie - rzekł, spoglądając na Fines. Trzymał dłonie na jej ramionach.
-Bill... czy ty...? - zapytała dziewczyna patrząc wprost w jego piwne tęczówki.
On patrzył jej głęboko w oczy. Oddychał szybciej. Rozglądał się nerwowo, raz po raz zawieszając wzrok na pięknych widokach wioski.
- Ty jesteś inna - powiedział. Puścił ją. Odchodził w stronę busa, który przygotowywał się do odjazdu.
- Bill, poczekaj! - zawołała go i podbiegła na kilka metrów.
On zniknął już w cieniu wysokich traw i drzew. Mimo tego, że Fines została na drodze sama, uśmiechnęła się pod nosem.
- Ja ciebie też - szepnęła cichutko, po czym została jeszcze chwilę i obserwowała piękną okrągła tarczę, spoczywającą na gwieździstym niebie...

Edit: poprawa błędów

Osobiście mi się nie podoba, ale próbuję mieszać style...
bijcie, zniosę wszystko

Mod-Falka · Wysłany: Niedziela 10-12-2006, 11:06 Temat postu:

Wiesz... Zastanawiam sie, co napisać, że oddać wszystkie moje wrażenia po przeczytaniu tego.
Było za krótko. Taka fabuła, jaką sobie wybrałaś, powinna być opisana trochę dokładniej i obszerniej.
Po drugie, fakt, że temat opowiadanie nie był zbyt oryginalny. Ale mi się spodobał. Zaczynam mieć powoli dość natchnionych jednoczęściówek, w których czasem nie wiadomo o co chodzi. I było w tym takie ciepło. Zdecydowanie ta jednoczęściówka ma w sobie taki specyficzny urok.
Jedna rzecz mi nie przypadła do gust, mała ale zawsze. Te postacie, "Barbie" były strasznie typowe. Nie wiem, skąd sie to wzięło na tym forum, że róż jest wyznacznikiem takich sztucznych dziewcząt. Znam kilka takich i słowo daję, nie noszą rózowych ciuchów.
I pomimo tego, że troche by w tej jednoczęściówce można poprawić, to jednak mi sie podobało. Chyba głównie przez taki ciepły nastrój tego opowiadania.

Pozdrawiam

Leb die sekunde · Wysłany: Niedziela 10-12-2006, 12:21 Temat postu:

Nie ma co bić, wierz mi. Dopatrzyłam sie tylko jednej literówki.

dark marona · Wysłany: Niedziela 10-12-2006, 12:35 Temat postu:

Mod-Falka

No cóż... być może opisów było za mało, zgadzam się z tym.

A temat? Wybrałam go, ponieważ ta historia w znacznym zarysie zdarzyła sie w moim życiu Rolling Eyes

A te Barbie Rolling Eyes

to właśnie one były przyczyną konfliktów między mną a przyjaciółką, ale też właśnie te Barbie łatwiej skojarzyć z "różowym".

Pozdrawiam Mr. Green

Immortelle · Gość

dryllka · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 19:25 Temat postu: :)

Ja nie jestem pół na pół. Jestem w 100% na TAK! Bardzo mi się podobało.... ja jakoś nie mam weny i nie będę miała, nie umiem pisać opowiadań...
Pozdro Aduśka... Smile