Tokio Hotel

miausha

A to tak dla odmiany. Moje jednoczęściówki są zazwyczaj za krótkie i pozbawione dialogów. Ta będzie inna. Zainspirowała mnie śnieżyca. Nie jestem z niej do końca zadowolona, ale to nie mnie dane oceniać...
Miłego

Edit: Brzmi tak, jakbym nie do końca była zadowolona ze śnieżycy. A mnie chodziło o jednoczęściówkę Razz

No nic.

- Padaj, padaj, padaj! – Drobny chłopiec, wyglądający na dziesięciolatka, stał na środku ścieżki z zadartą głową i krzyczał co sił w płucach. Przyglądała mu się pulchna nastolatka.
- Myślisz, że jak na niego nakrzyczysz, to spadnie? – Zapytała malucha. Ten gwałtownie się obrócił.
- Nie wiem. Ale mogę próbować.
- Bill, jesteś mądry, wiesz? – Anita, bo tak jej było na imię, podeszła do swojego przyjaciela i czule potargała jego grzywkę.
- Wiem. A ty jesteś bardzo mądra i bardzo kochana. I taka duża, i tak dużo wiesz… – oświadczył poważnie i wtulił się w nią mocno.
I wtedy właśnie zaczęło padać. Pierwszy płatek usiadł spokojnie na kapturze dziewczyny. Następny, wirując w powietrzu, leciał prosto na jej nos. Już po chwili było ich tak wiele, że cały świat ukrył się jakby za zasłoną.
- Bill, udało ci się! Pada, zobacz!
Czarnowłosy chłopak oderwał się od bluzy Anity i zadarł głowę do góry. Popatrzył chwilę z satysfakcją, po czym spojrzał tryumfalnie na dziewczynę i powiedział:
- Oczywiście, że mi się udało. Mi się zawsze udaje. Kiedyś też mi się uda. Będę sławny, zobaczysz. A wtedy będziesz chodzić na każdy mój koncert, prawda?
- No jasne! Jeśli tylko o mnie nie zapomnisz…
- Ja miałbym zapomnieć o tobie? – Przerwał oburzony.- Nigdy! A teraz chodź, muszę powiedzieć temu bęcwałowi, mojemu bratu, że dzięki mnie na święta będzie śnieg. Teraz będzie mi musiał być wdzięczny do końca życia! Może posprząta za mnie pokój…?
- Oj, Bill – Anita chciała udać irytację, jednak nie udało jej się to. Jej głos był serdeczny i pełen ciepła. – Zachowujesz się jakbyś miał osiem lat, a nie dwanaście.
- Nieprawda – zaprzeczył, po czym podbiegł do niej i trącił ją palcem. – Gonisz!
Dziewczyna, śmiejąc się głośno, pobiegła za nim.

Ze snu wyrwał ją jakiś irytujący dźwięk. Po chwili namysłu doszła do wniosku, że to telefon. Podniosła słuchawkę i zapytała zaspanym głosem:
- Halo?
- Anita? – Spytał niepewnie jakiś głos po drugiej stronie.
- Bill, czy wiesz, która jest godzina? – Zapytała, zgrzytając zębami. Jednak chłopak ani myślał jej słuchać.
- Mamy kontrakt! Nagramy płytę! Mamy własnego menedżera! Będziemy grać moje piosenki! Będziemy sławni!
Z każdym wykrzyknikiem dziewczyna czuła, że mętlik w jej głowie się powiększa.
- Powiedz mi spokojnie i powoli – zarządziła w końcu.
Bill kilka minut opowiadał o tym, jak doszło do podpisania kontraktu. Opowieść zakończył radosnym:
- Mówiłem, że będziemy sławni!
- O rany, nawet nie wiesz, jak się cieszę! – Krzyknęła uradowana. – Gdzie jesteś?
- Zaraz będziemy mieć próbę w Domu Kultury.
- Ok., To już lecę. Buziaczki! – Rozłączyła się szybko i pobiegła do łazienki, by jak najszybciej wyszykować się i wyjść z domu.

Anita szła najbardziej ruchliwą ulicą miasta, kopiąc przed sobą mały kamyk. Dzisiaj były jej osiemnaste urodziny. Dostała mnóstwo życzeń, kartek, prezentów. Każdy dzwonił, aby uszczęśliwić ją choćby najbardziej pospolitym „Wszystkiego najlepszego”. Jednak ona wcale nie była szczęśliwa. Do szczęścia brakowało jej jeszcze jednych życzeń. A on nawet nie zadzwonił…
Śnieżyca z minuty na minutę powiększała się. Silny wiatr zdmuchnął jej z głowy kaptur, ukazując długie blond loki. Szybko nałożyła go spowrotem. Teraz pragnęła tylko usiąść przy kominku i pomyśleć.
- Ann! Ann! – Niewyraźnie usłyszała jakieś wołanie. Obejrzała się. Nikogo jednak nie zobaczyła. „Musiało mi się wydawać”, skarciła siebie w myślach. „Znam tylko jedną osobę, która tak do mnie mówi. A on przecież jest w Monachium…”. Jednak tym razem nie mogła się przesłyszeć. Wołanie stawało się coraz donośniejsze.
Obejrzała się jeszcze raz. W jej stronę ktoś biegł. Tą mangową fryzurę poznałaby wszędzie.
- Bill! Co ty tu robisz? – Spytała zaskoczona, gdy już się przywitali.
- Składam ci życzenia! Wszystkiego najlepszego z okazji osiemnastki, starucho!
- Pogadamy za trzy lata – pogroziła mu żartobliwie palcem, jednak jej głos przepełniony był radością.
- Dwa i pół – poprawił. – Nie przerywaj! Życzę ci mnóstwo, mnóstwo szczęścia. Żebyś nigdy nie musiała się martwić. Żeby otaczali cię sami przyjaciele. No i, oczywiście, spełnienia wszystkich marzeń. Od tych najważniejszych po te całkiem malutkie.
Anicie oczy zaszły łzami. Pamiętał! Przyjechał tu taki kawał tylko po to, żeby złożyć jej życzenia osobiście!
- Kocham cię, wiesz? – Spytała, tuląc go mocno.
- Ja ciebie też, ale puść już. Mam dla ciebie jeszcze prezent! – Powiedział, wręczając jej pakunek. Ann patrzyła na niego niepewnie.
- No dalej, otwórz! – Uśmiechnął się szeroko. Zaczęła zdejmować kolejne warstwy papieru. W końcu udało się to. Jej oczom ukazał się wielki, puchaty, brązowy miś z kokardką na szyi.
- Nie wiem, co powiedzieć… - westchnęła.
- Powiedz jeszcze raz, że mnie kochasz, i ładnie się pożegnaj.
- Kocham cię. A czemu mam się żegnać? Jedziesz już? – Spytała smutno.
- Muszę. Mamy dzisiaj koncert. Ale zadzwonię. Pa! – Pocałował ją w policzek i zniknął za śnieżną zasłoną.

Anita siedziała przed telewizorem, mocno tuląc do siebie brązowego misia. Wczoraj były jej dwudzieste urodziny. Nie zadzwonił. Był zajęty, musiał udzielać wywiadów, pozować do zdjęć, podkładać głos w filmie… Musiał robić tysiące innych rzeczy. Kariera wymaga poświęcenia. Teraz patrzyła na niego, gdy siedział na skórzanej kanapie i udzielał kolejnego wywiadu.
Nie, to nie był już ten „jej” Bill. Natapirowane włosy, mocny makijaż, wyuczone ruchy. Noga na nogę. On nie był już sobą. On grał…
A obiecywał jej, że sława go nie zmieni. Ze zawsze będzie taki sam i nigdy o niej nie zapomni. Przeliczył się.
- Bill, czy oprócz członków zespołu, masz też jakiś innych przyjaciół? – Zapytał prezenter. Anita zastygła bez ruchu. Teraz chłopak ma szansę, żeby podreperować swoją nadwątloną w jej oczach reputację…
- Na inne przyjaźnie nie mam teraz czasu. Cały czas jesteśmy w trasie, taką znajomość trudno byłoby utrzymać. Miałem kiedyś bliskich przyjaciół, ale niestety, umarło to śmiercią naturalną.
Prezenter płynnie przeszedł do następnego pytania, jednak ona już go nie słyszała. „Umarło to śmiercią naturalną”… Tylko dlaczego nikt jej o tej śmierci nie powiedział?
Podeszła do okna i zapatrzyła się w wirujące płatki śniegu. Łzy powoli spływały po jej policzkach, a po jej głowie cały czas chodziły jego słowa sprzed prawie sześciu lat.

„Ja miałbym zapomnieć o tobie? Nigdy!”…

Bo kariera wymaga poświęcenia…

Panna P.

Miałam deja vu Mr. Green

Widziałam już chyba dwa albo trzy opowiadania o tej tematyce na tym forum.
Identyczny schemat.
Wykonanie ładne, chociaż

yuna vel laya · Wysłany: Środa 24-01-2007, 13:46 Temat postu:

ekhm....

Czytając non stop zastanawiałam się jaki jest cel tego opowiadania...
Dotarłam do ostatniego akapitu, ostatniego zdania i zrozumiałam...
Pomysł średni, oklepany, ale wykonanie dobre, może poza kilkoma błędami interpunkcyjnymi.

Podobało mi się, choć za serce nie chwyciło.

Pozdrawiam
yuna

marta~~miki · Wysłany: Środa 24-01-2007, 14:49 Temat postu:

Pod koniec opowiadania miałam łzy w oczach.
Piękne opisane, lecz ja nie mam jakoś siły teraz pisać o tym, co stworzyłaś.
Dostrzegłam, ze Bill bardzo się zmienił.
Dawniej zły nastolatek. Wariacje, lecz przed kamerą spokój i skromność.
Zamienił się w prawdziwą gwiazdę. Nie podoba mi się to Grey_Light_Colorz_PDT_46

Niestety.
Oczywiscie, mowa o jego postawie, bo Twoje opowiadanie napisane jest bardzo ładnie.
Jestem na tak.
Pozdrawiam.
Życzę weny.
marta
P.S.Ten komentarz bez żadnego ładu, czy składu, wiem. Przepraszam.

Leb die sekunde · Wysłany: Środa 24-01-2007, 14:50 Temat postu:

furja · Wysłany: Środa 24-01-2007, 15:28 Temat postu:

Czytając pierwsze zdania opowiadania zastanawiałam się w duchu, czy koniec tego będzie taki o jakim myślę.
Kiedy skończyłam czytać, zobaczyłam, że się nie myliłam.

No cóż, [jak już ktoś wspomniał] miałam deja vu.
Czytałam już tysiące opowiadań na tym forum o tej samej wytartej i trochę nudnej już tematyce. Każdy sili się teraz, aby ubrać opowiadanie w jakieś piękne słowa, by jednoczęściówka była jednoczęściówką oryginalną... Ale tu nie tylko słowa mają być oryginalne, tutaj liczy się pomysł, którego u Ciebie niestety zabrakło...

Nie podobało mi się.
Pozdrawiam.

miausha · Wysłany: Środa 24-01-2007, 16:09 Temat postu:

Zaszalałam - odpisuję na komentarze.

Panna P.: Myślniki poprawiłam już, dzięki za zwrócenie uwagi Smile

A że pomysł był? Możliwe. Odczułam potrzebę napisania czegoś takiego, i już. A że zawsze staram się wymyślić coś oryginalnego, to tym razem poszłam na łatwiznę, trudno Razz

A przy tej ilości jednopartówek trudno znaleźć oryginalny temat (co mnie, oczywiście, nie usprawiedliwia, wiem

).

Luthies : Ok, poczekam

yuna vel laya: Może to zabrzmi dziwnie, ale mnie też nie chwyciło za serce xD Ot, taka średnia jednopart, jakich wiele. Aczkolwiek.... dzięki

marta~~miki: Może i bez ładu, ale z tego, co zrozumiałam, to ty też tęsknisz za starym Billem... To tak jak ja. Dzięki

Leb die sekunde: Dziękuję, już poprawiam. A temat jest taki... szeroki, jak morze xD A ten śnieg to się własnie też do napisania przyczynił.

furja: Ależ ja wiem, że ta jednoczęściówka nie ma z oryginalnością nic wspólnego, ale... (patrz wyżej) Smile

.

Dzięki.

O matko, ile emotek... naprawdę zaszalałam...

Kai · Wysłany: Środa 24-01-2007, 16:21 Temat postu:

Nieźle. Upadek Billa Kaulitza ? Coś w tym stylu ?
Jeśli tak, to ci się udało. Brawo.

Froggina · Wysłany: Środa 24-01-2007, 16:25 Temat postu:

Może i oklepany temat, ale daje do myślenia. I nad przykładem Billa, i nad innymi pzypadkami, w których poświęca się przyjaźń dla kariery...

Wątek sniegu też mi się podoba Smile

A "padaj, padaj, padaj" to prawie jak nasze "spadaj, spadaj, spadaj" :F

colds · Wysłany: Środa 24-01-2007, 17:24 Temat postu:

jeju.
to było piękne.
fabuła przerabia nie raz, nie dwa.
ale i tak pieknie.

opisałaś to normalnymi słowami.
widać dokładną zmianę.

i wiesz co?
czuję, że Bill właśnie tak się zmienił.

aż mi się ryczeć zachciało.
Crying or Very sad

Divalecorvo · Wysłany: Środa 24-01-2007, 17:55 Temat postu:

Cham, prostak i drobnomieszczanin.
To mi przychodzi na mysl o Billu z opowiadania.
Bo sie w trakcie tej jednopartowki zdarzylam sie wcielic w postacie.
To chyba drugie opowiadanie Twojego autorstwa ktore czytalam.
Podoba mi sie Wink

Odsylam do komentarza colds bo ona napisala wszystko co trzeba
(cold nie obrazisz sie? Smile

)
Pozdrawiam

Cheza · Wysłany: Środa 24-01-2007, 19:31 Temat postu:

miausha · Wysłany: Czwartek 25-01-2007, 11:30 Temat postu:

Szalejemy, part 2.

Kai: Dokładnie coś w tym stylu. Bo tak ostatnio sobie zdałam sprawę, że... Nieważne. Dzięki

Froggina: "Spadaj, spadaj, spadaj!"

No cóż, jest skuteczne, nieprawdaż? Very Happy

Dzięki

colds: Ojej... Dzięki Embarassed

A że Bill się tak zmienił... Boję się tego. Dzięki

Divalecorvo: Ojej, jak miło Embarassed

Dzięki

Cheza: Po pierwsze dzięki za te błędy. Nad końcem myślałam trochę, bo miałam dwie możliwości, jednak ta chyba okazała się lepsza. Co do pisania, to piszę, owszem

A czytać... Czytać lubię Razz

I czytam dużo. No... Dzięki

Incia · Wysłany: Wtorek 06-02-2007, 23:43 Temat postu:

Pomysł był oklepany.
Jednak miało "to coś" (ja coś dzisiaj z "tym czymś" przesadzam xD)
Podobało mi się, bo...
Nie, sama nie wiem dlaczego.
Ładne, i już.

Pozdrawiam i życzę weny
Inn