Tokio Hotel

Schwarz_Madchen · Wysłany: Poniedziałek 21-05-2007, 15:29 Temat postu: Gdziekolwiek będę.

Witajcie, to moja druga z kolei jednoczęściówka, którą chciałabym Wam pokazać. Początek może się wydawać trochę oklepany, ale dopiero później akcja się rozwija.
Dedykowana Airelle. Smile

02.05.2007 r.
Ile to już miesięcy, ile lat, od kiedy sława zabrała mi Ciebie w swoje dłonie i przeciągnęła na ciemną stronę życia? Ile godzin minęło od naszego ostatniego spotkania, które zaledwie rok temu rozpamiętywałeś jako najpiękniejszy dzień?
Obiecałeś, że będziesz tęsknił i kochał na zawsze. Że będziesz dzwonił.
A wiesz – odebrałam dzisiaj telefon. Bezmyślnie palnęłam:
-Tom?
Wierząc, że to Ty, zaślepiałam się kolejny dzień, a pozostały mi tylko złudzenia.
Mimo, że teraz to piszę, wciąż mam nadzieję, że jednak kiedyś się odezwiesz. Że jednak nie zapomniałeś swojej pierwszej miłości, z którą wspólnie spędzałeś najtrudniejsze chwile.
Pamiętasz, jak Bill wylądował w szpitalu na wycinaniu migdałków? Pamiętasz, kiedy nie mogłeś znieść rozłąki? Pamiętasz?
Ja wtedy byłam przy Tobie, pocieszając jak tylko można było.
Albo jak na początku Cię tak nienawidziłam, bo ciągle zabierałeś mi przyjaciółki. Nie, „zabierałeś” to złe słowo. Ty podrywałeś, a później zamiast ze mną, to przesiadywały z Tobą. Po całym love story musiałam je uspakajać.
Wiesz co jeszcze napiszę? Dziś dzwonił do mnie Twój brat. Tak, Bill, zgadza się.
On chyba jako jedyny nie wpadł aż tak w ten wir sławy, którym tak bardzo się cieszycie. Spytał co u mnie. Tak prosto z mostu.
Wiesz jak brzmiało drugie pytanie, padające z moich ust?
-A co u Toma?
Tak, zgadza się. Nie wiesz nawet, jak bardzo mnie zabolało, kiedy słyszałam, że stoisz obok.
…
Anuś.

03.05.2007 r.
Przepraszam, ale dziś znów mnie naszło na wspomnienia. Wiem, że Cię tylko zadręczam listami, których i tak nie czytasz. Ja to doskonale wiem, przecież te wszystkie wywiady, koncerty…
Oglądałam dzisiaj rozdanie nagród COMET. Otrzymaliście trzy. Cieszę się, nawet nie wiesz jak cholernie się cieszę. Znów mogłam zobaczyć Cię całego… Twój uśmiech, wyraz twarzy, kiedy się cieszysz… Ale jeszcze bardziej zszokowało mnie to, co powiedziałeś, kiedy weszliście na ten słynny podest, po którym przechadzało się już wiele gwiazd.
-Anuś, dziękuję ci z całego serca o tą troskę. Wiem, że zachowałem się jak ostatni dupek, nie oddzwaniając, nie pisząc… Dlatego postanowiłem… Odejść na jakiś rok z zespołu. Wiem, że akurat teraz jest to nie wskazanie, ale muszę coś naprawić w moim życiu. To tyle ode mnie. Chciałem jeszcze podziękować wam, fanom, za te wszystkie wspólne miesiące, gdy mogłem dawać koncerty. Wrócę na pewno!
Przez chwilę nie docierało do mnie to, że skierowałeś te słowa w moją stronę.
…
*
Tydzień później ktoś zapukał do mych drzwi. Nie wiem, czy to niedomyślność wzięła górę, czy po prostu straciłam nadzieję, że możesz być to Ty.
Wstałam z kanapy i zastanawiałam się, kto stoi po drugiej stronie. Najpierw niepewnie spojrzałam w okno, lecz nie zauważyłam nikogo.
Otworzyłam. Moim oczom ukazał się chłopak z kapturem na głowie, o wiele za dużej koszulce i przemoczonej kurtce, po której nadal ściekała woda. No tak, przecież padało.
-Cześć, Anuś… - szepnął. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, kim on może być…
Wpuściłam go do środka, żeby się ogrzał przy kominku, przy którym tak wiele spędzaliśmy chwil. Wydawał mi się dziwnie znajomy.
Gdy zrobiło mu się cieplej, odważył się zdjąć kurtkę i bluzę, a co za tym idzie – także kaptur. Mogłam zobaczyć jego twarz. Delikatne, dorosłe rysy, jak przystało na około 17-to letniego chłopaka, śliczne brązowe oczy i pełne usta. W dolnej wardze miał kolczyk, takie kółeczko zakończone dwiema kuleczkami.
Przypominał mi Ciebie…
-Nie poznajesz mnie? – spytał. Pokręciłam przecząco głową, w której i tak musowało wiele tysięcy myśli. Kiedy jedna zaczynała mieć jakiś sens, druga nachodziła ją, więc na nic nie mogłam się zdecydować. Bałam się zapytać, czy tym chłopakiem jesteś Ty… Bałam się jak cholera.
-A ten pocałunek poznasz? – wpił się w moje wargi. Całował najpierw delikatnie i subtelnie, a później zaczął napierać coraz mocniej. Poznałam tą taktykę, smak tych ust… To byłeś Ty…

Zastanawiając się, czy nie siedzą we mnie już resztki zawiści za to, że nie odzywałeś się ponad rok, postanowiłam smakować tą chwilę. Poddałam się Twojemu władczemu pocałunkowi, mimo, że pewnie za niedługo znikniesz z mojego życia tak samo jak wtedy zniknąłeś.
Było mi dobrze znów tkwić w Twoich ramionach. Czułam się lepsza.
Twoje silne dłonie masowały moje plecy. Już nie siedzieliśmy osobno, niczym w dwóch oddzielnych ławkach. Swoje ciało położyłam na Twoim, ciesząc się tym, że znów mam Cię przy sobie.
-Anuś… Chciałbym, żebyśmy porozmawiali. – przerwałeś nagle, patrząc mi głęboko w oczy.
-Tak?
Zmieszałeś się trochę, nie wiedząc co powiedzieć. Ja dobrze wiem, że chciałeś oznajmić mi coś ważnego. I że mogło to zaważyć na naszej dalszej znajomości…
-Pamiętasz, kiedy obiecywałem ci, że kiedyś wrócę?
-Pamiętam, ale czekaj, bo ja tu nie widzę morału. – potrząsnęłam delikatnie głową. Spojrzałeś niepewnie w moje oczy. Już nie mogłeś zobaczyć w nich strachu i zabłąkania. Bo poczułam, że staję się inna, kiedy jesteś przy mnie. Kiedy rozmawiasz ze mną, kiedy się uśmiechasz…
Pamiętam jak miałam do Ciebie kiedyś pretensje, że nie pokocham nikogo równie silną miłością. Minęło. Chociaż rzeczywiście tak się stało.
Wielu chłopaków kręciło się wokół, lecz nie umiałam po tym wszystkim tak po prostu się zakochać. Bo mówią, że pierwszej miłości się nie zapomina…
-Być może to też zapamiętasz: KOCHAM CIĘ…

Znów jesteśmy razem. Wspaniały dom, dwójka dzieci… To kiedyś było moje marzenie. Jak widać, marzenia się spełniają.
-Zabawnie jest tak przeglądać te listy sprzed dziesięciu lat. – uśmiechnęłam się, chowając wszystkie kartki papieru do pudełka. Na końcu znalazłam różę, którą Tom podarował mi po balu maturalnym. Tego też się nie zapomina…
-Wiesz co ci odpowiem?
-Nie.
-Ich bin da wenn Du willst… Schau Dich um dann siehst Du mich… Ganz egal wo Du bist… Wenn Du nach mir greifst dann halt ich Dich. – pocałował mnie w czoło, obejmując mocniej. Teraz już wiem, że gdziekolwiek będę – on będzie ze mną…

Airelle · Wysłany: Poniedziałek 21-05-2007, 15:45 Temat postu:

klep.

edit:

No ładnie było nawet.
Dużo emocji wplatasz w tekst, poprzednie opowiadanie także emanowało uczuciami.
O, i dede dla mnie, dziękuje xD

Nie potrafię tylko odczytać przesłania tego - nie rozumiem co ma odejście Toma z zespołu do "gdziekolwiek będę, on będzie przy mnie".

Parę błędów

Salida · Wysłany: Poniedziałek 21-05-2007, 16:16 Temat postu:

klep.

EDIT:

Nie, nie, nie, nie.
To chyba tyle.
Nie!
Nie pozbędziesz się mnie tak szybko, o co to, to nie!
Więc.
Fabuła oklepana. Wykonanie nie podobało mi się. Poza tym to wedłyg mnie Bill jest bardziej zepzuty przez sławę, bo Tom został taki, jaki był i w ogóle. Bildonek się zbabia cholernia. Kurczak! Zbaczam z tematu. A co to za temat? Ach twoje opko. Opko? Czy takie słowo w ogóle istnieje? <myśli> Chiba jo.
No sorry, ale skończe ten komentarz jak wrócę od psychiatry bo ja nienormalna jestem.

weny.

Salida

After_Eight · Wysłany: Środa 23-05-2007, 16:07 Temat postu:

Tak dziwnie, że wpuściła go nie wiedząc kim jest.
Do obcych się na ulicy nie odzywa, a co dopiero wpuszczać do domu! xD
Jak Airelle napisała, twoje opowiadanie mieści w sobie dużo uczuć Wink

Nie jest źle Wink

Czytałam gorsze xD

helcia · Wysłany: Piątek 25-05-2007, 14:13 Temat postu:

Träne · Wysłany: Piątek 25-05-2007, 14:41 Temat postu:

No to tak.
Przeczytałam całą Very Happy

Za twoją prośbą Razz

Bo powiem ci, że nie wchodzę na opowiadania jednoczęsciowe, dlatego iż nie lubię tego uczucia kiedy jakieś opowiadanie mi się spodoba a potem sobie uświadamiam, że już nie będzie więcej odcinków. Rolling Eyes

Ale dla ciebie weszłam xD
Przeczytałam Razz

I powiem że fabuła faktycznie jest oklepana Very Happy

Można to było troszkę bardziej ... hmm... zrobić to bardziej realnie Very Happy

Bo pomysł był nawet nawet Smile