Tokio Hotel

Arasoi

Zbyt chaotyczna. Gubię się, gubię...
chaotyczna.
Chaotyczna, jak ja sama.
30 seconds to mars - The kill

*

Dostając od życia mało, dostajesz więcej, niż by ci się miało wydawać.

Już jesteśmy. Nareszcie, po pięciu godzinach jazdy, dotarliśmy na to cudowne miejsce. Widzisz mamo, te wszystkie roześmiane twarze? Uśmiechają się do nas, cieszą się z tego, że mogą nas zobaczyć. Usiłujesz tamować łzy. Po co? Rozpłacz się, tak po prostu, jak małe dziecko. Daj upust swoim emocjom, będzie ci łatwiej, uwierz mi.
Och, nie musisz na mnie krzyczeć! Tylko rozejrzyj się wokoło. I co? Też to zauważasz? Przecież... z nich wszystkich emanuje szczęście! Tylko ty jesteś taka smutna i ponura, nawet na mnie nie spojrzysz. Bo po co, prawda? Nie chcesz mnie znać, wyrzekasz się z każdym dniem coraz bardziej. Tak jest dla ciebie łatwiej. A ja? Mogę jedynie pomarzyć o wspólnym, ciepłym domu. Takim, jakiego mi nigdy nie chciałaś zapewnić. Ale to już nie ważne, mamo. Rzuć okiem na ten krajobraz! Te wysokie góry. Ten cudny strumień wody... oczyszcza mnie. Nie krzycz, proszę! Daj mi się nacieszyć przez chwilę wolnością! Dotykasz swoją dłonią mojej dłoni, ściskasz mocno, po czym zaczynasz szarpać. Puść mnie! Mamo... wiesz, że cię kocham. Nie chcę, nie chcę! Ranisz, wymierzając kolejny cios w moje delikatne policzki.
Odejdę od ciebie, usunę się w cień. Stanę na środku potoku, zmoczę się cały, jak to zawsze robię. Połknę odrobinę cierpienia, mieszając z goryczą, smutkiem, żalem i... szczęściem?
Mamo, ja jestem szczęśliwy. Śmieję się jak opętany, patrząc na ciebie wzrokiem szaleńca. Bo... w każdym z nas coś z niego jest. A we mnie jest go coraz więcej... próbuje mną zawładnąć. I z każdą chwilą udaje się mu to bardziej. Popatrz, jak śmiesznie wyglądasz! Ha, ha, śmieszą mnie nawet twoje potargane włosy, rozczochrane i rozwiane w każdą stronę. O Boże, jak bawi mnie twój niebieski płaszcz!
Biegniesz przed siebie? Uciekasz przede mną?
Mamo, to ja, twój syn. To tylko ja. Stój, proszę! Sprzedajesz komuś innego moje uczucia, tak? Nie chcesz już... mnie.
Chętnie bym teraz skoczył z tego szczytu, wiesz? Bo choć góra, silna i piękna, staje się miejscem westchnień, niech ta, stanie się miejscem zadumy. Mamo, stój! Widzę cię, tam, na dróżce. Biegniesz, gubiąc buty. Myląc nogi i przewracając się z paraliżującego strachu. Śmieję się w niebogłosy. Jesteś taka zabawna w swojej prostocie! Czujesz ten smak... życia? Leżysz! Ha, ha, ha! Boże, jakie to śmieszne! Przewracasz się na prostej drodze, gubiąc sens własnej egzystencji.
A ja zgubiłem się razem z nim. Pomocy, gdzie ja jestem?
Psychodelicznym tokiem myślenia próbuję dojść do siebie. Och, znów się gubię na początku. Myśląc o tym, co było. A o tym, co jest. Komponując każdy szczegół w jedną całość... starając się zapomnieć o złych rzeczach, myśleć tylko o dobrych. Omijając przeszkody, próbując dostać się do rzeczy istotnych i dobrych. Dodając odrobinę rozpaczy. Gorzkiego śmiechu. Starając się być przy tym twardym jak skała, a za razem miękkim jak puch śniegu. Nie zapominając o cierpliwości. O wrodzonej wrażliwości, pogodzie ducha, miłości do bliźniego, poczuciu humoru. Tylko... jak to wszystko pogodzić?
- Do jasnej cholery, czy ja nie mam prawa do szczęścia? – krzyczę.
Z ciemnej przepaści, słyszę kroki, które wydają się coraz to bardziej wyraźne.
Wtedy wyjawia się mężczyzna, koło pięćdziesiątki i mówi:
- Ależ owszem, masz. Lecz... zmarnowałeś swoją jedyną szansę. Czujesz to? Zaufałeś. A nam, ludziom, nie wolno ufać. Tracimy wtedy na wartości.
- Nie byłbym tego taki pewny, proszę pana. – odparłem podirytowany – nie traćmy czasu na bzdury. Czy miał pan kiedyś do czynienia z miłością?
- Tak. I powiedziałem sobie, że już nigdy więcej, nikomu więcej niczego nie powiem. Do dzisiaj, chłopcze. Dałeś mi szansę na odrodzenie. Wiesz... też ją masz. Tylko zmarnowaną.
- Kim pan w ogóle jest?! – krzyknąłem – ja rozumiem, że mamy podobne myślii poglądy. Albo nie. Nie rozumiem tego. Skąd pan przyszedł?! Czego pan ode mnie chce?!
- Giń. Tylko taka moja wola. – rzekł spokojnie.
Odsunąłem się od niego. Cofałem się coraz bardziej i bardziej, aż w końcu, wylądowałem na skraju góry. Staruszek zbliżył się do mnie. Z każdą sekundą był bliżej. Czułem jego oddech, spojrzenie pełne nienawiści. Aż w końcu...

Strącony w przepaść, otchłań bólu, lecę. Spadam w nieskończoność, czekając na lepsze jutro. Staruszek tylko nachyla się nade mną i powtarza co jakiś czas:

- Potrzebujesz tylko odrobinę miłości, by poczuć ryzyko dobra.

Lecę, już straciłem siebie.
Mamo kochana, pozwól mi naprawić. Mamo kochana, daj mi szansę. Mamo kochana...
...zacznijmy to od nowa.

*

Dla...
...Avis, Ad, Negai i helki.
Oraz nigdy nie spełnionej miłości.

Beata · Wysłany: Sobota 03-02-2007, 0:04 Temat postu:

1?

Edit:

Bohater niewątpliwie odczuwa niedosyt miłości matki, więc żebrze o nią i błaga. Ja przynajmniej to odebrałam w ten sposób.
Nie było haotyczne, jak Ci się wydaje.
Masz ładny styl, czasem tylko popełniasz jakieś drobne błędy; literówki czy interpunkcjyjne, lecz to jest do skorygowania.
Podobał mi się twój ciekawy sposób wyrazu, jednak jak na mój gust troszkę zabrakło mi opisu uczuć bohatera, wyrażenia takiej głębi jego niewątpliwej egzaltacji.
Niemniej jednak podobało mi się Smile

furja · Wysłany: Sobota 03-02-2007, 0:12 Temat postu:

czytam

EDIT:

Było kilka błędów interpunkcyjnych.
Niektóre zdania były dziwnie złożone, ale tylko niektóre.
Poza tym innych błędów nie było.
Zapomniałabym... Strasznie denerwowały mnie te trzykropki "..."
Za dużo ich było, jak dla mnie. Boże, jak się czepiam xD

Hmm... Co do treści to była taka sobie.
Nie zachwyciła mnie, ale to nie nowość, bo zachwycają mnie tylko tzw' "Białe kruki", których, niestety, bardzo mało.

Jak dla mnie przeciętne, ani dobre, ani złe.

Pozdrawiam.

Cheza · Wysłany: Sobota 03-02-2007, 8:20 Temat postu:

Hmm nie jestem jakoś bardzo zachwycona, ale tragedii też nie było. Nie powaliło na kolana, to opowiadanie było jak jedno z wielu. Mogłaś to jakoś bardziej rozwinąć, zabrakło mi tu uczuć, a powinno ich być więcej. Opisujących jego stan emocjonalny, to, co czuł w danej chwili. Tak, było to dla mnie trochę suche, ale to tylko moje odczucia. Każdy inaczej odbiera ten sam tekst. W każdym razie mnie nie urzekło, brakowało tego czegoś.

Pozdrawiam,
Chez.

Immortelle · Gość

MissIntensive · Wysłany: Sobota 03-02-2007, 13:51 Temat postu:

Ładne.
Ciekawe.
Coś mnie ciągnie, żeby przeczytać to jeszcze raz, a to świadczy, że jest to rzeczywiście coś dobrego.
Szczerość.
Prawda.

o!

YaNoU · Wysłany: Sobota 03-02-2007, 14:12 Temat postu:

Po pierwsze, uwielbiam tę piosenkę, więc miło mi sie czytało.
Ogółem, nie lubię opowiadań, które wprost nie "mówią" o co chodzi. Wolę prosty styl, może nie taki znowu prościutki, ale też nie taki całkiem od parady. Bo ma się rozumieć, te opowiadanie miało jakieś przesłanie. A ja nie wiem jakie. Jak na mój gust, troche za "suche" za bardzo "wymuszone" i takie... skomplikowane. Nie wiem jakim przymiotnikiem opisać twoje opowiadanie, naprawdę. W każdym razie, za mało uczuć. Prakwtycznie nic o stanach emocjonalnych i uczuciach, więcej o tej egzystencji , zachowaniach... Wyumuszone, w sensie, że takie niezwykłe. Poprostu albo tak miało być, albo odniosłąm wrażenie, że pisałaś specjalnie tak, by nie można było dostrzec o co chodzi. I ten koniec, to rzeczywiście taki już na odwal.
Szerze mówiąc, czytałąm lepsze, ale to tylko taka moja uwaga.
Y. Neutral

Darkness · Wysłany: Sobota 03-02-2007, 16:55 Temat postu:

Arasiu, zadziwiasz mnie kobieto. Coraz bardziej.
Twoje jednoczęściówki jedna po drugiej są coraz lepsze.

Pozdrawiam.

Incia · Wysłany: Sobota 03-02-2007, 21:07 Temat postu:

Nie poruszyło mnie.
Ale ładnie.
Może się faktycznie nie do końca łapię, ale to do mnie podobne...

Życzę weny i pozdrawiam
Inn

Arasoi · Wysłany: Sobota 03-02-2007, 21:15 Temat postu:

Rozumiem, że prawie nikt nie załapał.
Ale to bardzo osobiste opowiadanie, więc macie prawo nie załapać (do osób, które są niewtajemniczone).

Beatko, wiesz jak bardzo ważna jest dla mnie Twoja opinia?
Zawsze mam wielkiego banana na buzi, jak czytam Twoje komentarze.

Syntetyku, aleś się wysiliła xD.
Mam rozumieć, że opinia przychylna? Jeśli tak, to dziękuuuuuję

.

Arasoi.

czosneq_91 · Wysłany: Sobota 03-02-2007, 21:26 Temat postu:

Trudne momentami.
I ta trudność jest dobra.
Bardzo dobra.

helcia · Wysłany: Niedziela 04-02-2007, 11:57 Temat postu:

Śliczne...
Słuchałam czegoś innego. My chemical romance...
Ślicznie to się zgrało...
Ta czaotyczność była najlepsza z całego opowiadania.
Tylko jakoś końcowe wydarzenia mi nie pasowały do całego opowiadania.
Ale chaos.
Eh...

Darkness · Wysłany: Wtorek 06-02-2007, 19:58 Temat postu:

Leb die sekunde · Wysłany: Środa 07-02-2007, 21:10 Temat postu:

Ciekawy temat i interesujące przedstawienie całości.
Widziałam chyba ze dwie literówki. Teraz ich niestety już nie moge znaleźć.
Brakowało mi tu tego czegoś, ale mi dość często tego brakuje Rolling Eyes

Ostatnie zdania niezbyt mi się podobały. Miejscami coś zgrzytało.

Nie do końca do mnie trafiło, choć na swój sposób zrozumiałam.

Pozdrawiam

Mod-Negai · Wysłany: Czwartek 08-02-2007, 13:20 Temat postu:

A ja nie wiem, co powiedzieć.
Zdziwiłam się, może to najlepsze słowa.
Ale nie powiem, że mnie nie urzekło, bo tak właśnie było.
Lubię tą nutkę Ciebie w tym, co piszesz.
A całą resztę kocham.
Negai