Tokio Hotel

Whatever

Dla każdego uosobienia platonicznej miłości.

Coś, co robiłam w tamtym momencie, ciężko było nazwać pakowaniem, jednak miało taki sam cel. Wrzucałam niechlujnie ubrania do walizki. Często nie trafiałam; oczy miałam pełne łez. Wierzchem dłoni otarłam słone krople, spływające po policzku. Obróciłam się wokół własnej osi, dokładnie lustrując każdy centymetr hotelowego pokoju. Od kilku tygodni zamieszkiwałam właśnie takie pomieszczenia. Dla Niego zrezygnowałam z „normalnego” życia, ze swojego życia.
Był gwiazdą rocka. Kochałam Go, nawet gdy byłam jeszcze dzieckiem. Od wieków podziwiałam, ubóstwiałam i w bezsenne noce całowałam plakaty z jego podobizną. Przez długie lata marzyłam o Nim i tylko o Nim. Upajałam się Jego głosem, każdą wypowiedzią, a nawet notatką prasową na Jego temat. Nieświadomie stał się jedyną rzeczą trzymającą mnie przy życiu. Każdą decyzję uzależniałam właśnie od Niego. Zaczynając od tych poważnych, kończąc na błahostkach. Etap mojej paranoi sięgał, aż doboru płatków śniadaniowych; kupowałam tylko te, które On lubił.
- Czy byłam głupia? – zapytałam sama siebie.
Nie, byłam zakochana, zauroczona, a nawet zafascynowana. Trzy w jednym.
Inspirował mnie. Przyznaję, że dzięki Niemu przedmioty humanistyczne szły mi o wiele lepiej. Wiersze pisały się właściwie same. W lot pojmowałam rozumowanie Szekspira. Wolny czas poświęcałam delektowaniu się powieściami pani Austin. W dziedzinach ścisłych nie miałam już tego polotu. To właśnie było powodem oburzenia, które moje otoczenie niezwykle wylewnie okazywało.
Powoli zaczęłam się odcinać od rzeczywistości; stworzyłam swój mały świat. Było mi w nim dobrze. Nie zauważyłam, że straciłam przyjaciół, że bliscy zachowywali się wrogo. No cóż, mieli prawo. Za każdym razem, gdy zarzucali mi, że dzieje się ze mną coś niedobrego, wymieniali Jego nazwisko. Z każdym ich atakiem, moja zawiść się pogłębiała. Byłam coraz agresywniejsza, coraz bardziej samotna i zamknięta w swoich wyobrażeniach, realiach, a także myślach.
Poświęcałam całe godziny na pisanie Mu wierszy. Jego fotografię nosiłam w portfelu. Miałam gadżety z logo Jego kapeli. Od breloczków, aż po tapetę ścienną. Posiadałam wszystkie fasony koszulek, jakie kiedykolwiek na sobie nosił oraz jakie wymyślił.
Był moim bogiem, był moim autorytetem, był moją pasją i namiętnością. Był wszystkim.
Sama nie wiem, jakim cudem Go poznałam. Może to przez moją zawziętość? Tak, pewnie tak. Od dawna przysięgałam sobie, że Go spotkam. Chciałam Go w sobie rozkochać, a później być z Nim do końca świata. Czasem nawet marzyłam o jednym dniu dłużej.
Teraz zbierając pośpiesznie swoje rzeczy z Jego pokoju, wydawało mi się to niesamowicie zabawne. Moja rozpacz pozwalała mi chyba, na ironiczne myślenie. Coś, co pielęgnowałam w swoim umyśle przez tyle lat, runęło nagle w ciągu kilku tygodni. Paradoks.
Zapięłam zamki błyskawiczne walizki. Opuściłam hotelowy pokój. Jedynym śladem, jaki po sobie zostawiałam było echo skrzypiących kółek mojego bagażu.

Devilishh · Wysłany: Piątek 05-01-2007, 22:41 Temat postu:

1 ?
wara moje miejsce Very Happy

edit...
ooo jakie to krótkie...
auu

Whatever · Wysłany: Piątek 05-01-2007, 22:47 Temat postu:

Niekoniecznie. Wink

Leb die sekunde · Wysłany: Sobota 06-01-2007, 17:56 Temat postu:

Mogłas to bardziej rozwinąć.
Tak, zdecydowanie za mało opisane. Jakby urwane.
I właściwie to tak... nijako.
No cóż, może nastepnym razem.
Pozdrawiam

mroczny anioł · Wysłany: Sobota 06-01-2007, 18:43 Temat postu:

szczerze to za krótkie mi to było
nie było żadnego imienia nikogo z th
ale można się było domyśleć że chodzi o billa Wink

kiepsko można to było napisać lepiej Smile

a i temat troszkę oklepany
jestem ogółem na nie
Pozdrawiam Smile

Image · Wysłany: Sobota 06-01-2007, 21:04 Temat postu:

Tak... Trochę krótkie to było, ale podobało mi się.
Masz niezły styl, ale mogłabyś dodać trochę więcej opisów.
Tak więc jestem pół na pół.
Pozdrawiam i życzę weny

helcia · Wysłany: Niedziela 07-01-2007, 11:14 Temat postu:

Hm, hm, hm.
Nie podobało mi się bo było za krótkie, bo fabuła za bardzo oklepana, bo jej prawie wogóle nie ma.
Ale nie było źle, ładnie opisujesz.
Tylko na drugi raz popraw długość i fabułe. Będzie git xD
Pozdrawiam

.

furja · Wysłany: Niedziela 07-01-2007, 11:22 Temat postu:

czytam

EDIT:
Fascynujący tytuł, ale...
Nic poza tym, niestety. Nie było tu nic co mogłoby mi się spodobać.
Czytając domyślałam się jaki będzie koniec.
Było już iwlee tego typu opowiadań.
Wiem, że nie łatwo jest wymyślić coś oryginalnego, dlatego staraj się dalej, a ja z chęcią przeczytam Twoją kolejną partówkę.
Narazie na NIE.
POzdrawiam:*

Immortelle · Gość

Cóż.
Nie powaliło mnie.
Ale podobało mi się.
Do wykonania nie mam większych zarzutów, gdzieniegdzie przestawiłabym tylko szyk wyrazów.
Lekkie.
Krótkie. Może i rzeczywiście nie było potrzeby się rozpisywać, choć wolałabym, gdyby było trochę dłuższe.
Jestem pół na pół.

Życzę weny,

Pozdrawiam.