Tokio Hotel

Areis

Podoba mi się ta jednoczęściówka. Może nie jest porywająca i pisywałam lepsze, ale mi się podoba.

Życzę miłego czytania Smile

_________________________________________________

Z ponurą miną przyglądał się zachmurzonemu niebu. Deszcz przywitał z grymasem na twarzy oraz myślą o spływającym makijażu. Wszystko zdawało się być takie szare. Szara pogoda, szary nastrój, szare myśli, a nawet szarzy ludzie.
Omiótł wzrokiem stojącą obok matkę. Szlochała z opuszczoną głową. Czarny strój, miotany wiatrem lekko unosił się na wietrze, nadając jej wrażenie zwiewnej, delikatnej. Tak wrażliwej, że jeden podmuch był w stanie ją porwać i już nigdy nie przywrócić.
Spojrzał na Toma. Najpierw z niedowierzaniem, później lekką kpiną, zarejestrował łzę spływającą po jego policzku. Cienias. Nie panuje nad swoimi emocjami.
Pewnym, twardym i nieprzeniknionym wzrokiem patrzył na innych ludzi, zgromadzonych wokół nagrobka. Ten udawany żal, boleść... Budziły w nim odrazę. Lamenty kobiet, pocieszające słowa mężczyzn. Tak wyidealizowane, tak piękne i oczywiste. Zupełnie nieżyciowe. Puste, bezdźwięczne, rozchodzące się w powietrzu nie pozostawiając echa.
Ostatnia garść ziemi, kwiaty... Jeszcze chwila i cała ta szopka miała się skończyć.
Położył swoją wiązankę i odwróciwszy się plecami, odszedł.
Przemierzał cmentarz wolnym, spokojnym krokiem. Nie czuł żalu, nie udawał. Niby po co? I dlaczego? Nigdy nie był dobrym wnuczkiem, a ostatnio można by mu nawet zarzucić, że jednym z najgorszych.
Przyglądał się kamiennym płytom, każda z nich nosiła brzemię nazwiska pochowanej osoby. Wszyscy prześcigali się w wielkości i kosztowności nagrobka, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie dla zmarłych. Prychnął, widząc majestatyczny grobowiec. Bezużyteczny.
Klucząc alejkami ku wyjściu, trafił na wąską, nieco zarośniętą ścieżkę. Tutaj przeważała skromność, a nawet zaniedbanie. Pojedyncze, małe, często wypalone, znicze były jedynymi ozdobami na podniszczonych grobach. Jeden z nich szczególnie przykuł jego uwagę. Był maleńki, prawie się rozsypywał. Ledwie zdołał odczytać litery na pękniętej płycie.

Andrea Flawer
ur. 19. 05. 1945
zm. 25. 11. 1946

Pamięci jedynej, ukochanej wnuczki.
Dziadkowie.

Te kilka słów spowodowało nagły przypływ wspomnień. Tak wspaniałych, a jednocześnie tak bolesnych.

- Bill, chodź, coś ci dam. - Mały, blondwłosy chłopiec z szerokim uśmiechem na umazanej w czekoladzie buzi, podbiegł do siwego człowieka, zanurzającego dłoń w obszernej kieszeni. Podskakując ze zniecierpliwieniem wpatrywał swe brązowe oczy w dziadka z niemałym uwielbieniem. Po chwili, na widok paczki cukierków, rozpromienił się jeszcze bardziej. Z zapałem otworzył opakowanie i wspinając się na kolana mężczyzny, wpakował do buzi garść łakoci.

Uśmiechnął się sam do siebie. Dziadek zawsze przemycał cukierki dla niego i Toma. Takie duże, owocowe, z sokiem w środku. Pamiętał, jak chrupał twarde słodycze, chcąc się jak najszybciej dostać do przepysznego wnętrza.

- Tylko nie mów mamie, ani babci, dobrze? - Energicznie pokiwał głową, chwytając dziadka za dłoń poznaczoną zmarszczkami długoletniej pracy.
- Zamknij oczy. Tylko nie podglądaj! - Mężczyzna zaśmiał się, widząc przymrużone oczy wnuczka, oplatane przez długie, niemal dziewczęce rzęsy. Wziął chlopca na ręce i postawił dopiero, gdy dotarli do celu.
- Możesz już otworzyć. - maluch uniósł powieki i natychmiast podskoczył ze szczęścia.
- Jejku, ale fajna karuzela! Dziadku, chodźmy tam! Chodźmy! - Ciągnął staruszka w stronę atrakcji.
- O! A popatrz tam! Sprzedają watę cukrową! Dziadku, kup mi! - Starszy człowiek tylko pokręcił głową i z uśmiechem na znużonej twarzy wyciągnął portfel, by spełnić zachciankę wnuczka. W końcu jak mógłby mu odmówić? Tak bardzo go kochał.

Dziadek zawsze miał dla niego czas. Nigdy nie powiedział kiedyś, później, zaczekaj. Nigdy nie odmówił mu pomocy. Wspierał go we wszystkim, co robił, nawet w konspiracji przed mamą, czy babcią, które były bardziej sceptyczne co do jego pomysłów.
To on rozwiązywał z nim zadanie z matematyki, to on uczył go jeździć na rowerze i pływać. To on spędzał z nim czas, bawił się, rozmawiał.
To on był jego kochanym dziadkiem.
A teraz zniknął. Na zawsze zasnął, nie pożegnawszy się choćby jednym słowem.

I wtedy jedna, samotna łza przecięła zaczerwieniony policzek czarnowłosego.

Mówi się do jutra, a umiera dziś.

helcia · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 17:34 Temat postu:

Śliczne...
Bardzo mi się podobało...Bardzo.

mroczny anioł · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 17:59 Temat postu:

wzruszyłam się jak to czytałam Smile

to fakt dziadek zrobi wszystko żeby spełniac
zachcianki swoich wnuków
ja jeszcze dziadka mam którego strasznie kocham Smile

też spełnia moje zachcianki (lol)
ale co to ja miałam dawać opinię Little thongue man

a więc jestem na tak Smile

Pozdrawiam Smile

styśka · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 18:07 Temat postu:

Podobało. Nie wiesz jak bardzo.
Utrata bliskiej osoby jest zawsze bolesna.
Jedni, tak jak ja nie okazują uczuć gromadząc je w swoim wnętrzu
inni poprzez wylane łzy ukazują swój ból spowodowany stratą bliskiego.
Dziadek...- wiesz teraz dopiero doceniłam to, że żyje.
Pamiętam jak siedziałam z nim na ławce pod winogronem wcinając pyszne lody, bądź "pomagałam" naprawiać rower, który odmówił mi posłuszeństwa.
Satre dobre czasy...
Dziękuje, że to napisałaś. Uświadomiłaś mi jak mój dziadek jest ważną osobą.

Niv · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 18:13 Temat postu:

Czytało się lekko, błędów nie widziałam.
Opowiadanie wciągało i temat nie oklepany.
Te przemyślenia, wspomnienia... Chwytało za serce
Najbardziej mi się podobało...
Co tu dużo mówić, wszystko mi się bardzo podobało Very Happy

A najbardziej do mnie dotarło ostatnie zdanie:
,,Mówi się do jutra, a umiera dziś"
Piękne, prawdziwe.
Czekam na kolejne dzieła.

Pozdrawiam:)

gooniaa · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 18:21 Temat postu:

To było piękne, śliczne, boskie, rewelacyjne,
fantastyczne oraz wzruszające.
Popłakałam się czytając. Crying or Very sad

Naprawde nie mam słów.
Bardzo mi się podobało.
Pozdrawiam i życze weny. Smile

______________

Dlaczego nie mówimy, o tym co nas boli, otwarcie,
Budowa ściany wokół siebie – marna sztuka.
Wrażliwe słowo, czuły dotyk – wystarczą,
Czasami tylko tego pragnę, tego szukam.
______________
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Netka · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 18:59 Temat postu:

no, śliczne.
kurde, wiesz .. tak sobie teraz pomyślałam, że ze mnie żadna wnuczka.
babcia tyle mi dała, tyle poświęca .. a ja nic.
kuurde.
i co ja mam teraz zrobić?
dziadkowi muszę kupić znicz.
i pójść sama na ten cmentarz i przeprosić.
o.
dziękuję, że obudziłaś we mnie ludzkie uczucia, o których istnieniu już dawno zapomniałam ..

Areis · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 20:09 Temat postu:

Jej...
Wiecie, wzruszyłam się czytając Wasze komentarze.
Nawet nie podejrzewałam, że ktokolwiek tak zareaguje na tę jednopartówkę.
Naprawdę.

Dziękuję Wam i przepraszam, że nie stać mnie na więcej.

Całuję

~Kami

marti16 · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 21:10 Temat postu:

skąd ja znam tą historię... ehhh sama to przeżywałam... dlatego bardzo mi sie podobała, choć gdy ją czytałam coś w środku bolało... trochę nie podobała mi się postawa Billa na pogrzebie, ale chyba o to Ci chodziło, żeby go tak przedstawić. Smile

Scheissegal · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 21:31 Temat postu:

Kami...
Tytuł...wiesz co o nim myśle...
Treśc...też wiesz, że wolę "dziewczynkę..." ale ta partówka...urzekła mnie.
Napisałaś ślicznie. Inaczej a zarazem prawdziwie.
Brak mi słów.
Napisze jak przeczytam jeszcze raz.
Kocham słoneczko:*

Areis · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 21:42 Temat postu:

marti16

Tak, dokładnie o to mi chodziło. Uwidocznić kontrast, to, jak zmienia się ludzkie nastawienie, kiedy zdajemy sobie sprawę, kogo tak naprawdę straciliśmy.

Lady Devilish

Poczekam

Mam tylko prośbę. Nie bierz jutro paska do szkoły, ok? Bo w ramach prezentu urodzinowego nie chcę dostać posiniaczonych pośladków. Kocham

BlackAngel · Wysłany: Niedziela 12-11-2006, 23:22 Temat postu:

Kami, słonko najpiekniejsze...
Nie wiem, co mam powiedzieć.
Jakimi słowami dziękować Ci za to co napisałaś.
Nic nie przychodzi mi na myśl.

Dziękuję Ci, słonko. Dziękuje.

~Black.

Areis · Wysłany: Poniedziałek 13-11-2006, 16:28 Temat postu:

Kochana moja, nie dziękuj.
Nie ma za co.
To ja Tobie dziękuję.
Za wszystkie słowa, krytyki i pochwały, a także te między wersami.

Wiesz, tak sobie myślę...
Może byśmy kiedyś tak...
Na pw porozmawiały, hmm???

Pozdrawiam serdecznie
~Kami

Mod-Falka · Wysłany: Poniedziałek 13-11-2006, 16:42 Temat postu:

To jest Twoja najlepsza jednopartówka.
Po prostu świetna, bardzo dobzre mi się czytało. Ślicznie wszystko opisałaś i to ostatnie zdanie brzmiało cudownie.
Gratuluję, to było naprawdę niezwykłe.

I pozdrawiam

_Kaś_ · Wysłany: Poniedziałek 13-11-2006, 18:42 Temat postu:

Okej. Więc Kaś komentuje^^
Na początku...
Cóż. Czytałam.
Potem było w tym coraz więcej mnie.
Wiesz, pod jakim względem.
Wnuczki.

A ta końcówka?
Łzy w oczach.
Bo nigdy czegoś takiego nie przeżyłam, a oddałabym wszystko, żeby chociaż przez pięć minut...

Kocham ;-*

Areis · Wysłany: Poniedziałek 13-11-2006, 18:48 Temat postu:

Ojejej...
Nie wiem, co powiedzieć.
Bo dziękuję tym razem nie wystarczy.
A to wszystko Wasza wina!

Moje dwie idolki...
Jedne z najwięksiejszych Wink

I się Wam podoba!

Ojejejej...
Jejciu...
Mamusiu...
No!

Ech...

_Kaś_ · Wysłany: Poniedziałek 13-11-2006, 18:59 Temat postu:

Jedna idolka.
Moja zresztą też.
Faluś

Mod-Falka · Wysłany: Poniedziałek 13-11-2006, 19:50 Temat postu:

A dajcie spokój z tymi idolkami Rolling Eyes

Ja się tak na idolkę nadaję, jak nie przymierzając... Roman Giertych na swoje obecne stanowisko Mr. Green

Bardzo ładna jednoczęściówka, jeszcze raz powtórzę.
Co by offtopa nie było Twisted Evil

_Kaś_ · Wysłany: Wtorek 14-11-2006, 16:41 Temat postu:

oj, Falka, nie będź taka skromna xD
moja siostra bliźniaczka z Ciebie w końcu xD
a ja skromna jestem baaardzo

pees. śliczna sygnatura Wink

peeees: piękna jednopartówka xD

kosteczka · Wysłany: Wtorek 14-11-2006, 18:31 Temat postu:

Ta jednoczęściówka ma według mnie urok osobisty dlatego że można żecz iż nie jest skończona. Tak według mnie oczywiscie. Nie poszedł i nie "pożegnał" sie z dziadkiem, nie lamętował jaki to był dla niego niesprawiedliwy, jakby chciał cofnąć czas. Pięknie Smile

pozdrawiam i weny życze
zawsze niewinna:
kosteczka
(ps. jeszcze tylko jeden komętarz i mam swoje święto Very Happy

)

Areis · Wysłany: Czwartek 16-11-2006, 14:29 Temat postu:

Ja mam kilka idolek i Wy dwie jesteście wśród nich i nic tego nie zmieni.

_Kaś_

Martwię się. Naprawdę. Nie przepraszaj mnie więcej, po prostu... Powiedz, co się dzieje.

kosteczka

Dziękuję ślicznie. Tak mi miło czytając te wszystkie słowa. To tak, jakby dostała 'coś za nic'.

Dziękuję

~Świr

Mod-Lolly · Wysłany: Czwartek 16-11-2006, 14:38 Temat postu:

slicznie, naprawde pieknie.
podobalo mi sie bardzo.
masz talent, naprawde.

Areis · Wysłany: Poniedziałek 20-11-2006, 19:31 Temat postu:

I co mam powiedzieć?
Kolejne 'dziękuję'?
Wciąż nie mogę uwierzyć w to, że wszystkim tak podoba się ten mój gniocik.

Aj...

Uwielbiam Was

~Świr

ave_ziemniak · Wysłany: Wtorek 21-11-2006, 11:12 Temat postu:

teraz ja się zastanawiam nad tym jaką ja jestem wnuczka dla mojej babci...

dziadka straciłam jak miałam 2 latka...w wypadku...ale i tak go pamiętam...może nie dawał mi słodyczy tak jak opisany tutaj staruszek Billowi ale za to dostawałam pyszne gruszki xD

i qrde. popłakałam się

"

Dziękuję za to opo...

p.s. dobrze, ze nie napisałaś, że wrócił do grobu i myślał jaki on był głupi...to by wszystko popsuło. a tak to ładnie i zgrabnie "zakończyłaś"

Areis · Wysłany: Czwartek 07-12-2006, 14:51 Temat postu:

Popłakałaś?
Jej...
Nie dziękuj.
To ja dziękuję.

Pozdrawiam serdecznie

~Kami