Tokio Hotel

dark marona

Dodawałam niedawno jednoczęściówkę. Teraz daję kolejną. Nie jestem fabryką, tworzącą na siłę. To powstało bez jakichkolwiek poprawek.
Przeszłości przecież nie da się poprawić czy zmienić.

Ta jednoczęściówka to powiązanie mojej historii i tej Billa. To zdarzyło się naprawdę.
Nie spodziewam się rewelacyjnych odpowiedzi, ale opisywałam wprost to, co czuję teraz.
Może komuś się spodoba Rolling Eyes

A teraz zamknij oczy. Rób to co robiłeś zawsze. Słuchaj. Słuchaj i staraj się zrozumieć. Ta historia wydarzyła się kilka lat temu. A ty byłeś jej głównym bohaterem.

Telefon. Jeden telefon, dwie osoby, trzy słowa. Pamiętasz je?
- To już koniec. - Nie zrozumiałeś.

Koniec. Ten "koniec" przeżyłeś inaczej. Ukochana nie zerwałą z tobą. Przecież ty wtedy nie kochałeś.
Ale ten "koniec" nadał sens twojemu istnieniu. Nadał tytuł twojemu sercu, w które ktoś chciał się zakraść.

I ten dzień.

Dwudziesty szósty maja, tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty siódmy rok.
Pod szkołę przyszła twoja mama. Kiedy inne dzieci się rozbiegły, ty właśnie wkładałeś kurtkę. Blondwłosa kobieta przykucnęła przy tobie.
- Proszę mamo! - wykrzyczałeś z uśmiechem malowanym na bladej twarzyczce. Podarowałeś jej żółtego, papierowego kwiatka w niebieskim, także papierowym koszyczku.
Wzięła go do ręki. Po jej gładkim policzku potoczyła się łza.
- Tatuś odszedł - wycedziła, wspominając swojego partnera.
Nie rozumiałeś. Dziś już wiesz czym jest samotność.

Takie istotne i brutalne. Czemu nie płakałeś? A słyszałeś kiedyś termin "osierocony"? Nie. Nie słyszałeś.

W tej chwili widziałeś tylko obraz swój i swojego ojca. Gdy bawiliście się na podwórku w Lipsku. Kiedy poszliście całą czwórką na lody.
Czekoladowe, tak jak twoje oczy. Ten smak pamiętasz do dziś.

A smak rozpaczy poznałeś w wieku sześciu lat. Byłeś taki...
Niewinny? Bezbronny? Bezradny?

O, tak. Nie mogłeś nic zrobić. W skroniach czułeś pulsującą krew. Nie zniosłeś tego. Krzyczałeś i płakałeś. Nie mogłeś się opanować.
Wstąpił w ciebie szatan? Nie. Ty poprostu czułeś jak umiera cała połowa ciebie. Umiera z ciebie ojciec.
Zimny dreszcz przeszył twoje ciało.
- Wróci. Musi wrócić! - krzyczałeś tak głośno, że niektóre dzieci podeszły bliżej, by popatrzeć na ciebie.

- Ale głupek! - słyszałeś za plecami.
Inni nie wiedzieli o co ci chodzi. To oni byli głupi. Potępiali cię praktycznie nie znając.
Nie słuchałeś ich wtedy.
To zostało ci do dziś - nie słuchasz krytyki i nie bierzesz złych słów do serca.

O czym myślisz?
Myślisz o swoim świecie. Nie jesteś już tym małym, niewinnym blondynkiem, tworzącym ręczne prace dla mamusi.
Teraz jesteś silny. Odważny, dziko perwersyjny. Kocha ciebie tak wiele osób. Tysiące dziewczyn z całej Europy. Ale ten jeden szczególnie ważny w twoim życiu człowiek - nie.

Tata.

Otwórz już oczy. Co widzisz? Halę koncertową, na której wszystkie miejsca są zajęte?
Nie o to pytam.
Co widzisz, Bill?

Kaulitz, do odpowiedzi! - krzyknęła wysoka kobieta, stojąca pod tablicą. Wszyscy przenieśli wzrok na Czarnowłosego. Ten popatrzył na swoją kartkę. Zapisane były na niej przedziwne wzory matematyczne, zadania których i tak nie rozumiał.

On nawet życia nie rozumiał.

Dostajesz kolejną jedynkę za nieuwagę na lekcji! - krzyknęła, a okulary zsunęły się z jej nosa.

Za plecami usłyszał chichot i obraźliwe słowa rzucane do jego osoby. Zrzucił książki leżące na ławce.
Znów to samo... znowu nie wiedzą co tak naprawdę tobie dokucza, a oceniają cię "z pozoru".

Wybiegłeś z sali, trzaskając drzwiami. Czułeś łzy napływające do swoich czekoladowych oczu. Gdy opuściłeś budynek szkoły, oparłeś się o czerwony mur i przeklnąłeś pod nosem. Ze złości. I bezradności.

A wtedy? Wtedy miało być jeszcze gorzej. Miało być fatalnie.
Lecz dostałeś to, na co czekałeś tyle lat. Telefon.
Na wyświetlaczu nie pojawiło się nazwisko twojego ojca.
Czyjeś inne. Odebrałeś.

Zespół Tokio Hotel otrzymał promocję na ukazanie się teledysku Durch den Monsun w telewizji.
- Dziękuję, oddzownię - rzuciłeś i rozłączyłeś się.
Krzyczałeś. Cieszyłeś się. Jakby coś cię opętało. Biegłeś w kierunku domu, wykrzykując raz po raz imię swojego brata.
- Ale idiota - mówili przechodnie.

Nie przejmowałeś się tym.
Bo marzenia spełniają się tym, którzy wierzą. Wierzą w to co kochają.

Masz jeszcze jedno marzenie. Powiedzieć do Niego "kocham cię, tato".
Przykro mi. Tego spełnić nie mogę.

Podpis: Twój aniołek, stróżujący przy tobie każdego dnia.

Podpis również dotyczy opowiadania. Pozdrowienia dla Was Smile

Aluvia · Wysłany: Czwartek 21-12-2006, 20:11 Temat postu:

zajmuję.

edit.

dark marona · Wysłany: Czwartek 21-12-2006, 20:38 Temat postu:

Poprawiłam według uznania Very Happy

jogobelinka · Wysłany: Czwartek 21-12-2006, 20:43 Temat postu:

No faktycznie jest trochę błędów, ale po Twoim wstępie nie wiem, czy chcesz, żeby Ci je wytykać... Opowiadanie nie wywarło na mnie większego wrażenia. Było ładne, nic więcej. Pomysł ciekawy... Ale to nie to.
Pozdrawiam.

Funny Otherwise · Wysłany: Czwartek 21-12-2006, 20:46 Temat postu:

Trochę błędów znalazłam, ale dużo już poprawionych.
Bardzo fajne.
Wzruszyłam się.
Fajne, ale dziwnie napisane.
Ale jestem na "Tak".

Natt · Wysłany: Czwartek 21-12-2006, 20:55 Temat postu:

Podobało mi się.
Bardzo.
Było proste, realne.
Jednocześnie śliczne i wciągające.
Brawo.
Wielkie, cynamonowe TAK.
Wesołych świąt,
Natt

dark marona · Wysłany: Czwartek 21-12-2006, 21:01 Temat postu:

Przepraszam za błędy, naprawdę, brak Worda boli Neutral

Aluvia - dziekuję za wytyczenie błędów Very Happy

Jogobelinka - może następne okaże się czymś lepszym Very Happy

Funny Otherwise - dzięki Very Happy

Natt - dzięki, wesołych Świąt Very Happy

Astray DemoniC · Wysłany: Czwartek 21-12-2006, 21:08 Temat postu:

dark marona · Wysłany: Czwartek 21-12-2006, 21:38 Temat postu:

Mod-Astray DemoniC - Błędy zredukowane Smile

No właśnie. Każdy zrozumie to pewnie nieco inaczej

helcia · Wysłany: Czwartek 21-12-2006, 22:22 Temat postu:

Nie wiem czy zrozumiałam.
Nie było złe.
Ale jakoś tak... czegoś mi brakowało.
Pozdrawiam.

furja

Netka · Wysłany: Piątek 22-12-2006, 18:05 Temat postu:

hmm. ładnie napisane, ciekawe.
podobało mi się, widzę, że przelałaś tu swoje uczucia.
i nawet odpowiednia długość i ładny cytat.
no, no.
ja zrozumiałam przesłanie w ten sposob, że trzeba wierzyć w marzenia, bo inaczej się nie spełnią.
wiem, orginalne. XD
ale jest dobrze.
pozdrawiam.

Leb die sekunde · Wysłany: Piątek 22-12-2006, 19:41 Temat postu:

Na błędy nie zwracałam uwagi. Wiesz, że urzekło mnie? Tak, urzekło, oczarowało, powaliło. Sama się sobie dziwię, ale to naprawdę bardzo mi się podobało. Opisane tak... inaczej. Doszukałam się tu tej niezwykłej magii, która tak cenię. Miało sens, przesłanie, które nieźle do mnie trafiło.
No piękne po prostu.
I to zdanie:

Bo marzenia spełniają się tym, którzy wierzą. Wierzą w to co kochają.

Rolling Eyes

... piękne zdanie wiesz? To chyba ono wywarło na mnie tak ogromne wrażenie.
Pozdrawiam i weny życzę i Wesołych Świąt oczywiście Very Happy

Magdalen · Wysłany: Sobota 23-12-2006, 20:21 Temat postu:

Ja nie patrze na błędy w opowiadaniach,które czytam tylko patrzę na treść. No zwyczajnie nie chce mi się.
Co do opowiadania to jest fajne ,bo inne. Dotyczy czegoś innego. Nie dotyczy nas,nie rozumiemy tego. Dziwne,nie?