Tokio Hotel

ooo_Dredziak?

Słuchając Rette Mich, napisałam to z bolącym sercem.
Bo wspomniałam jak przeżywałam ten rzekomy wypadek chłopaków.
I mnie natchnęło. Wybaczcie jeśli jest nielogiczne, jeśli coś jest nie jasne... Ale pisałam to w przypływie emocji. W melancholijnym nastroju.
(Chcesz to przeżyć? To prosze, włącz "Rette Mich" i czytaj...)
(EDIT: Te błędy które zauważyłam to poprawiłam.)

***

Czerwono włosa dziewczyna siedziała na łóżku. Zestresowana i pełna entuzjazmu czekała na wiadomości, w których mieli wystąpić chłopcy z Tokio Hotel, wraz z jej ukochanym. Wśród niemieckiej paplaniny, jej uszy wychwyciły tylko słowo „Tokio Hotel”, po którym natychmiast spojrzała na ekran telewizora. Jej oczy prawie płakały ze szczęścia, kiedy ujrzała chłopaka o czarnych włosach, kroczącego przez czerwony dywan w kierunku kamery. Za nim podążał Georg i Gustav. Tylko gdzie Tom? Dziewczyna zmartwiła się tym, bo Tom nie odzywał się od kilku dni. Miała dziwne, niepokojące myśli. I słusznie.
- Bill jak to jest dostać nagrodę Grammy? - Pytała jasnowłosa dziennikarka. Chłopak spojrzał prosto w
kamerę, miał opuchnięte, czerwone oczy, a w nich smutek. Czarnowłosy usiłował się uśmiechnąć i coś powiedzieć, perkusista poklepał go po ramieniu i odpowiedział:
- Jesteśmy wstrząśnięci. To jest wielkie przeżycie. Ale nie możemy się nim cieszyć. - ‘Nie mogą się cieszyć? Jak to nie mogą?’ Myślała, ale już po chwili uzyskała odpowiedź.
- Jak to nie możecie się tym cieszyć? Chłopaki przecież to taka cudowna chwila, dostaliście nagrodę, o jakiej marzy każdy zespół na świecie. – Dziewczyna wpatrywała się w ekran telewizora, jakby chciała ujrzeć myśli chłopaków.
- Otóż... Nie ma z nami Toma na gali, ponieważ... Ponieważ wpadł pod samochód i zmarł. – Te słowa spadły na czerwono włosą Dianę, jak grom z nieba. Przygwoździły ją. ‘Jak to Tom...umarł? To nie prawda... Oni kłamią!’
Kłóciła się sama ze sobą. Jej oczy napełniały się łzami, a jej serce nienawiścią do całego świata. Niby tak po prostu miała pozwolić swojej miłości odejść? Rozejrzała się po pokoju, jakby szukała odpowiedzi w oczach Toma, tego Toma z plakatów. Jej cudowny świat nagle się załamał. Tyle razy miała okazję z nim porozmawiać, dotknąć go i się przytulić...A nawet kochać się z nim. Czekała właśnie na dziecko. Na dziecko jej i Toma. Miała wykasować jego ze swojej pamięci jak numer z telefonu, zapomnieć o tych wszystkich chwilach, jakie przeżyła. Zakopać wspomnienia w głębi swojego umysłu i ostatni raz spojrzeć na, Toma który uśmiechał się do niej, przytulając ją.
Diana biła się z własnymi myślami. Z każdą chwilą coraz bardziej odczuwała brak jej ukochanego. Brak jej zauroczenia, które z czasem i pomocą Boga zamieniło się w prawdziwą miłość. Taką namacalną. Brązowo-oki chłopak łypał na nią z plakatów, a w głowie Diany roiło się od pytań bez odpowiedzi. Nigdy już nie zobaczy tych oczu, patrzących jej prosto w twarz. Przypomniała sobie występ na ECHO, kiedy Tom powiedział do kamery „to dla ciebie moja mała”, a ona wiedziała, że to do niej. Że on żyje tylko dla niej i z nią chce kroczyć przez życie. A teraz pozostały jej tylko wspomnienia.
Jej nadzieja tonęła w nienawiści do świata. W chęci do ucieczki z tego świata, i myśli spotkania się tam u góry z jej ukochanym. Nigdy nie była kochana, a kiedy ktoś w końcu ją pokochał, odszedł bez słowa. Jej serce połamało się na tysiące kawałków, a w życiu nie widziała już najmniejszego sensu. Każda chwila bez niego była jak udręka, ale ona trwała dalej, bo wierzyła, że on w każdej sekundzie swojego życia, myśli o niej. Że odpowiada miłością, na miłość, jaką mu dała. Że ich dziecko wychowa się w miłości obojga rodziców. Ten mały człowieczek, który jest w jej brzuchu, zostanie tylko pamiątką po ojcu.
Chcieli go wychować razem, bez tych wszystkich natrętnych fanek, które kiedyś chciały ich rozdzielić. Teraz nawet pogodziły się z faktem, że Tom znalazł już swoją miłość, i nie karmiły się taką jak kiedyś, nienawiścią do Diany. Zaakceptowały to, a nawet oferowały siebie jako matki chrzestne dla ich dziecka. Kiedy Tom i Diana czytali wspólnie, te wszystkie emalie byli wzruszeni. Przy Tokio Hotel pozostały tylko te prawdziwe fanki, które cieszyły się szczęściem obojga. A teraz nigdy już nie przeczyta z nim wspólnie żadnego emalia. Tom nigdy nie posłucha płaczu ich dziecka. Tego małego człowieczka, które spłodził z miłości. Jego duże, męskie dłonie nigdy już jej nie obejmą. A to, co kochała i będzie kochać odeszło, zostawiając po sobie tylko tego małego dzidziusia. Nosi w sobie kawałek Toma. Jeden malutki, który pozostał na tym świecie. Cieszyła się, a z drugiej strony miała ochotę go zabić. Żeby już nie myśleć o Tomie... żeby, chociaż raz o nim nie wspomnieć. Żeby żyć dalej, normalnym życiem. Ale przeczyła sama sobie. Jak tu dalej żyć, kiedy straciło się tego jedynego, jak tu myśleć o tym żeby utracić najbardziej namacalne wspomnienie jego. To, co zrobili razem, myśląc o przyszłości. Czego pragnęli oboje... Ale ten cały ból, który wypełniał jej serce bardziej do niej przemawiał niż to, że to jest nie tylko jej dziecko, ale i dziecko Toma. Z każdą chwilą jej serce cierpiało bardziej i bardziej, a ona utraciła życiowe cele. Już nic nie było dla niej ważne, nawet ten, co kopał ją w brzuch.
Z jej oczu płynęły łzy, a to, co dawało jej siłę do życia, uleciało. Podniosła się z łóżka i podeszła do biurka. Szukała kartki i długopisu. Znalazła i usiadła na krześle. Niewyraźny obraz i jej niewyraźne myśli. Ale już postanowiła... Już nie zmieni zdania. I napisała. Ostatni list, z prośbą o położenie ich we wspólnej trumnie. Był to 8 miesiąc jej ciąży, ale ona prawie nic nie czuła. Wstała z krzesła, ale upadła na ziemie, jak kłoda. Niby nie czuła wycieńczenia, ale temperatura jej ciała wskazywała, na co innego. Poczuła skurcze, silny ból. Ale wstała... Musiała iść dalej i dopełnić dzieło. Nie chciała już dalej cierpieć. Chociaż o tym wydarzeniu usłyszała zaledwie godzinę temu, nic nie wyparowało jej z głowy. Życie mignęło jej przed oczami i poczuła się jak staruszka. Jakby zabrali jej całe życie, a ona wyczekiwała tylko na śmierć. Bez miłości... Znów poczuła się niekochana. Poszła do kuchni i wzięła pierwszy lepszy nóż. Znowu upadła, a ból był nie do wytrzymania, ale próbowała się podnieść.. Bo nie bolało ją to tak bardzo jak utrata Toma. Nie mogła. ‘Nie mogę! Ale musze!’ Krzyczała na głos, ale i tak jej nie słyszał. Skurcze były coraz mocniejsze, i czuła, że rodzi. Po prostu dziecko z niej wychodziło, a ona nie mogła tego powstrzymać. Krzyczała, ale dała rade. Niespokojnym oddechem wydyszała ostanie ‘yhhh’. Urodziła... Małego chłopca, który był taki śliczny. Mały i bezbronny. Przeszkodził jej jednak w planach, bo chciała zabić siebie i jego. Był taki podobny do ojca, miał jego twarz. Malutkie dłonie zacisnęły się na jej nodze, a chłopczyk wydał z siebie pierwszy krzyk. Diana była jednak zaślepiona i nie widziała w tym maluszku kawałka siebie, Toma i wzajemnej miłości.
Odcięła, więc pępowinę i sięgnęła po nóż. Jednak sumienie nie dało jej spokoju, a raczej matczyny instynkt. Przytuliła do siebie płaczące dziecko, a ono uspokoiło się. Jednak ból serca był o wiele większy niż radość z dania życia innej istocie. Myślała jak zabójca, myślała, że ocali siebie samą darując życie dziecku. Wzięła nóż do ręki i zachwala się. Ostatni raz spojrzała za chłopczyka. Leżał w plamie krwi, ale wierzgał nóżkami. Przypominał jej Toma... Za bardzo przypominał jej Toma, więc zamknęła oczy. Myślała, że tak będzie lepiej, że tam u góry Tom podziękuje jej za to co zrobiła. Zwariowała, bo nienawiść ją opętała. Policzyła w myśli do trzech i pchnęła nożem w swoje serce, żeby się uwolnić. Żeby być z swoim ukochanym na zawsze i na wieczność...

^^Adka^^ · Wysłany: Sobota 27-01-2007, 8:41 Temat postu:

Druga! Zaklepuję! ;))

EDIT:

Tak jakby...
Niebałdzo...
Ale pisz dalej.
Weny życzę.

PZDR-
^^Adka^^

Cheza · Wysłany: Sobota 27-01-2007, 8:57 Temat postu:

Zaklepuje

EDIT:

helcia · Wysłany: Sobota 27-01-2007, 10:16 Temat postu:

Błędy wytknęła Cheza.
Po "chłopacy" przestało chcieć mi się czytać.
Jednak czytałam. Omijając niektóre linijki ale czytałam.
Fabuła taka dziwna...
Eh, nie podobało mi się.
Pozdrawiam.

Devilishh · Wysłany: Sobota 27-01-2007, 10:29 Temat postu:

Błędy wytknięte już są.
Jednak mi się nie podobało.
Fabuła jak dla mnie oklepana.
Wykonanie takie sobie, wymaga jeszcze dopracowań.

Na nie... Smile

Pisz dalej...
Pozdrawiam Devilishh

Panna P. · Wysłany: Sobota 27-01-2007, 14:10 Temat postu:

Taaaa.

Ni to fajne ni to fe.
Błędy wytknięte przez Chez - przeszkadzały w czytaniu.
Cóż... Popracuj nad fabułą Exclamation

Było dziwne. Zbyt szybkie. Mogłaś to rozwinąć inaczej.
P. Heart

mroczny anioł · Wysłany: Sobota 27-01-2007, 14:54 Temat postu:

nie coś mi tu nie grało
błędy faktycznie utrudniały czytanie
przeczytałam ale z ogromnym trudem Sad

fabuła oklepana
a wykonanie niestety miało braki i to wielkie Smile

Ale pisz dalej Smile

Pozdrawiam Smile

furja · Wysłany: Sobota 27-01-2007, 15:00 Temat postu:

Doszłam do momentu, w którym napisałaś o tym, że Tom zmarł. To mi wystarczyło. To przecież maxymalnie nielogiczne, żeby ot tak bez żadnych emocji, wypowiedzieli słowa, w których informują, że Tom nie żyje.

Masa błędów, brak emocji, sucha końcówka.

Wybacz, nie podobało mi się, wytarte z emocji...

Leb die sekunde · Wysłany: Sobota 27-01-2007, 16:59 Temat postu:

Zdanie kiedy Bill tak po prostu powiedział, że Tom nie żyje od razu mnie zniechęciło. Mało emocji, choć jakies opisy były po tym fragmencie z programem. Niby nie takie złe, ale to nie to.
Wykonanie pozostawia wiele do życzenia., błędy wytknęła Ci już Cheza.
Mam nadzieję, że nastepnym razem bedzie lepiej.

Pozdrawiam.

Zagubiony_Aniołek · Wysłany: Niedziela 04-02-2007, 10:57 Temat postu:

Taa zgadzam się z Chez...

Dużo błedów,brak jakegoś wątku,zaczepienia,wstęp taki jakiś popsolity-nic nadzwyczajnego.Pozatym za dużo tego na początku.Najpierw smierć Toma,później żekomo że miała mu urodzić dziecko,następnie zerwać z nim jakie kolwiek kontakty, a później słowa Toma'' to dla ciebie moja mała'' sory,ale poryte na maxa. Tandeta.Tania tandeta.Jak czytam takie coś to żal mi tylko ludzi,którzy mają swietne opowiadania i tłumia je w szufladzie i nie publikują bo to co ty zorbiłaś,to ja wogóle nie rozumiem.Nawet śmietnika nie chciałabym tym zaśmiecać.
Nie podobało mi się kąpletnie.

Pozdro i życzę szczęścia. Rolling Eyes

doustna · Wysłany: Niedziela 04-02-2007, 11:41 Temat postu:

yyy no to ten tego.
pomysł jaki taki był.
ale no ... nie podobało mi się. Powinnaś przekazać więcej emocji...
I jakoś to rodzenie dziecka...jak by samo z brzucha wyszło Neutral

xD
jestem na nie.
ale ćwicz, ćwicz. Smile

weny życzę

Incia · Wysłany: Piątek 09-02-2007, 14:00 Temat postu:

Czytałam przy Rette mich.
Ale...
Nie miało iskierki.
Było całkiem niezłe, ale nie miało iskierki.
Niestety.
Mogłaś wyciągnąć z tego więcej.

Pozdrawiam i życzę weny
Inn