Tokio Hotel

Pauline...

_________________________________________________________

Opowiadanie dla wszystkich.
Zwlekałam z publikacją, oj zwlekałam, ale to
czy się z nią pośpieszyłam - powiecie mi Wy.
Do zobaczenia na mecie!
_________________________________________________________

Widziałem, chodzili po sobie butami.
Widziałem, podawali sobie z uśmiechem dłonie.

Hej, czy nie wiecie, nie macie władzy na świecie!
Hej, czy nie wiecie, nie macie władzy na świecie!

Idąc między dwoma rządami równo ułożonych foteli, czuł na sobie przenikliwy wzrok wszystkich pasażerów. Nienawidził tego uczucia. Czuł jak ich spojrzenia błądzą po całym jego ciele, jak spełzają po ramionach, wędrują po pośladkach, co chwilę znów kierują się w stronę twarzy. Za wszelką cenę starał się czymś zastąpić to idiotyczne odczucie.
Czy to normalne, że zaczął myśleć o niewyłączonym rano komputerze?
Tak. Dlaczego nie mógłby pomyśleć o takiej przyziemnej rzeczy? W końcu, ktoś mu kiedyś powiedział, że też jest człowiekiem…
- Przepraszam – uśmiechnął się najuprzejmiej jak mógł.
Młoda kobieta nawet na niego nie spojrzała. Nie wychylając głowy znad grubej powieści, usunęła tylko lekko nogi, by stojąca nad nią osoba mogła bez problemu zająć swoje miejsce.

Po upływie pół godziny, samolot łaskawie ruszył. Najpierw ociężale, powoli, aby już po chwili nabrać olbrzymiej prędkości na końcu pasa startowego.
Nie wiedział ile czasu minęło. Spoglądał w dół na berlińskie wieżowce. Coraz mniejsze i mniejsze… Już po chwili całkowicie znikły mu z pola widzenia.

Nerwowo zaczął stukać w szybę. Pierwszy raz w życiu nie zmartwił się odpryskującym lakierem. Nawet nie zauważył, jak wilgoć zdołała zniszczyć mu fryzurę, skręcając lekko włosy. Pierwszy raz w życiu…
Czyli jednak było coś ważniejszego!

- Ciekawa? – Spojrzał na okładkę książki.
- Owszem. Ciekawa – dziewczyna odpowiedziała niemiło.
- Nie chce pani ze mną rozmawiać?
- Jak miło, że pan zgadł. Tak, nie chcę rozmawiać – odsunęła się i odwróciła głowę w przeciwną stronę.
- Ja bym chciał porozmawiać.
- Ja też chętnie bym z panem porozmawiała. Brakuje mi tego… Ale czemu ja to panu mówię?
- Nic nie szkodzi, chętnie posłucham. Wszyscy mają problemy. Pani ma, ja mam…
- Niech pan mówi dalej. Lubię słuchać o czyimś nieszczęściu – uśmiechnęła się zadziornie.
- Mam żonę. Mam dzieci. Mam pieniądze. Mam przyjaciół. Mam… szczęście.
- Pan mówi o swoich problemach?
- Nie inaczej.
- W takim razie też bym chciała mieć takie problemy – głośno wypuściła powietrze.
Uśmiechnął się smutno.
- Moje żona wyszła za mnie dla pieniędzy, zdradza mnie nawet z kucharzem. Prawdziwą miłość odrzuciłem na rzecz sławy. Dzieci tak naprawdę nie są nasze. Są mojej żony i jej byłego kochanka. Mimo to pokochałem je. Lecz dla nich słowa „nie dostaniesz kieszonkowego” znaczą tyle ile: „nienawidzę cię!”. Rozmawiają ze mną tylko po to by dostać pieniądze na nowe ubrania. Moi przyjaciele, tak naprawdę są moimi wrogami. A są ze mną tylko dla prestiżu. Moje szczęście opiera się na moim… wyglądzie. To jemu zawdzięczam wszystko. I mam pieniądze – to jest największe przekleństwo…
Udawała, że czyta. Nie mogła się skupić słysząc stukot jego paznokci odbijających się o szybę: „Musi mieć jakieś poważne problemy” – pomyślała.
- A pani?
- Mam kochającego męża. Piękne i zdrowe dzieci. Przyjaciół, którzy pomagają mi jak tylko mogą. Nie mam pieniędzy.
- Więc pani życie jest udane?
- Nie mam pieniędzy.
- Żyje pani i jest szczęśliwa.
- Nie mam pieniędzy!
- Przecież słyszę! Zazdroszczę.
- On musi mieć jakieś problemy – ta myśl zawitała jej w głowie po raz kolejny tego sobotniego wieczoru. „Może powinnam z nim porozmawiać?”.
- Chce pani ze mną porozmawiać?
- Nie. Nie chcę z panem rozmawiać! – Spojrzała na niego – Mój Boże… To Ty! To znaczy to pan! Pan jest...
- Sławny, bogaty, przystojny czy zwyczajnie uprzejmy?
Zezłościł się. A już myślał, że odtrącała go cały czas specjalnie. Sądził, że wiedziała, kim tak naprawdę jest. Był ciekawy jak to jest porozmawiać z takim kimś…
- Wszyscy jesteście tacy sami! – Przeraził kobietę swoim wzrokiem. Uciekła.
Został sam. Krew pulsowała mu w żyłach. Nagły przypływ adrenaliny spowodował zbyt duży przyrost energii. Musiał ją gdzieś wykorzystać.
Nie! Tak nie można.
Kilka głębokich oddechów sprowadziło go znów na ziemię.
Cisza przed burzą. Nie wiedział, że zaraz nastąpi kolejny atak…

Cichy dzwonek markowego telefonu oznajmił, że dostarczono kolejnego maila. Uruchomił wyuczonymi już na pamięć ruchami przeglądarkę i otworzył wiadomość.

„Ty kretynie. Na lotnisku powiedzieli mi, że poleciałeś drugą klasą!
A jak ktoś cię rozpozna? Chcesz szumu w gazetach!?”

Drugi wybuch.

Nie zapytał go: gdzie leci, dlaczego, co chce zrobić. Był zły, że nie leci klasą VIP.
A czy to było takie istotne? Przecież wystarczyło napisać: „gdzie jesteś”.
On by wrócił. Znowu odzyskał nadzieję.
Koniec!
Nie można tak dalej.. Przecierpiał trzydzieści lat swojego życia. Teraz chce polecieć. Chce zrobić to, o czym z taką pasją śpiewał. Chce być wolny w wolnym upadku. Chce…

- Wszyscy na ziemię! – Krzyknął.
Przed oczami pojawiła mu się dziwna mgła. Czuł jakby to ktoś inny stał na środku pokładu i celował do niewinnych ludzi. Co chwilę zdała sobie sprawę, że to... on.
- Nie będę powtarzać! Wszyscy na ziemie! – Chciał wystrzelić, jednak wiedział, ze byłoby to nierozsądne – mógłby przecież kogoś zabić.
Ludzie w panice wykonywali pośpiesznie jego polecenia. Byli przerażeni. „Dlaczego on, przecież on jest taki szczęśliwy?”.
Dookoła roznosiły się szmery: ‘To Kaulitz”, „To ten bogacz.”, „To… wariat.”.
Znów miał chwilę słabości. Znów nikt nie widział, co czuje i co myśli.
- Mam na imię Bill. Jestem bogaty. Na pewno mnie znacie. Spoglądam na was z każdego plakatu, nawet reklamy proszku czy majonezu. Widzicie mnie codziennie idąc do waszej nudnej pracy!
Moje życie to jedna wielka reklama! Każdy mój ruch czy gest jest szczegółowo omawiany i korygowany przez sztab wykwalifikowanych ludzi. Żyję w luksusie. Jeżdżę tylko markowymi samochodami, używam najdroższych perfum. Myślicie, że jestem szczęśliwy? Że mam wszystko? Gówno prawda! Nic nie mam. Tak naprawdę nic nie osiągnąłem. Nie przepracowałem nawet jednej godziny. Nie jestem wykształcony, a ci, co mnie otaczają chcę tylko moich pieniędzy. Czekają tylko na moją śmierć. I wiecie, co wam powiem? Cholernie wam zazdroszczę! Chciałbym, co dzień wstawać o piątej i brnąc w zaspach śniegu, iść do stresującej mnie pracy. Chciałbym kiedyś przejechać się komunikacją miejską, założyć brudny podkoszulek, wyjść sam na miasto. Pragnę móc być… człowiekiem.
Mam nadzieję, że mnie rozumiecie. Nie chcę wam zrobić krzywdy. Ale mam jedną prośbę. Nie mówcie o tym nikomu. I jeszcze jedno… Powtórzcie mojej żonie i najbliższym, że moje pieniądze, już wspomogły konta wszystkich możliwych europejskich fundacji.

Uśmiechnął się. Tak nagle i niespodziewanie. Zaczął się śmiać. Widział twarze tych przerażonych ludzi, jak wychlają się z nad foteli. A on się śmiał. Pierwszy raz nie udawał tego naturalnego odruchu.
- A pani niech się nie martwi. Nie mam pani za złe, że ze mną nie porozmawiała. Tak naprawdę to bardzo mi pani pomogła. Może, gdybyś powiedziała mi to, co chciałaś – zawahałbym się. Może zadecydowałoby to o moim dalszym żuciu. Dziękuję.

Kątem oka zauważył, jak zbliża się do niego jeden z pilotów. Wiedział, że może oddać tylko jeden strzał. Musiał zareagować…

Wiadomość szybko obiegła cały świat. Płacz i ciągłe pytania, „Dlaczego?”. Pytania, na które odpowiedź znał tylko on i pasażerowie owego samolotu. A on? On się teraz śmieje. Jest wolny w wolnym upadku. Narodził się jako człowiek, żył jak gwiazda i zmarł tak jak tego chciał – jako człowiek.

Minęło już tak wiele czasu, a ja wciąż zadaje sobie to pytanie...
Może gdybym wtedy z nim porozmawiała wszystko potoczyłoby się inaczej?

.

yuna vel laya · Wysłany: Środa 24-01-2007, 18:18 Temat postu:

Zaklepuję miejsce Very Happy

EDIT:

Zaskoczyło mnie.
Podobało mi się.

Może później napiszę coś jeszcze

Pozdrawiam
yuna

miausha · Wysłany: Środa 24-01-2007, 18:20 Temat postu:

Moje. Forum muli... Grey_Light_Colorz_PDT_46

edit:

furja · Wysłany: Środa 24-01-2007, 18:30 Temat postu:

moje miejsce.

EDIT:

Aaaaaa! Nowy pomysł, nareszcie Wink

No tak, pomysł był genialny, podobał mi się, ale samo wykonanie mogłoby być trochę lepsze [nie chodzi o błędy, chodzi o opisy]. Momentami mnie trochę znudziło, ale całość była dość ładna.
Nie urzekło mnie, a szkoda. Bo gdy coś mnie urzeka to chcę przeczytać to jeszcze raz, dokładnie przeanalizować, rozłożyć na części pierwsze i zastanowić się nad tym, co autor chciał przekazać. Wczytać się w jego emocje.
U Ciebie przeczytałam raz i wystarczyło mi.

Pół na pół.

Pozdrawiam.

Pauline... · Wysłany: Środa 24-01-2007, 18:38 Temat postu: Teraz ja !!! ^^

Panna P. · Wysłany: Środa 24-01-2007, 18:53 Temat postu:

No, no. Pauline Heart

Bardzo mi się podobało.
Oryginalne. Ładne.
A pod koniec tak... tak dziwnie mi się zrobiło.
Bo może ty masz rację.
Może on chce być po prostu człowiekiem?
Weny i pomysłów życzę.
P. Heart

Cheza · Wysłany: Środa 24-01-2007, 18:55 Temat postu:

Pomysł był niezły, jednak wykonanie troszeczkę gorsze. Nie wiem, brakowało mi opisów, więcej emocji. Tej iskierki w opowiadaniu, dzięki której ono żyje. To jak bicie serca z jego wnętrza, łagodne, rytmiczne stukanie. Brakowało mi tego. Za mało uczuć, emocji, jakie targały głównym bohaterem. Mogłaś to bardziej rozwinąć, a ja wiem, że potrafisz, nie raz się o tym przekonałam. Nie powaliło na kolana, było po prostu ładnie. Wiem, że stać cię na więcej. Dlatego dalej będę czekać.

Pozdrawiam,
Chez.

Aquarel · Wysłany: Środa 24-01-2007, 19:06 Temat postu:

hmm tak pobierznie jest bardzo ciekawa da jaca do myslenia a jakby chciec sie w nia zagłebic (przynajmniej ja) traci sie watek...
interesujacy sposob przedstawienia sytuacji...

Leb die sekunde · Wysłany: Środa 24-01-2007, 19:15 Temat postu:

Zacznę od tego, że wybrałaś bardzo ciekawy i oryginalny pomysł.
Było ładnie.
Bardzo ładnie.
Podobało mi się, ale czegoś tu zabrakło.
I chyba nie jestem w stanie dokładniej sprecyzować czego. Rolling Eyes

Ale pomysł naprawde świetny.
Najlepsze były fragmenty pisane kursywą. Strasznie mi sie podobało kiedy on to tak wymieniał, żeby potem obrócić to na złe.

Było przesłanie, które do mnie trafiło, a to lubię.

Jak najbardziej na tak.
Pozdrawiam.

ave_ziemniak · Wysłany: Czwartek 25-01-2007, 10:28 Temat postu:

jest bardzo ładne przesłanie.
w miarę łatwe do wyczytania.
-a to już podstawa dobrego opo.

dobre przemyślana kompozycja.
-to chyba największy +

zauważyłam jeden błąd
"Czekają jak umrę." ?

Natt · Wysłany: Czwartek 25-01-2007, 10:34 Temat postu:

No tak.
Chyba najlepsze, które dzisiaj przeczytałam.
Najlepsze, ale...
Nie zachwyciło mnie.
Dało do myślenia.
Temat ciekawy.
Problematyczny.
Prawdziwy.
Wykonanie bardzo dobre.
Ale...
Głupie malutkie "ale".
Brakowało mi "tego czegoś".
Tej iskierki.
Troche mi przykro, bo było naprawde ładne.
Ogółem to pół na pół.

niedorzeczna. · Wysłany: Czwartek 25-01-2007, 12:09 Temat postu:

Dziwnie mi po przeczytaniu tego.
Tak jakby dotarło do mnie, że oni sa TYLKO ludźmi.
I nie chcę aby tak skończyli?
Wczułam się.
Podobało mi się.

Pozdrawiam N.

helcia · Wysłany: Czwartek 25-01-2007, 16:45 Temat postu:

Cholera jasna.
Ja Cię kiedyś zabije Pauline...
Tak cholernie mnie zaczarowałaś.
To było niesamowite.
N i e s a m o w i t e.
Kompletnie nie wiem co powiedzieć.
Poprostu... to było śliczne.
Końcówka mnie kompletnie rozwaliła.
Aż się powtarzać zaczynam.
Nie mogę się opanować.
Ah...
Chyle czółko

Edit:
Hm.
Z tego postów wynika, że jestem debilką. Bo w każdym Twoim opowiadaniu zachowuje się jak jakaś idiotka, której wszystko co popadnie w ręce się podoba. Bez żadnych argumentów.
Ale tak jest.
Poprostu zawsze w Twojej twóczości znajde coś co każe mi się zastanowić nad głębokim, głębokim sercem.
Bo wchodząc w niezwykłość pragniemy być zwykli.
Eh.
Sama nie wiem co pieprze.

marta~~miki · Wysłany: Piątek 26-01-2007, 15:37 Temat postu:

Łał.
Tyle jestem w stanie napisać.
Zaskoczyło mnie to opowiadanie.
Było długie i dzięki temu w pełni poczułam klimat.
Cudowne.
Piękne.
Jesteś genialna.
Ja za to jestem na tak.
Śliczne.
Brak mi słow.
Więc kończę.
Życzę weny.
Mam nadzieje, że już niedługo pojawi się kolejne- niegorsze opowiadanie Twojej twórczości.
Pozdrawiam.
Marta

Windfall · Wysłany: Piątek 26-01-2007, 17:19 Temat postu:

Nawet mi się podobało.
Ten temat już był wielokrotnie opisywany przez innych autorów, jednak miejsca tego całego zdarzenia są inne.
Mogłyby być dłuższe opisy uczuć.
Nie przeniosłam się w świat, w którym rozgrywa się ta akcja, ale podobało mi się. Smile

Powodzenia w dalszym pisaniu! Smile

Incia · Wysłany: Piątek 26-01-2007, 17:26 Temat postu:

Brakowało emocji.
Ale temat fajny. Lubię rozacz Billa, nieszczęśliwe życie... W końcu samobójstwo...
Pozdrawiam i życzę weny.
Inn

Divalecorvo · Wysłany: Piątek 26-01-2007, 17:48 Temat postu:

Mam powtarzac slowa innych?
Ok.
Bardzo dobre przeslanie,
Doskonale napisane,
Pomysl genialny,
opowiadanie oryginalne
Bla bla bla
To wszystko prawda.

Pozatym Twoje opowiadania wydaja sie byc przemyslane,
Takie.. inteligentne?
Nie wiem czy poprostu piszesz co chcesz,
Czy naprawde sobie ukladasz co, jak i po co.

Nie lubie komentowac opowiadan inteligentnych, pelnych uczuc czy przemyslen.
Przytlaczaja mnie, a ja przy nich czujesie mala i glupia xD
Tyle.

Zulla · Wysłany: Piątek 26-01-2007, 17:51 Temat postu:

samobojstwo??
nie lubie

Bill jako normalny czlowiek
uwielbiam

gdyby nie ta bron
byloby rewelacyjnie

do momentu pojawienia sie pistoletu w opowiadaniu, było swietnie

pozdrawiam

wierna
Zulla

mroczny anioł · Wysłany: Piątek 26-01-2007, 17:53 Temat postu:

nom nareszcie nowy pomysł Smile

podobało mi się ale znając twoje możliwości
mogłobybyć o wiele, wiele, lepiej Smile

ale i tak jakoś tak mnie urzekło Smile

Podobało mi się Smile

Pozdrawiam Smile

3maj się

BlackAngel · Wysłany: Piątek 26-01-2007, 18:07 Temat postu:

Pauline, kochanie, świetne opowiadanie!
Ach, ach, ach - ja wciąż w zachwycie!
Kurczak, babolku ti!
Świetny pomysł, wykonanie i... i w ogóle.

B.

Marysia · Wysłany: Środa 31-01-2007, 21:42 Temat postu:

mały dreszczyk
emocje i jeszcze raz emocje - uwielbiam to
ale chyba najbardziej urzekła mnie "rozmowa której nie było"
musze powiedzieć że zaskoczyłas mnie i to pozytywnie
takiego opowiadania jeszce nie czytałam
no tak niby miał wszystko
a tak naprawde nie miał nic
i ostatnie zdanie które daje wiele do myślenia Smile

masz talent tyle Smile

pozdrawiam i czekam na twoje kolejne dzieła

doustna · Wysłany: Czwartek 01-02-2007, 20:42 Temat postu:

Pauline...
podobało mi się.
Szkoda że się zabił.
Szkoda że Ona z nim nie porozmawiała.
Ale wiesz...to opowiadanie ma swoją 'magiczną' część.
Jestem na tak.

Witja · Wysłany: Sobota 10-02-2007, 23:15 Temat postu:

Ja nie wiem co to jest, ale każda Twoja jednocześciówka mnie urzeka. To było takie prawdziwe, szczere i realne. Coś co mogłoby wydarzyć się naprawdę.
Wiele emocji, pasji, dreszczyk emocji i ta jego zmyślona rozmowa sprawiły, że czytało się jednym tchem. Nawet nie zauważyłam że już sie skończyło.
Było kilk literówek, ale nawet nie jestem w stanie powiedziec gdzie.

Zabił się. Może tak było by lepiej?

Alez ja snuje abstrakcyjne wizje.

Pozdrawiam i życzę weny.
Witja

..::Mycha::.. · Wysłany: Niedziela 11-02-2007, 9:28 Temat postu:

Hmmm... Ładne, wiem że ja zawsze skromnie oceniam Razz

No i tak jest tez teraz czyli moja wypowiedź brzmi po prostu - Ładne Wink

Głupia Barbie · Wysłany: Niedziela 11-02-2007, 10:30 Temat postu:

Tytuł, totalnie odstrasza.
Podchodzę z dystansem do opowiadań, z tytułem piosenki.
Jednak weszłam.
I nie żałuję.
Było bardzo dobre, wykonanie świetne, fabuła całkiem orginalna.
Ale nie rzuca na kolona, jak niektóre Twoje dzieła.