Tokio Hotel

Mod-Falka · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 20:26 Temat postu:

A ja ryczę. Jak sobie pomyślę o Billoniku, który ma teraz takie zmartwienia na głowie... I, że to wszystko przez tą jędzę Larinę. I przez to, że Laura da sobie zawsze wcisnąć jakieś kity.

Aliss, ty mnie nawet nie strasz, że kiedyś dasz ostanią notkę. To znaczy, wiem, że kiedyś dasz <nieeee...> ale mam nadzieję, że to nie nastapi zbyt szybko.
I trzymam Cię za słowo, jutro masz coś dodać Very Happy

Witja · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 21:04 Temat postu:

A ja wyrażę się inaczej... powiedzmy, że ta część nie spełniła moichch oczekiwań... tak do końca.
Napisana jest dobrze i wogóle, ale do jasnej cholery wku... mnie to, że oni wciąż się kłócą <tj. Billon i Laura>. Jak nikt inny wiem, że nie można wykrzesać odrazu w opowiadaniu sweet miłości i uwielbienia, ale cholera który to już raz? Drugi czy trzeci bo się pogubiłam...
Przepraszam, wszyscy płaczą nad losami bohaterów, a ja jako jedyna się bulwersuję...
(tak nawiasem mówiąc ta Larina to niezła żmija)
No cóż bywa...
Zyczę weny <pretensję za komentarz proszę kierować na moje gadu-gadu>

Dziękuję za uwagę.
Witja

Sara Portman · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 21:37 Temat postu:

<chrząknięcie>
Tak! Zdecydowanie jestem na tak! W stu procentach, bez żadnych "ale".
Dlaczego? Bo byłaś orginalna. I (być może nawet przypadkowo) opisałaś wpływ otoczenia na osoby o słabym charakterze (za taką uważam Laurę).
W każdym bądź razie taki zwrot o sto osiemdziesiąt stopni mi się podoba, ale oby nie za często. Tutaj muszę poprzeć Witję, to nie pierwszy raz, ale mam nadzieję, że ostatni, bo patrząc na tą histerię, żyć mi się odechciewa. Niektóre czytelniczki to się chyba następnym razem potną (bez urazy!).
Czekam na next.
Pozdrawiam...
Sara Portman

aliss · Wysłany: Poniedziałek 11-12-2006, 22:29 Temat postu:

Gwoli wyjaśnienia, Laura jest osobą o bardzo silnej osobowości, ale niektóre z was nie zauważają, że pierwszy raz znalazła się w takiej sytuacji, a co za tym idzie, nie zna uczuć z nią związanych, więc poddaje się presji - wierzy doświadczonej przyjaciółce. Która zresztą bardzo trafnie nakreśliła jej, powiedzmy, urzeczywistniła Laurowe (noo...ee... Very Happy

słowotwórstwo takie;)) wątpliwości. Tak więc miotana sprzecznymi uczuciami, niepewna niczego Laura potrzebuje rady, i chwyta się każdej deski ratunku. LAURA NIE JEST SŁABA PSYCHICZNIE Wink

Nakreśliłam? :d Czy to nieco rozjaśnia punkt widzenia? Very Happy

Dzięki wam

do jutra

Mod-Falka · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 11:33 Temat postu:

Jasne, że rozjaśnia, ale chodzi o to, że my sobie musimy troszeczkę ponarzekać, żeby rozładować jakoś te emocje Very Happy

A Lu to niech się nie czepia deski ratunki w postaci Lariny, bo efektem jest zasmucony Bill Crying or Very sad

A Ty Aliss, to nam nie rozjaśniaj punktu widzenia, tylko notkę wrzuć Wink

Długą

P.S Mój 45 post pod tym opowiadaniem Very Happy

aliss · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 11:52 Temat postu:

Proszę bardzo. Może nie długa, ale ucięta w odpowiednim momencie Wink

Tak więc z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku udaję się pod kołderkę, bo mi się z oskrzeli na płuca przeniesie, a słyszałam, że w naszym szpitalu nie ma podłączenia do interneru Laughing

Faleczko, a ty co? Wagaryyy...? Very Happy

MarTiT · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 11:54 Temat postu:

1?

eh. szybkoją dodałaś.. jestem własnie na lekcji i z trudem powstrzymuje łzy.. chyba mam tydzień wrażliwości.. bo wczoraj cały dzień płakałam Razz

.. ten part.. ah kłuje w serce..
no nic pozdro

ps.. niech ktoś z adminów usunie mój wpis o treści "1?" przez przypadek sie dodał Razz

..

Mod-Falka · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 13:11 Temat postu:

Vivien · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 13:17 Temat postu:

Choć część, tak krótka, to wywołała u mnie bardzo dużo emocji. Naprawdę... Łzy aż same cisną się do oczu.
A obiecałam sobie, że nigdy nie będę płakać.
aliss, dziękuję za tę część.

P.S. Idę czytać jeszcze raz.

Kazia · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 14:22 Temat postu:

4?

edit.

uduszę ją.
po prostu ją kiedyś uduszę.
cisnę w nią pierogiem, który właśnie w tej chwili mam na talerzu.

głupia larina.
głupia laura.
głupi bill.

chooolera.
niech ona za nim leci, a nie.
niech ona go zatrzyma jakoś, cokolwiek.
prooooszę.

laura, choć raz posłuchaj serca, a nie bezmózgiego mózgu {masło maślane?

} swojej kochanej przyjaciółki.

łzy mi się do oczu cisną.
jak ona może być tak głuuupia? Crying or Very sad

notka krótka, no ale dodana z dnia na dzień.
a ja ostatnio czytałam to opowiadanie od nowa.
i pamiętam, jak dawałaś po parę części dziennie.
ach, to były czasy Wink

no, tak więc czekamy na kolejną Very Happy

miejąc nadzieję, że się w niej coś wyjaśni.

pozdrawiam,
kat

Anth92 · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 14:38 Temat postu:

33? Aliss.

Czytam.

EDIT:
To było śliczne. Takie cudowne. Twoje opowiadanie, jest jedynym, któremu pozwalam tak wbić się w moje myśli. Aż mnei zakuło w sercu. Tak, jakby chodziło o mnie.
Cieszę się, że nie byłam w szkole, bo inaczej bym nie przeczytała notki. To pewne.
Eh. Pisz, pisz. Ja nie wiem kiedy tu wrócę. Chcę, ale nie wiem, bo jadę do szpitala. Zawroty głowy, omdlenia, wymioty. Mało ciekawo mi się to prezentuje. Ah, no i halucynacje miałam. Nie zgadniesz, kto przed chwilą stał w moim korytarzu. Mr. Bill we własnej osobie. No, nie własnej, ale zawsze coś. Smile

Czmycham do łóżka, bo źle się czuję, a nie uśmiecha mi się bliski kontakt z podłożem.

A notka była śliczna, po prostu ah, oh.

Właśnie! Przypomniało mi się coś! Co ojczym Kaulitzów ma do spania z maskotkami? Ja wczoraj tak źle się czułam, że wygrzebałam moją i z nią spałam. Na starość dziecinieję. Grey_Light_Colorz_PDT_07

Pozdrawiam wszyyyystkich

Anth.

Sara Portman · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 15:12 Temat postu:

Było krótko i zwięźle, ale rzeczowo. Jednym słowem: ujdzie, bez jakichś specjalnych wzlotów czy upadków w stylu pisania.
Co do treści, powiem tylko, że mam nadzieję na koniec kłótni i wyzwanie Lariny od głupich, niedorozwiniętych uczuciowo i emocjolnanie kretynek, które mają poziom inteligencji noworodka.

Co do słabości psychicznej Laury:
Sądzę, że każda osoba z silnym charakterem, nawet nie mająca doświadczenia w tych czy innych rzeczach, powinna mieć własne zdanie. Owszem, mogłaby wysłuchać tego, co ma do powiedzenia ktoś inny, ale nie tak bezgranicznie mu wierzyć. Mogłaby też na przykład porozmawiać jeszcze z osobą trzecią i się dowiedzieć, co ona o tym sądzi. Ale takie ślepe wierzenie w moich ocenach jest jedną z cech charakteryzujących słabość.
Muszę też dodać, że nie uważam osób słabych charakterem za gorsze ani nic takiego i nie jest to ubliżające, gdy kogoś się tak nazwie. Wspominam o tym, gdyż (być może mam jakieś złudzenia albo coś) wydaje mi się, że wyczułam w twoim poście tak zwany "bulwers". Skończmy już tą - moim zdaniem - trochę bezsensowną dyskusję. To tyle.

Pozdrawiam...
Sara Portman

Dżampara · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 15:31 Temat postu:

Podobało mis ie chc znowu za krótkie.
Fajnie sie to zapowiada i czekam na dalesze wątki Laughing

Lololo domagam się erotyki :lo2l:

aliss · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 17:11 Temat postu:

no lenie praszywe! Pod pierwszą notką było więcej komentarzy Very Happy

Ja wiem... to może być ciężkie... trzeba ponaciskać kilka guziczków i w ogóle... ale spróbujcie coś napisać xD

Hm, czarne żarciki się mnie dzisiaj trzymają. A mama mi kupila prostownicę i bluzkę w cropie Very Happy

To jeszcze nic. Babcia przywiozła chorej wnuczce batonika, A TO NIEZAWODNY ZNAK, ŻE UMIERAM.

Zastęsknicie za mną, kiedy już zginę śmiercią przez uduszenie...?

Pogrążona w morzu chusteczek, wierna wam na zawsze... aliss Very Happy

Dismael · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 17:45 Temat postu:

nie umieraj!
bo co ja czytac bede xD

znowu bardzo mi się podobało.
biedny Bill.
Ale sprytnie chłopak robi. Laura potęskni to jak wróci to rzuci mu się na szyję i wycałujeee!
i będą razem, a potem uraczysz nas opisem ich ślubu! Very Happy

i będą małe głodomorki!
ha!
mam nadzieje ze jutro też bedzie jakaś część

Patsy · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 18:37 Temat postu:

Nawet nie wiesz jak się cieszyłam, że jak wrócę ze szkoły i od dentysty to przeczytam następną część opowiadania Very Happy

Nie zawiodłaś mnie. Notka cudowna Smile

Mam nadzieję, że pod nieobecność Billa Laura wszystko przemyśli, zastanowi się nad swoimi uczuciami. Czekam na następną część i wierzę, że pojawi się ona równie szybko jak ta Razz

Holly Blue · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 18:50 Temat postu:

Alisss xD
Czuję się jakby znów były wakacje, wiesz dlaczego?
Bo zaczęłaś codziennie dodawać notki Twisted Evil

Jutro oczekuję takiej sierpniowej, długiej xD
No dopsz... przejdźmy do treści notki.
Zdajesz sobie sprawę, że te wiadomości były takie... takie chamskie? No bo co taki Bill mógł sobie pomyśleć, jak Lu z nim śpi, później go odtrąca, a teraz pisze, żeby został?
Potępiam ja od dzisiaj xD Taka niezdecydowana to nawet ja nie jestem xD
To nie jest byle jaki miś xD Haha. Simone mogła od raz całą rozprawkę napisać xD Ja jutro napiszę... ale nie bardzo na taki dowolny temat xD
Jak to Bill nie może się pozbyć miśka gdyż:
1) jest z nim związany emocjonalnie
2) to najlepszy powiernik, lepszy od samego księdza (tu było troszeczkę ironii xD)
3) wcale nie wygląda tak źle <lol2>
4) fanki znajdując go na śmietniku zaczęły by płakać i/lub żądać okupu xD
Buahaha.
Moze skończę xD
Moja wariatko patrz wstęp mojego postu, a teraz idę xD
I standardowo:
Pozdrawiam,
Holly Blue.
xD

Alexz · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 20:22 Temat postu:

Jak ja mogłam pominąć dwa party?
No żesz, muszę sobie sprawić jednak nowego komputera, bo ten obecny jest w stanie agonii Crying or Very sad

Nieważne... xD
Po przeczytaniu stwierdziłam, że idę po nóż i pociacham Larinę...
Evil or Very Mad

Wściekła byłam, oj wściekła...
Ale jakoś po tym drugim odcinku, to mi się lepiej zrobiło... I mam nadzieje, że jeszcze wszystko się ułoży i za parę części będziemy się rozkoszować czytaniem opisu ślubu B&L.
Grey_Light_Colorz_PDT_07

Chociaż nie... Bo ja nie lubię happy endów...
Może polubię...

W każdym razie mocno wieże, że jeszcze będzie dobrze.
A Larina dostanie mocnego kopniaka w głowę xD

Pozdrawiam
Alexz

xD

tselinka · Wysłany: Wtorek 12-12-2006, 22:16 Temat postu:

Ja jegooo...
czeeemu?
No jak ta Laura traktuje Billa?
Sorry, że nigdy tego nie skomentowałam(no, może raz

)
ale juz teraz mówie, że sledze kazdy odcinek Smile

Fajnie, że piszesz z humorem Very Happy

strasznie podobają mi się twoje pomysły na dalsze wątki Very Happy

no i oczywiście czekam na kolejną część Very Happy

ps: normalnie mam polewke z Witoxa

nie żebym coś mówiła Laughing

swoją droga to miś- fajna sprawa Smile

aliss szybko pisz nową część Very Happy

chociaż nie moge sie o to do ciebie przyczepic
bo dosyc często dodajesz nowe party Very Happy

Trzymaj forme do końca Smile

magda190th · Wysłany: Środa 13-12-2006, 10:21 Temat postu:

hej. świetny odcineczek. Nie lubie, jak wszystko jest jak w bajce: zyli dlugo i szczęsliwie. takie zwroty akcji. A co do ojczyma bliżniaków. To tak aprawde ma na imie Gordon, a Jorg to imie ojca. A nazwisko mają po ojczymie:) Buźka

aliss · Wysłany: Środa 13-12-2006, 12:45 Temat postu:

Myslę, że tak dla odmiany możecie być zaskoczone Wink

Ja się tak ładnie staram, a wy nie komentujecie. Foch! Rolling Eyes

aha, nie wiem, czy wiecie, ale to jest moja pierwsza i ostatnia wieloczęściówka, a dzisiaj mnie naszła myśl, żeby to jakoś ładnie i zgrabnie zakończyć. Ale skoro Faleczka napisała 45 postów... Umówiłyśmy się na sto... jest 33..., matko 34 częśc, oznacza, że jeszcze coanajmniej 34 będę zmuszona napisać Very Happy

Buzka

*

- Chyba nic gorszego nie mogłaś mi wtedy powiedzieć – mruknął Bill – Czułem się jak takie małe i nic nie warte...
- Bill! – Laura zaśmiała się radośnie – Daj spokój...!
- Kiedy to prawda! Gdyby nie mama i Witox chyba bym się zastrzelił...

*

Czarnowłosy chłopak leżał na swoim łóżku, patrząc na małą, wyświechtaną maskotkę. Wciąż rozpamiętywał wydarzenia ostatnich dni, wciąż nie potrafił zapomnieć o swojej zielonookiej przyjaciółce. Od ponad dwóch dni nie wychodził ze swojego pokoju. Nie pomogła mu długa, naprawdę długa rozmowa z matką, dotyk ukochanego sierściócha na twarzy, czy nawet powrót DDM na pierwsze miejsce listy przebojów. Jeśli można tu mówić o jakimkolwiek ukojeniu, znajdował je tylko i wyłącznie w swoich czterech ścianach - odbijającej się od nich muzyce. Ta sytuacja działała na niego dziwnie pobudzająco, stymulowała jego uśpioną wenę. W ciągu niecałych czterdziestu ośmiu godzinach nie tylko napisał – skomponował już dwie nowe piosenki, ale był niemal pewien, że nie zasilą one repertuaru Tokio Hotel. Były zbyt osobiste, ociekające żalem i tęsknotą. No i chyba trochę smętne.
*

- Zgłośnij, uwielbiam tę piosenkę.
- Przecież masz to na płycie.
- To co, zgłośnij. Rany, twój głos jeszcze nigdy nie brzmiał tak dobrze...
- Wiesz, że napisałem to, kiedy...
- Wiem. Nie mówmy o tym – Uniosła się na łokciach i musnęła jego usta.

*

- Bill, chodź na obiad... – w drzwiach ukazała się jego matka.
- Nie jestem głodny.
- Ale oczywiście, że jesteś. Zrobiłam lasagne...
Chłopak wykrzywił usta w nieszczerym, wymuszonym uśmiechu.
- Dzięki, mamo. Może potem...
Simone wyszła, wzdychając pod nosem.
A Bill tylko pogłośnił muzykę i sięgnął po swój zeszyt.

You better lose yourself in the music, the moment
You own it, you better never let it go.
You only get one shot, do not miss your chance to blow
This opportunity comes once in a lifetime...

Podniósł głowę. Było coś poruszającego w dźwiękach wydobywających się z głośników. To na pewno nie była jego płyta, pewnie Tom znów bez pytania pożyczył jego wieżę. Ale te słowa podniosły go na duchu dużo bardziej niż półtoragodzinna rozmowa z matką, która przekonywała go, że nie ma sensu użalać się nad sobą i chować przed problemami, które prędzej czy później i tak nas dopadną.
Walka, bitwa. Walcz o to, co ci się należy, na co zasłużyłeś, mówił utwór. Bill wsłuchiwał się w słowa jak zaczarowany. Jego serce niespodziewanie zalała fala ciepła, perspektywa depresji odeszła w niepamięć. Miał cel.

*

Laura od dwóch dni nie była sobą. Nie rzucała kąśliwych uwag, nie zwracała uwagi na mizdrzących się ze sobą Larinę i Toma, nie jadła na potęgę. Znikała na całe dnie, często wracała późną nocą, a Larina nie mogła nie zauważyć śladów łez na jej zarumienionych od słońca policzkach.
Tak było i tym razem. Laura pojawiła się w pokoju przed dwudziestą trzecią; chwyciła kilka rzeczy i właśnie miała zniknąć w łazience, kiedy usłyszała niewyraźny głos swojej przyjaciółki.
- Laura, chodź na chwilę. Usiądź – poklepała miejsce na swoim łóżku. Szatynka niechętnie usiadła i wbiłą w Larinę pytające spojrzenie.
- Kochanie, to już czwarty dzień. Czy naprawdę tak bardzo za nim tęsknisz?
Laura zapatrzyła się w okno.
- Tak – odparła zdecydowanie po dłuższej chwili milczenie. Miała dość chowania się przed wszystkimi, a już przede wszystkim przed sobą samą. Nie mogła wyrzucić z pamięci obrazu tamtej nocy, ani uśmiechniętej twarzy czarnowłosego chłopaka i opadających na nią nażelowanych kosmyków. Nie mogła, nie chciała, nieważne. Ważne natomiast, że tęsknota i wściekłość na samą siebie zżerały ją od środka, a ona nic nie mogła z tym zrobić.
- I wiesz co?
Larina pokręciła głową na znak, że nie wie. A wyraz jej oczu wskazywał na to, że chętnie by się dowiedziała.
- Żałuję, że cię wtedy posłuchałam, bo nawet, jeśli miałaś rację, to wolałabym przekonać się o tym na własnej skórze. Nie wiem, czy zakochałam się w Billu, ale wiem, że jeszcze nigdy żaden facet nie wzbudzał we mnie tylu sprzecznych emocji. Żaden nie był taki inteligentny, zabawny i wrażliwy jak on.
- Laurka – głos blondynki zabrzmiał niemal błagalnie – przecież ciebie nie kręcą wrażliwi romantycy...
- Poprawka. To ciebie nie kręcą, a wiesz, jaki jest twój największy błąd? Myślisz, że musimy być takie same, bo takie są zasady cholernej przyjaźni. Tylko, że w przyjaźni i miłości nie ma zasad. Pół życia narzucałaś mi swoje decyzje i zaskoczę cię. Podjęłam swoją własną – wyjeżdżam.
- ŻE CO?! Laura, zwariowałaś?! Przecież TO ty zawsze byłaś silniejsza, to ciebie uważano za ideał, a wiesz, jak się czułam, kiedy moja mama powtarzała : „Laura nie zrobiłyby czegoś takiego swojej matce” ?! Zawsze próbowałam cię naśladować, bo to ty byłaś ta utalentowana, lubiana... a ja zawsze byłam i będę twoją marną namiastką...
Laura wpatrywała się w przyjaciółkę ze zdumieniem. Współczucie mieszało się w niej z przerażeniem. Nie miała pojęcia, co dzieję się za tą zawsze pięknie umalowaną i uśmiechniętą twarzą, nie zastanawiała się nad odczuciami, które targały Lariną, bo myślała, że ona tego nie potrzebuje. Zawsze była taka opanowana, seksowna i władcza. A tak naprawdę cały czas chowała za tą maską smutek i rozżalenie...
- Przestań, to nieprawda... Kropeczko...
Larina uśmiechnęła się lekko, ocierając pojedynczą łzę.
- Nie mówiłaś tak do mnie od przedszkola.
- Ale zacznę na nowo, co ty na to?
- Po moim trupie.
- Dałoby się to załatwić. Jeden mój telefon.
- O rany, Lu. Nie miałam pojęcia, że masz takie znajomości.
- A ja nie miałam pojęcia, że jesteś taka smutna, dopóki mi nie powiedziałaś...
Jasnowłosa machnęła niedbale ręką.
- Powiesz mi lepiej, o co kaman z tym wyjazdem.
I tu zaczynały się schodki, bo Laura sama nie wiedziała. Przecież nie pojawi się w domku Kaulitów (założywszy, że uda jej się przedrzeć przez tłum krwiożerczych fanek) i nie powie: „Cześć. Jak żyjesz?”
- Zależy mi na nim.
- Na wyjeździe, czy Billu? Nie patrz tak na mnie, żartowałam...!
- Nie wiem, co powinnam zrobić, w życiu nie byłam w takiej sytuacji.
- Walcz.
Laura zmierzyła ją z niedowierzaniem.
- Kilka dni temu mówiłaś co innego...
- Kilka dni temu nie zdawałam sobie sprawy, że sprawa jest dość poważna. Wy się nawzajem zabijacie. Jedź do niego. Za cztery dni spotkamy się w Berlinie.
- Ale co ja mam mu powiedzieć?
- No wiesz, jakby... prawdę.
- Prawda to pojęcie względne!
- Nie filozofuj. Powiedz: „To wszystko wina tej suki Lariny! A ja od początku szaleńczo się w tobie zakochałam!”
- Pfffy, przecież to nieprawda!
- Ale co?
- No... to, że jestem szaleńczo zakochana!
Bardzo dawno już nie śmiały się wspólnie tak szczerze... i tak głośno.
- Baby, powariowałyście?! – do pokoju niczym burza władował się Tom – Jest środek nocy!
*

- Prawie dostałem zawału, kiedy zobaczyłem cię wtedy na kanapie w salonie – zaśmiał się Bill, wtulając głowę w jej piersi – Panie i Panowie, oto pojawia się skruszona do cna Laura, płacząca krokodylimi łzami!
- Wcale nie!
- Ach tak?! – chłopak z łobuzerską miną uniósł się na dłoni – Więc przyjechałaś na sajgonki mojej mamy?
Laura przewróciła niecierpliwie oczami.
- Ale na serio były dobre. Jest szansa na powtórkę z rozrywki?
Bill zaśmiał się cicho i ponownie ułożył na wcześniejszym miejscu.

*

Dziewczyna od dziesięciu minut siedziała na swojej walizce i próbowała ją zapiąć. Potem zjawił się Gustav i rzucając Laurze pełne litości spojrzenie zapiął bagaż dwoma ruchami. Naburmuszyła się.
- Ty masz mięśnie, ja mam mózg – mruknęła pod nosem.
- Bardzo sprawiedliwy podział – zaśmiał się w odpowiedzi i nucąc pod nosem jakąś skoczną melodyjkę opuścił pokój.
Jeszcze możesz zrezygnować, pomyślała Laura, z rozpaczą spoglądając na oddalony horyzont. Gdzieś tam siedział w swoim małym domku bliski jej sercu chłopak, ale nie była pewna, czy po wszystkich tych słowach będzie miała odwagę spojrzeć mu w oczy.
Westchnęła cicho i narzuciwszy na siebie żakiet wyszła z pokoju, taszcząc za sobą walizkę.

*

Pasażerów lotu 263 Zagrzeb - Berlin uprzejmie upraszamy o stawienie się przy bramce numer cztery.
- To tam – towarzyszący Laurze Gustav wskazał skupisko opalonych na czekoladowo osób – Bramka numer cztery. Chodź.
Była mu niesamowicie wdzięczna za eskortę, zwłaszcza, że przez całą drogę targał na nią bagaż. Nienawidziła latania i gdyby mogła, uwiesiłaby się jego silnego ramienia i błagała, by poleciał z nią, ale to oznaczałoby dodatkowe towarzystwo przy spotkaniu z Billem. A temu czoła musiała stawić sama.
- Gustav, jesteś aniołem. Jak ci się mogę odwdzięczyć...?
- Już mi się odwdzięczasz. W końcu będę miał szansę się najeść.
- O ty bezczelny!
- Pani bilet – znudzonym głosem mruknął starszy pan przy okienku. Podała mu zielony kartonik i spojrzała na kolegę.
- Będziesz za mną tęsknił...? Obiecujesz...? Gustav, obiecaj!
- O jasne, że będę. A ty obiecaj, ze jak tylko spotkasz młodego, nakopiesz mu do dupy.
- Ja tam jadę, żeby go przeprosić...! – przypomniała.
- Aha. No to później!
- Okay, nie zapomnę. Ale za co?
- Dla rozrywki!
Laura uderzyła go piąstką w ramię, ale po wyrazie jego twarzy zorientowała się, że chyba tego nie poczuł. Wspięła się zatem na palce i musnęła jego świeżo ogolony policzek (po wyrazie jego twarzy stwierdziła, że poczuł). Uśmiechnął się do niej na pożegnanie, i lekko popchnął w kierunku wejścia do rękawa.
- I tu się zaczyna zabawa – mruknęła niedosłyszalnie.

*

Kazia · Wysłany: Środa 13-12-2006, 13:03 Temat postu:

1? ;>

edit.
ło jezu, ja juz nie pamiętam kiedy ostatni raz byłam pierwsza.

no, ale nie na tym rzecz polega.

dzisiaj znowu zacznę od 'po pierwsze', a potem będzie 'po drugie'... no i może jeszcze mi starczy czasu na 'po trzecie'.
ale to za chwilę.

a więc po pierwsze
podziękować trzeba.
ty tam chora i cierpiąca, ale dajesz nowe części.
i to na dodatek z dnia na dzień.
och jak fajnie, może teraz już tak cały czas?

po drugie...
ty to kobieto nie praw nam matematyki, tylko pisz.
nie licz, ile ma być części, ale dalej twórz {dobrze odmieniłam? xD} i dodawaj na forum sprawiając nam - użytkowniczkom wielką przyjemność.

po trzecie.
wreszcie przechodzimy do treści.

ja po prostu wiedziałam, że tak będzie.
ona musiała do niego pojechać.!
ale...
no właśnie, mam jedno ale.
nie opisałaś jak ona tam pojechała, jak zalewała się łzami, i co najważniejsze... nie napisałaś, jak pani Simone postawiła przed nią masę sajgonek, a ona zjadła to w porywczym tempie wprawiając panią Kaulitz w zdumienie

no, chyba że kontynuacja tego, co zaczęłaś dzisiaj będzie w kolejnej części, a mnie to by niezmiernie ucieszyło.

błędów nie widziałam.
zresztą...
cholera, dodajesz nam części codziennie, a ja Ci jeszcze o błędach truję

tak więc na tym kończy się mój zleksza przydługawy komentarz.
ale jak ma się humor i chęci, to trzeba coś poskrobać innym, nie ?

pozdrawiam,
kat

MarTiT · Wysłany: Środa 13-12-2006, 13:25 Temat postu:

ah ah iiiiiiiiiiiiiiiii.. dobra podnieciłam sie i to nie na żarty.. ten part jest Boski Boski czy mówiłam już że jest BOSKI Very Happy

..
ale jedno mnie martwi skoro wszysto się powoli układa to może oznaczać jedno...
więc z góry cie ostrzegam że jeżeli masz zamiar zakończyć w przyszłych partach to opko to znajde sie i z kijem beizbolowym będe nad tobą stała żebyś pisała następne i następne party Very Happy

..
Pozdro

Areis · Wysłany: Środa 13-12-2006, 13:31 Temat postu:

Och, ach, ech...

Nie wiem, co powiedzieć.
Ta rozmowa Laury z Lariną była taka... piękna.
Jak w prawdziwej przyjaźni.

Gratuluję notki!
~Kami

Vivien · Wysłany: Środa 13-12-2006, 13:40 Temat postu:

O Boże!
O zgryzie!
O mój wełniany swetrze z nadrukiem śpiącej królewny!
To byłooo...
Piękne?
Ujmujące?
Wspaniałe?
Boskie?
Takie, takie, takie...eee?
Kurczak, brakuje mi słów. Normalnie nie wiem, co mam pisać.
Uhlalala...
Muszę trochę ochłonąć.
<Po godzinie, dwudziestu czterech minutach i pięćdziesięciu dwóch sekundach>

Czytam ten part już chyba po raz trzeci z rzędu i dalej nie mogę wyjść z podziwu. Ja wiedziałam, wiedziałam, że Lu tak postąpi! Śniło mi się to dzisiaj! Taaak!
I już wiem, co będzie w następnej części! O! Ale Wam nie powiem Razz

aliss, jestes boginią mą. Mówiłam Ci już to kiedyś? Very Happy