Tokio Hotel

miausha · Wysłany: Środa 26-04-2006, 21:30 Temat postu:

Oj... przypadkowo znalazłam nowe opowiadanie... i już się nie odczepię... Ja chcę jeszcze!

SeLeNe · Wysłany: Środa 26-04-2006, 22:22 Temat postu:

iiiiiiiiiiiiii!!
SIKAM!
cudnie, cudnie i jeszcze raz cudnie!

Nemesis · Wysłany: Środa 26-04-2006, 22:31 Temat postu:

Omg...Sacrifice chyba jednak musimy się sprężyć chociażby dla tych wszystkich, którzy nas tak dobrze ocenili. Jaaaaaa...Niech ja tylko napiszę ten, ten...ten powalony test i o! Następna notka będzie dłuższa...a majówka się zbliża więc czasu mamy sporo.
Na koniec:
Biggg full wypasisteee Possdro 4 all
Cya =.= Very Happy

Sacrifice feat. Nemesis · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 15:38 Temat postu:

De-de special: ~ddm i Cama.
De-de: ALEX-SZAFKA, SimplePlanowa, Chloe, lotte, A$&A, anastasia, Fistashek, ashleyka, ...Schwarz ist klasse..., Owca, Żyrafa, MadisoOn, Carmen, karolucha:), Agaciara, miausha, SeLeNe.

Część II

Śmierć brata działa jak zimny prysznic. Psychiczny dołek, poczucie winy i koszmary nawiedzające ich głowy co noc. Każdy mógł spanikować... Postanowili, że będą kryli Toma, a matce powiedzą, że Natan sam spadł z dachu. Tylko trójka nastolatków, którymi targały najróżniejsze uczucia, była świadoma tragedii. Początki były najgorsze. Najstarszy Kaulitz powoli godził się z faktem, że zabił małą istotę. On nawet nie spróbował życia, zachłysnął się nim stawiając pierwsze kroki...
A potem cała ta sława i szum związany z Tokio Hotel. Wszyscy popełniają błędy! Nawet bliźniacy nie byli idealni. Wiadomo – sodówa uderza do głowy; każdemu. Gdyby wypierali się na wszystkie możliwe sposoby, Soren nie uwierzyłby. To nie byli Ci sami przyjaciele jakich znał... I tu zaczyna się przepis zbrodni doskonałej. Zataić, udawać; wspierać, poczekać na najlepszy moment a potem pach. Przypomnieć o swoim istnieniu; bo Kaulitzowie już dawno zapomnieli, że było ich trzech...
Na koncie podbita prawie cała Europa, czas na Amerykę. Bliźniacy przygotowywali się do wyjazdu, gdy do ich pokoju wkroczyło czterech umundurowanych mężczyzn.
-Bill Kaulitz? Tom Kaulitz? Zostaliście oskarżeni o zabójstwo Natana Kaulitza.
Kajdanki na nadgarstkach; zszokowane miny chłopaków i pogardliwy wzrok managera. Nikt ich nie słuchał, nie wierzył, a przecież to był wypadek! Nie mieli dowodów, jednak ktoś posiadał je od długiego czasu – Soren. O, Kaulitzowie przypomnieli sobie pięć liter, które spowodowały całe to zamieszanie. A to, że niedowartościowany nastolatek urozmaicił swoje zeznanie rozjaśniło im w głowach. Kasetę też łatwo doprowadzić do pożądanej postaci... Wszyscy już wiedzieli, że było trzech braci Kaulitz...
Wielkie gwiazdy zamknięte w obskurnej celi na komisariacie. Już mieli dosyć, a to był dopiero początek.
Musieli nauczyć się żyć jak zabójcy; mordercy... Czyli, czyli jak? Zbrodnia przypieczętowuje człowieka, to ona wyznacza mu drogę. Sumienie nie ma tu nic do gadania; niknie w mało znaczącym naczynku krwionośnym, a rozsądek chowa się pod gigantyczną hałdą kurzu. Śmierć przysłania oczy... Tylko dzięki niej morderca może ze spokojem znosić odrzucenie przez ludzi; to, że wytykają go palcami na każdym kroku, patrzą z pogardą. A on ze swoją nieodłączną przyjaciółką idzie przed siebie, unosząc wysoko czoło. Jest dumny z tego co zrobił. W końcu nie wszystkim ludziom towarzyszą anioły. Jednak gdybyś przyjrzał się dokładnie zauważyłbyś, że ich skrzydła są czarne...
Ale.. Przecież Kaulitzowie tacy nie są. Będą? A może nie.
Zapewne po krótkim czasie Bill stworzyłby odpowiedź na to pytanie, gdyby nie przeszywające wrzaski.
-Ja...Jak mogliście?! No jakim prawem?! Pytam się! – krzyki matki można było dosłyszeć na całym komisariacie.
Na małym stoliczku pojawiła się kałuża łez. One nie kapały lecz lały się z oczu. Jakby ktoś odkręcił mały kranik z zimną wodą. Bo na ciepłą nie zasługiwali. Jedynie na kostki lodu... Przybliżyła swoją opuchniętą twarz do chłodnej szyby wbijając wzrok w synów.
-To był wypadek... Dalej nie rozumiemy jak policja mogła uwierzyć w taką plotkę. Jutro mamy rozprawę, wszystko się wyjaśni. Mamo nie płacz proszę...
Tom chciał dotknąć jej ciała, przytulić do siebie. Szkło nie pozwoliło. Od kiedy jakaś durna szyba ma władzę nad wielkim Kaulitzem? Pojawiły się kolejne oczy mokre od łez, po drugiej stronie szkła.

-Oskarżeni proszę wstać. Sąd idzie. – rozległ się głos strażnika.
Dwa wątłe ciała jak na zawołanie wyprostowały nogi. Do sali wkroczyła starsza kobieta. Jej siwiejące włosy wyraźnie odznaczały się na tle dębowych ścian, za którymi podążały dwie pary smutnych oczu. Sędzina zajęła miejsce z gracją słonia. Na jej widok Tom zaczął szturchać znacząco brata, co zakończył piorunujący wzrok, który spoczął na starszym Kaulitzie.
-A więc...ekhmm... Co my tu mamy? – odezwała się kobieta. – Jakieś puste gwiazdeczki... morderstwo...
-Przepraszam? – wtrąciła młoda dziewczyna. – Zapisać to?
Tym razem Bill też nie wytrzymał. Oboje parsknęli śmiechem, a ludzie wtórowali bliźniakom.
-Cisza! Cisza! – Sędzina zaczęła uderzać młotkiem w biurko. – A oskarżonym to co tak wesoło? Zabiliście małe dziecko, powinniście okazać trochę szacunku.
Zrobiło się naprawdę poważnie, a atmosfera stała się ciężka.
-To nie prawda! – krzyknął Bill.
-Milczeć! Soren Schille proszony na miejsce świadka.
-So.. So.. Soren?! – imię chłopaka ledwo przeszło przez gardło bliźniaków.
Ich dawny przyjaciel przeszedł dumnie przez środek sali i usiadł na wskazanym krześle. Wydawał się być pewny siebie. Tylko dlaczego? Był, aż tak szczęśliwy, że niszczy im reputację?
-Proszę opowiedzieć wszystkim zebranym co działo się 28 maja 2004 roku. – zachęciła kobieta.
-Tak już...Więc...To był najstraszniejszy dzień mojego życia. Oni...Oni go zabili! – Po sali rozniósł się odgłos płaczu.
-Spokojnie Soren... Zacznij do początku.
-Bo my kręciliśmy film.. I weszliśmy na dach... Bill i Tom złapali małego Natana i krzyczeli, że go nienawidzą, że jest małym, rozpieszczonym gówniarzem...I oni...Nie ja nie mogę...
-Ostatni raz Soren. Zrób to, żebym mogła sprawiedliwie wydać wyrok...
-Oni zrzucili go z dachu! Chcieli, żeby zginął. A może myśleli, że śmierć złapie go w swoje ramiona...
-On kłamie! – krzyknął Bill wstając z miejsca. – To był wypadek!
-Acha! Wypadek! Oskarżony proszę usiąść! – sędzina sparaliżowała czarnowłosego wzrokiem.
-Pani Sędzio? Czy ja już mogę wrócić na swoje miejsce? – wyszeptał Soren.
-Tak proszę chłopcze... A co do was. – przeniosła wzrok na bliźniaków – sądzę, że widzieliście kasetę?
-Nie. Jaką kasetę? – zdziwili się przyglądając kobiecie uważnie. Obserwowali każdy ruch jej zaczerwienionych warg.
-Proszę o pokazanie dowodu rzeczowego. – powiedziała stanowczo rzucając im setne, groźne spojrzenie.
Strażnik włożył taśmę do odtwarzacza i nacisnął trójkącik. Oczom zebranych ukazał się obraz majowego dnia. Dach domu Kaulitzów, a potem widać było tylko kafelki podłogowe. Do ich uszu dotarł krzyk małego dziecka. Rozległy się znaczące szepty. Matka chłopców wbiła wzrok pełen żalu w twarze bliźniaków. Nagranie zakończył obraz żółtych bucików i kałuży krwi.
-Tak więc wszystko już jasne. – głos zabrała Sędzina.
-To nie tak! On to wszystko zmienił!
-Skazuję Billa Kaulitza i Toma Kaulitza na... – kobieta nie zwróciła uwagi na protest i kontynuowała mowę – trzy lata pozbawienia wolności.
I tu nastąpił zwrot o trzysta sześćdziesiąt stopni...Oni na pierwszych okładkach gazet; Oni w pasiastych strojach; Oni odrzuceni przez wszystkich; Oni wśród prawdziwych morderców, dzielili z nimi każdy metr ich nowego domu...

Tam wszystko było inne, życie było inne. Skończyły się listy od zrozpaczonych fanek. Teraz mieli tylko siebie. Nie mogli liczyć na nikogo innego. Przy ciągłym poniżaniu, gardzeniu nimi nie potrzeba litości. Wystarczy spojrzenie brata...to...tkwiące cały czas w pamięci i sprawiające ból. Nie chcieli, tak bardzo nie chcieli wyrządzić mu krzywdy.
Pierwsze dni były pasmem udręk. Kiedy człowiek słyszy za ścianą jęki psychopatycznych ludzi, zaczyna bojąc się i czując na skórze lekki dreszcz, a kończy na ciągłym odtwarzaniu ich w swoich uszach.

- Tom Kaulitz...stań tu...o tak, dobrze. 45 kilo. Hmm, schudłeś...Teraz pokaż oczy. Aha, zapuchnięte. Nie martw się. Wkrótce przyzwyczaisz się do wstawania o 4 rano...wszyscy się przyzwyczajają.- diagnozował więzienny lekarz.

Jak teraz wyglądał chłopak, który niegdyś był rozchwytywany przez wszystkie panny? Mający tyle fanek, listów miłosnych...kolejnych zdobyczy? Jego ciemnobrązowe oczy stały się bezwyrazowe. Gdyby spojrzeć głębiej, można by było dostrzec potępienie, na które sam siebie skazywał. A sny? Przez kilka pierwszych tygodni nie sypiał. Powieki przesłaniały mu obrazy minionych dni. Widział wyraźnie kobietę w czarnym płaszczu śmiejącą się z kolejnej ofiary.
- Dziękuję Kaulitz! O tak...zabiłeś brata, a teraz JA go sobie wezmę! – krzyczała chaotycznie krążąc w jego umyśle.
- Zabiłem brata.- powtarzał za każdym razem lekko bujając się na boki.
Poczucie winy panie Kaulitz? Wróciło? Hmm?
Tak...siedziało w jego głowie, sercu...było widoczne wszędzie. Wypełniało nawet ciemną celę, w której przebywał z bratem. A on tymczasem był niewinny...chociaż jego błąd tkwił w tym, że pomógł całą sprawę zatuszować. Ale...czy wydałby swojego bliźniaka? Nie...wolał zapomnieć o Natanie i cieszyć się ze sławy razem z Tomem. Czarnowłosy idol nastolatek diametralnie zmienił swoje życie. Makijaż znikł z jego twarzy, a zastąpiły go liczne rysy, zadrapania i brud. Tu...w ciasnym pomieszczeniu śmierdzącym zgnilizną uczył się prawdziwego życia. Realia tego świata...Haha! Kiedyś sypiał w najdroższych hotelach nie mogąc zliczyć gwiazdek...teraz czekały na niego niewygodne prycze.
- Tom...co z nami będzie jak wyjdziemy? – pytał się bez przerwy brata. Na ścianie wydrapywał kreski licząc każdy dzień z przejęciem.
- My nie wyjdziemy. Ona weźmie i nas, rozumiesz? Umrzemy... – odpowiadał Tom...dziwne...za każdym razem tak samo. Ale nie...nie czas na śmierć. Teraz trzeba pokutować! I to sprawiało mu największy ból. Ta cała wizja rannego wstawania, przebywania z ludźmi obmytymi z dusz, wysłuchiwania krzyków. W takim miejscu królowa ciemności stawała się przyjaciółką. Otaczała wszystkich swym kościstym ramieniem, wciskając w czarny materiał płaszcza uszytego z piór aniołów...upadłych.
I inna strona medalu. Walka o wszystko co było wokół.
Pewnego słonecznego dnia Bill chciał by jasne promienie obmyły jego twarz...Na próżno...na próżno próbował wychylić się przez metalowe kraty.
- Uda się...następnym razem. - powtarzał niestrudzony przyglądając się promieniom słońca, które nachalnie przebijały się przez zakurzoną szybę.
Każdy dzień zdawałby się dłuższym kiedy ze wszystkich stron patrzą na człowieka chłodne mury. Patrzą...w nich można ujrzeć swe marne odbicie...Poprzez niegodne zachowanie, serce upodobnia się do każdej jednej, ciężkiej i zabrudzonej cegły. Bill i Tom...Tom i Bill...sami...bez Natana. Przed nimi 3 lata, nie mniej, nie więcej...Trzy razy 364 dni...Potrafili policzyć w pamięci. Z czasem i to przyszło im łatwo. A śmierć? Tym razem kręciła się wokół nich...czekając aż któryś zrobi sobie krzywdę i będzie mogła go zabrać, do krainy snów, tych wiecznych, na poduszkach bezkresnych koszmarów.

Mod-Negai · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 15:41 Temat postu:

pierwsza!

EDIT

Ach...
Podziw, ogromny szacunek i poklony do stop...
Nie jestem w stanie wyrazic slowami co czuje, ubrac mysli w slowa, napisac...
Palce drza mi jak oszalale... uwielbiam to uczucie. Tylko najlepsi potrafia doprowadzic mnie do tego stanu -czyli wy.
Powtorze sie, ale trudno:
uwielbiam ten styl, ostre slowa i sposob przekazu.
To jest to co uwielbiam najbardziej moje drogie... o tak...
Was tez za to uwielbiam. Dziekuje za specjalna dedykacje...
Wzruszylam sie Grey_Light_Colorz_PDT_41

Nie zasluzylam na was kochane...oj nie...
Wybaczcie mi multum niegodnych slow, moje nieokrzesanie i caly ten komentarz. Pozdrawiam was serdecznie, dziekuje jeszcze raz za te chwile, ten moment i to co czuje, jak zawsze pokorna i oddana, czekam na nastepne czesci (ponownie zaklepuje pierwsze miejsce), w cieniu waszego ogromnego talentu, moje mistrzynie:
~ddm

Cama · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 15:53 Temat postu:

"Miau" <~~~~~~ Mój okrzyk radości

~DDM wyprzedziłaś mnie.. Osz ty.. Kiedyś będę 1.-sza Cool

EDIT

Przyznać się! Która z Was siedziała w więzieniu !? No tak, w kiciu =^.^=
Bo jakim cudem można tak 'wspaniale' opisać więzienie i uczucia bliźniaków, nie będąc tam nawet na chwilkę? No jak! A no fakt, z Was takie cudowne pisarki, więc wyobraźnia działa na pełnym etapie.

Czekam na kolejną notę. Boską oczywiście

PeEs. Dzięki za speszjal de-de Cool

Zaszczyt

SimplePlanowa · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 17:08 Temat postu:

"A śmierć? Tym razem kręciła się wokół nich...czekając aż któryś zrobi sobie krzywdę i będzie mogła go zabrać, do krainy snów, tych wiecznych, na poduszkach bezkresnych koszmarów. "
*wwwwhh* ahh te ciary ...
No wlasnie ktora siedziala w kiciu ^_-? przyznac sie
To jest tak swietnie opisane!
czekam na nowy odcinek Very Happy

i dziekuje za dedyczke

Free · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 17:52 Temat postu:

ach..az mnie ciarpi przeszly...
ten na Soren czy jak mu tam to ch** do kwadratu..ohydny, wstrety natręt..nie chodzi o Kaulitzów..chodzi o perfidne klamstwo..kastete przerobil, klamst nagadal...
jakis szajbus...
az mnie cos sie w zoladku przekrecilo...
ech...dzieki za de-de...
naprawde sie rozkreca

..::F@ith::.. · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 18:11 Temat postu:

Uwielbiam...
Uwielbiam takie opowiadania...
Z każdym odcinkiem czytelnik chce więcej...
Szacunek i podziw dla ciebie...
Niestety nie wygłosze dzisiaj słodkiej mowy, bo mam zły dzień zresztą sama wiesz...
A rozmowa z tobą dodała mi odrobiny otuchy, więc... Dziękuję

ashleyka · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 18:13 Temat postu:

eeee...cholera znowu zabrakło mi słow - -'
Bosko ,świetnie ,cudownie, genialnie!!
Nie wiem jak mam opisac to co właśnie przeczytałam. Pokłony dla was dziewczyny Smile

Czekam na kolejnego parta bo jestem baardzo ciekawa co będzie dalej.A to zdanie: ' A śmierć? Tym razem kręciła się wokół nich...czekając aż któryś zrobi sobie krzywdę i będzie mogła go zabrać, do krainy snów, tych wiecznych, na poduszkach bezkresnych koszmarów.' nie mogę...ja chcę więcej!! Wink

aha dzięki za dedykację i weny ,dużo weny życzę ;*

djbabcia · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 18:38 Temat postu:

TEn raz dam się, dam się ponieść do końca... IDEOLO! Po prostu, nic więcej... IDEALNE opowiadanie. Coś jeszcze? Nie... bo co? Pozostaje czekać mi tylko na nową część...! I czekam... a z tyłu kredki... za mną... bo ja muszę być pierwsza... czekam... kochane czekam... na tą doskonałość wypływającą z ekranu... spod waszych palców na klawiaturę... Ach teraz mogę iść spać.. spokojna... dziękuje...

Żyrafa · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 18:49 Temat postu:

zacznijmy od tego , że wiedziałam , hahahahahahahahah, wiedzxiałam, znaczy myślałam , znaczy no, wiedziałam, że to ich brat, hahahahahhaha
no dobra, już się nacieszyłam
pierwsza część podobała mi się znacznie bardziej, ale ta też jest wspaniałą
Aaaaa...i dziękuje za dedykacje, której być nie powinno...

Roxy · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 19:21 Temat postu:

Nareszcie zebrałam się na przeczytanie tego opowiadania.
Dziękuję za wcześniejszą dedykację!

:]
A to opowiadanie..uhh..brak mi słów Grey_Light_Colorz_PDT_23

Obie części były śliczne. Nie ma błędów, świetne układanie zdań..No i czego się tu uczepić!? xD
Morderstwoooo...uh...zabicie swojego brata..oktopność O.o
Ciekawe, jak Kaulitzowie wytrzymają te 3 lata :>
Życzę dużej weny!
Hehe, moje MISZCZYNIE xD

ALEX-SZAFKA · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 19:38 Temat postu:

Po pierwsze: Dzięki za de-de
Po drógie: Jekie to opowiadanie jest genialne, ile wy macie w ogóle lat?
Trzeba być dojrzałą osobą po przejściach, albo świetnym pisarzem, żeby stworzyć cos takiego
Wy obie jesteście świetnymi pisarkami -Ach

SeLeNe · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 19:40 Temat postu:

Kurde... pieknie!

lotte · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 20:51 Temat postu:

Cudna część...
Wszystko tak realistycznie opisane.
Ach brak mi słów.
Tylko zauważyłam jeden błąd, który mi zyc nie daje
"więzienny lekaż. " chyba powinno być lekaRZ.
Oczywiście czekam na next parta Very Happy

pozdrawiam

Demigod · Wysłany: Czwartek 27-04-2006, 22:31 Temat postu:

Ehh, dziewczyny... Szalejecie

Naprawdę, to jest bardzo dobre. Poprawnie napisane, z ciekawą fabułą, ale myślę, że nie sama fabuła czyni je wyjątkowym... To te uczucia, te myśli bliźniaków oraz sposób, w jaki je opisujecie... Fantastyczne.

P.S. Mam pytanie: ile mniej wiecej planujecie odcinków? Osobiście nie robiłabym z tego tasiemca, bo straci swoją aurę, magię... Ale, oczywiście, za bardzo się nie spieszcie, bo opowiadanko wspaniałe Razz

*:M!s!a:* · Wysłany: Piątek 28-04-2006, 14:11 Temat postu:

Rzeczywiście NIEBANALNY duet.

Pomysł inny niż wszystkie. Zupełnie inny. Zaskakujący.

Dziewczyny ... Brak mi słów, zaprało mi dech. To było ... r..r.rewelacyjne? Genialne! Wspaniałe.

I czyta się cudownie. Brak błędów rażących moje oczy. Chylę czoła!

Pozdrawiam ;*

Mod-Negai · Wysłany: Piątek 28-04-2006, 14:23 Temat postu:

Dziewczynki kochane...
mam pytanko!
Kiedy next part?
Ruszcie sie troszke, co?

Mod-Ghost Ms. Sacrifice · Wysłany: Piątek 28-04-2006, 14:56 Temat postu:

~ddm załamujesz mnie...
Wczoraj był part przecież! :P

Oł gasz...

Mod-Negai · Wysłany: Piątek 28-04-2006, 15:00 Temat postu:

Nie wiecie, ze ja zachlanna jestem?
Wybaczcie mi te kolejna wade...
W kazdym razie czekam:)

karolucha:) · Wysłany: Piątek 28-04-2006, 18:36 Temat postu:

Wybacz ze dopiero teraz czytam ... Powiem ze ten parcik bardzo mnie wzruszyl mam nadzieje ze niedlugo dasz kolejnego abym znow mogla sobie poplakac ..
Pieknie, naprawde .. Pozdrawiam:*

Nemesis · Wysłany: Piątek 28-04-2006, 21:00 Temat postu:

Mod-Negai · Wysłany: Piątek 28-04-2006, 21:07 Temat postu:

Hehehe...zbrechtalam sie...
A tak serio, to zasluzylas by byc moja mistrzynia...
O tak...
Wiesz za co? Za ~NAWROCENIE~
Nigdy tego nie zapomne...

Kiedy next part?

Cama · Wysłany: Piątek 28-04-2006, 21:13 Temat postu:

A już pamiętam.. Coś mi świta.. Tak! Po tym jak mnie napakowałaś trawskiem, uprowadziłam Billa i go zgwałciłam ^.^ taaa już wszystko jasne..

Nie ciesz się, że mnie znasz bo to wcale nie jest dobrze, to źle wpływa na Twój mózg i na Twoją młodą psychikę.. Rolling Eyes

A tą Twoją śmiercią będę ja.. Nie odpisujesz na PW ani na gadu.. Oj nieładnie! Zdradzasz mnie?!

A i Sacrifice mogłabyś się pośpieszyć? Ja nie poganiam, nie nie nie..