Tokio Hotel

Mod-Falka · Wysłany: Piątek 07-07-2006, 18:59 Temat postu: Kilka rad dla początkujących

Pewnie wiele osób się zdziwi, dlaczego poradnik Amber został zastąpiony czymś nowym. Nie neguję tego, że był on dobry, bo z pewnością pomógł wielu osobom. Ale poziom pisania na forum podnosi się cały czas. W związku z tym poprosiłam o pomoc Gaheri, która jest jedną z lepiej piszących osób na forum o opracowanie bardziej rozbudowanego poradnika. Oto i on.

Ogólne
Najlepiej wychodzi pisanie o czymś, co się samemu przeżyło albo, co się dobrze zna. Jeśli zaczynamy za bardzo zmyślać, istnieje ryzyko, że opiszemy coś nie zgodnie z prawdą albo w sposób śmieszny. Dlatego to, wszystko należy dobrze przemyśleć.

Motorem napędowym przyciągającym czytelnika do wielu opowiadań jest pomysł. To on każe sięgnąć po kolejną część, dlatego zastanówmy się, co chodzi w tekście jeszcze zanim zabierzemy się za jego pisanie.

To, że ktoś po dziesięciu minutach od przeczytania doprasza się o kolejną część nie znaczy, że musicie pisać na siłę. Czasem lepiej trochę odczekać i zaostrzyć apetyt, a w tym czasie dopracować tekst.

Jeśli coś publikujecie, to niech to będzie dopracowane. Notka, którą pisałyście na serwetce w McDonaldzie albo na nudnej lekcji może nie być wystarczająco dobra. Z resztą, wrzucając niedopracowany tekst psujecie sobie opinię i okazujecie brak szacunku innym forumowiczom. Tego typu notki możecie poprawić i rozwinąć albo wpleść w inne swoje opowiadanie. Możecie też potraktować je jak trening i wcale ich nie publikować. Podsumowując: szanujcie siebie jako autorki i nas jako czytelników !

Po napisaniu ważne, żeby przeczytać tekst jeszcze raz, a potem kolejny po jakiejś przerwie: po godzinie, albo nawet następnego dnia (chodzi o świeżość umysłu i spojrzenie na tekst bardziej obiektywnie). Wtedy zauważa się rzeczy, które wcześniej się przegapiło: literówki, błędy, niezgodność logiczną.

Czasami wprowadzamy poprawki nie zastanawiając się, jak będą się komponowały z resztą tekstu. Jednak dobrze jest później przeczytać cały akapit albo nawet ten poprawiony i sąsiednie, żeby sprawdzić, czy została zachowana logika.

Styl
Ważne jest, żeby sprawdzać błędy: ortograficzne, interpunkcyjne i stylistyczne. Można też o to poprosić kogoś innego (kogoś z forum, mamę, siostrę, brata, koleżankę z klasy). Czasami dużo daje samo pisanie w programie mającym opcję sprawdzania błędów.

Unikajmy powtórzeń. Jeśli jedno słowo pojawia się w odstępie mniejszym niż dwa, trzy zdania zwraca na siebie zbyt dużą uwagę i nie robi dobrego wrażenia. Oczywiście są wyjątki. Jeśli chcemy coś podkreślić albo wyolbrzymić możemy coś powtórzyć specjalnie, ale to są wyjątkowe okazje i trzeba być pewnym, że tego się właśnie chce (Znowu coś mu nie pasowało. Znowu chodził naburmuszony. Znowu jego świat sypał się w gruzy. Znowu, znowu, znowu... Zapowiadał się ciężki rok.).

Wystrzegajcie się zbyt rozbudowanych zdań. Komplikują czytanie i łatwo się w nich pogubić. Lepiej rozbić je na kilka prostszych.

Ważny jest styl pisania. W większości przypadków powinno się utrzymywać go na mniej więcej jednym poziomie. Inaczej narażamy się na śmieszność. Jeśli w jednym zdaniu lub akapicie odnajdujemy na przykład sformułowania „ziom skrzyknął kumpli na metę” oraz „było to rozwiązanie dużo bardziej odpowiednie aniżeli...”, to wyraźnie coś tu jest nie tak .

Dobrze jest czasem wpleść trochę poezji do opowiadania, nawet do wieloczęściówek. Nie trzeba wiele; jakiś ładny opis krajobrazu albo czyjegoś rozmarzenia. Bardzo ciekawie jest śledzić losy bohaterów, ale często mamy ochotę na odrobinę piękna, więc autor powinien pamiętać, że tworzy literaturę, a nie scenariusz do „Klanu” albo „M jak miłość”. Pozwólmy na chwile niekontrolowanej poezji w prozie !

Pamiętajmy o narracji. Pomijam już fakt, że może przyjąć formę wywiadu, artykułu, pamiętnika, wydarzeń bieżących lub już zakończonych, w osobie pierwszej lub trzeciej. Często się spotyka opowiadania, gdzie przez jakiś czas treść opowiada nam jeden z bohaterów i nagle trafiamy w narrację trzecioosobową z narratorem wszechwiedzącym, który znów staje się bohaterem, kiedy tak jest wygodniej dla autora. Należy się tego wystrzegać. Powinien być jeden główny narrator od początku do końca. (tu też są wyjątki, ale to już wyższa szkoła jazdy, a ten poradnik jest przecież kierowany do „początkujących”)

Nie zawsze osiąga się dobre efekty będąc zbyt dokładnym i dosłownym w treści. Nie trzeba pisać zbyt dużo (wciąż chodzi mi o treść, a nie ilość słów), żeby nie zacząć traktować czytelników jak osób opóźnionych. Trzeba zakładać, że ci, którzy będą czytali dane opowiadanie są inteligentnymi jednostkami i należy im zostawić pole dla wyobraźni zamiast zarzucać ogromem niepotrzebnych informacji. Jednocześnie nie można pisać zbyt mało; powinny się pojawiać jakieś obrazowania, opisy i wyrażania myśli (chyba, że zamysł narracji był inny i z góry zaplanowany). W takich sytuacjach należy szukać złotego środka.

Często problem stwarzają dialogi. Wyglądają, jak szkolne notatki pisane od myślników. (myślnik, zdanie, enter, myślnik...) Oprócz tego wciąż są w nie wplatane sformułowania typu „powiedział”, „stwierdził”, „krzyknął”... To jest zbyt suche i płaskie, a przecież można tu wpleść część akcji (jakiś ważny ruch ręki, minę, reakcję na słowa) albo skorzystać z okazji do krótkiego opisu danej postaci (podkreślam: krótkiego!).

Układ
Nie należy pisać zbyt krótkich części, bo zanim ktoś się w taki tekst wczuje, on już się kończy. Jeśli mamy mniej niż 500 słów, to już może być za mało dla niektórych osób. W takich przypadkach warto się zastanowić, czym można by rozwinąć treść. W czymś tak krótkim trudno przekazać jakieś informacje i akcję. Jeśli jednak to się uda, to bardzo prawdopodobne, że wszystko dzieje się zbyt szybko. Rozwiązaniem jest też umieszczenie dwóch krótkich części oddzielając je jakoś od siebie.

Pisząc kolejny akapit możemy zostawić wolną linijkę po poprzednim. To sprawi, że tekst będzie czytelniejszy i zajmie miejsce wcięcia w tekście, którego używa się tradycyjnie, a które na forum jest niestety (chyba) niewykonalne.

Treść
Jest tu tak wiele opowiadań, że w końcu ich tematyka się powtarza. Nikt nie wymaga kategorycznie, żeby nie pisać tego, co już było milion razy, ale pomyślcie, że to może wywołać negatywne komentarze. Jeśli istnieje możliwość, że nie poradzicie sobie z krytyką, może wyjściem będzie większa kreatywność. Spróbujmy wszyscy czymś się nawzajem zaskoczyć.

Opowiadanie staje się ciekawsze, jeśli postaci się od siebie różnią. Można przypisać im kompletnie różne cechy charakteru, nawyki, przekonania... Nie wszyscy muszą być zawsze szczęśliwi i lubić ten sam gatunek muzyczny. Niech się nie zgadzają, niech dyskutują. Pamiętajmy też, że nikt nie przechodzi przez życie zawsze będąc takim samym. Postaci mogą się zmieniać pod wpływem swoich przeżyć. Można na przykład zacząć od bohaterki będącej na bakier ze szkołą, rodziną i rówieśnikami, i która jest po próbie samobójczej, a zakończyć z dziewczyną kochającą życie, dogadującą się z ludźmi, która potraf odnaleźć równowagę w ze światem.

Dobrze jest nie ujawniać wszystkich tajemnic na samym początku. Co prawda czasami to pomaga, jeśli od początku wiemy, jak wyglądają postaci i znamy po części ich zachowanie i nawyki, ale czy nie jest o wiele ciekawiej odkrywać to przed czytającym powoli? W tekst przerywającym dialog (- powiedziała Kasia - ) można wpleść jakiś szczegół wyglądu albo pokazać jakąś cechę charakteru czy przyzwyczajenie (- jak zwykle bez przekonania rzuciła Kasia po raz kolejny poprawiając włosy - ).

Wystrzegajmy się niespójności rozdziałów. Jeśli raz zostało powiedziane, że jest południe, a spotkanie ma się odbyć za godzinę, to w kolejnym odcinku nie piszmy, że kiedy próbowali się odnaleźć w tłumie właśnie zachodziło słońce. Warto samemu przeczytać poprzednią część przed opublikowaniem kolejnej.

Ważne jest planowanie pisania. Najpierw należy mieć pomysł, zarys sytuacji i postaci, a później dokładniej rozpisywać poszczególne przygody konsekwentnie prowadzące do celu, którym jest (przemyślane wcześniej) zakończenie.

Autor
Żeby się rozwijać twórczo należy dużo czytać (mam na myśli raczej książki poważanych autorów niż opowiadania naszych koleżanek; uczyć należy się od najlepszych!), jak również dużo pisać (naprawdę dużo, żeby robić postępy, które z resztą nie będą następowały z rozdziału na rozdział). Teoria bez praktyki jest niczym.

Uwaga końcowa: częścią pisania jest też odpowiedzialność za własne słowa. Nie mam na myśli tylko poprawności politycznej (pamiętajmy, że te opowiadania i ich bohaterowie to fikcja i nie obrażajmy się na ich poglądy, a jednocześnie postarajmy się nie wkładać im w usta teorii, które mogłyby kogoś urazić), ale mam też na myśli przyjmowanie krytyki z podniesioną głową i wyciąganie z niej lekcji.

Reszta zależy od waszej weny, inwencji twórczej i zdobywanego z czasem doświadczenia.

by Gaheri