Tokio Hotel

awangardowa · Wysłany: Niedziela 31-12-2006, 17:35 Temat postu: Początek końca

Pierwsze moje:)

***

Siedziała. Siedziała na parapecie, czytając jakąś książkę. Muzykę z jej pokoju było słychać na ulicy. Usłyszała płacz. Oderwała wzrok od książki i spojrzała przez okno. Eh, to tylko dziecko. Już miała powrócić do lektury, gdy zaintrygowało ja owe 'tylko'. Sama kiedyś była dzieckiem. Zdarte kolano lub widok krwi doprowadzał ją do szału. Płakała i krzyczała. A teraz? Teraz widok krwi ją uspokaja.
"Chciałoby się mieć znów te siedem lat, taki bez problemów świat."
Włączyła komputer. Zalogowała się na pocztę. Przywitał ją mail. Czytała powoli, jakby nie dowierzając. On się odezwał!
Nagle powróciła do rzeczywistości.
Kiedy to było?
Miała pięć lat. Mama przyprowadziła dziwną kobietę z synkiem. Synek był wyjątkowo kobiecy. Jako dziecko miała wiele odwagi więc podeszła do chłopca i podała mu rękę.
- Maibrits. - chłopiec niepewnie wyciągnął swoją delikatną dłoń. - A ja jestem Bill. - powiedział. Ona zaprosiła go do swojej piaskowncy. Wiele też się o nim dowiedziała.
Spotykali się codziennie. Dzień w dzień...
Ale kiedyś ktoś musiał położyć temu kres. Ale dlaczego to właśnie on to zrobił? Wyjechał. Tylko wysłał jej maila, podobnego do tego, "wyjeżdżam. Niedługo wrócę i zabiorę cię ze sobą!". Dziewczyna płakała. Czekała. Nie mogła o nim zapomnieć. Było trudno. Każda napotkana gazeta, każdy program telewizyjny, głosił o jego sukcesie. Nie zwracała na niego uwagi. Na plakaty. Na nic. Mógłby dla niej już nie istnieć. Mógłby...

A teraz?
Teraz się odezwał.
Teraz chciał spotkania.
Ile czekała?
Trzy lata.
Trzy lata męki.
Trzy lata zapomnienia.

-NIE!
Zapomnij!
Zapomnij o mnie!
Zapomnij że istniałam!
Bo już nie istnieję...- krzyczała do komputera. Nie odpisała. Wybiegła przed dom. Na ulicę. To dziecko... Wciąz tam było. I właśnie w twarzy tego smutnego dziecka wyczytała Śmierć.
- To znaczy że dla mnie już koniec?-spytała dziecka. Ono pokiwało główką. - Ale przecież... - zaczęła.
- Nie odpowiedziałaś mu. To on przeżywał wiekszą mękę. Musiał się uśmiechać. Musiał się śmiać. A ciebie nikt do niczego nie zmuszał. - odezwało się
- Miał po mnie wrócić!
- Chciał... Ale ciebie nikt nie zmuszał, pamiętaj.
- A jego tak?!
- Tak.
- Zawsze mógł opuścić tą robotę...
- Teraz i tak nic to nie da. Nie odezwałaś się. Straciłaś szansę...
- Ja?!
- Tak, ty. A teraz wybieraj: śmierć twoja czy jego?
- Dziewczyna rozpłakała się. Razem z nią płakało niebo.
- On mnie zabił! Więc moja! - krzyknęła do nieba.
- A tym zabiłaś także jego... - szepnęło dziecko i zniknęło. A ona chciała pobiec do domu. Odpisać na maila. Ale nie mogła się ruszyć. "No tak... Umarłam..." pomyślała.
Znałazła się w bieli. Jedyną rzeczą innej barwy była kremowa dróżka. Stała tam zdiwiona. Przed nią pojawił się Bill. Dziecka nie było.
- BILL!!! - rzuciła mu się na szyję. On ją odepchnął. - Przecież wybrałam swoją śmierć...
- Ja wiem, Maibrits. Sam nie rozumiem tego dziecka... Ale... wiesz, wierzę już w Niego. - podniósł oczy do nieba.
- Ale dlaczego my tu jesteśmy? Co zrobiliśmy źle?
- Widzisz, śmierć jest nieprzewidywalna. Nie pyta Boga, czy może kogoś zabrać. Bierze i już. To, że była pod postacią dziecka, miało nad przypomnieć, że nasz błąd został popełniony w dzieciństwie. - chłopak mówił wolno. Usiadł na ziemi. Był taki mądry...
- I... co teraz?
- Nie wiem. Musimy czekać... - powiedział cicho. Nagle pojawił się aniołek. Młody, różowitki, z blond loczkami. Uśmiechał się błogo, a dziewczyna i gwiazda patrzyli na niego zdziwieni.
- No co tak patrzycie? - spytał wesoło. - Idziemy! Kupa drogi przed nami.
- Dokąd idziemy?!
- Tam, gdzie jest On.
- Czyli Bóg?
- Tak. Chodźcie. - ruszył przed siebie. - opowiecie mi coś o sobie? On mi nigdy nic nie mówi.
- O sobie? To znaczy co?
- No na przykład, jak tam teraz jest.
- Gdzie?
- Na ziemi.
- Teraz żyje się tam tylko sławą... - powiedział Bill.
- Nie prawda. Tylko ci, którzy mają takie możliwości żyją sławą. Reszta żyje smutkiem... Co druga dziwczyna żyje innym człowiekiem, często gwiazdą. Płaczą. A faceci dla których one są ważne, czekają... - powiedziała Maibrits.
- Przecież ty miałaś takie szczęście i znałaś gwiadzę. - rzekł aniołek
- Nie. Nie miałam takiego szczęścia. Znałam Billa, gdy był normalny. Gdy umiał kochać, płakać, śmiać się. Później odszdł. Odszedł zostawiając mnie. Odszedł żebycieszyć się sławą. Mógł tam zostać. - mówiła patrząc Billowi w oczy.
- Tam to znaczy gdzie?! - spytał chłopak.
- W swoim durnym świecie sławy!
- Spokojnie. Tu się pożegnamy. A wy... musicie podjąć decyzję. Idziecie sami czy oddzielnie? - spytał anioł
- Ja.... Billl.... Rozumiesz, prawda? - zająknęła się dziewczyna.
- Wiem, Kochanie. Wiem, zostawiłem Ciebie. Wiem, że ciebie to bolało i że musimy się rozstać. Rozumiem... - dziwczyna złożyła mu pocałunek na ustach i odeszła. On poszedł w inną stronę świata zmarłych.

***

Image · Wysłany: Poniedziałek 01-01-2007, 14:27 Temat postu:

To jest chyba to, co dodałaś drugi raz. Komentarz jest na tym pierwszym.
Pozdrawiam Wink

Devilishh · Wysłany: Poniedziałek 01-01-2007, 14:33 Temat postu:

Jestem na nie...
Fabuła... hym jako tako, może być.

Misfit · Wysłany: Poniedziałek 01-01-2007, 16:58 Temat postu:

Twoje Pierwsze?
Początek, powiem zaintrygował mnie.
No Tak.
Nie podobał mi się wątek 'jego śmierć albo twoja'
oklepane.
były powtórzenia, orty, raziło nawet bardzo.
Nie powiem ze było beznadziejnie, bo mi się podobało (:
Nie skreślam Cię, popracuj, zawsze posprawdzaj, daj komuś do sprawdzenia błędy {nawet mi, a co!}
Wiem, że jak zaczniesz więcej pisać i szlifowac styl będzie coś fajnego z Ciebie (:

Leb die sekunde · Wysłany: Poniedziałek 01-01-2007, 17:43 Temat postu:

Nie podoba mi się.
Postanowiłam trochę przymknąc oko na to opowiadanie, bo napisałaś, że Twoje pierwsze, ale niestety mimo to jestem na nie.
Był osporo błędów. Stylistycznych, literówki. Większośc wytknęła Ci Devilishh. Fabuła ogólnie może być, ale jakbyś opisała to ciekawiej. Tu właściwie były same dialogi. Zdania tez ajakoś nieskładnie złożone.
Może następnym razem będzie lepiej.
Pozdrawiam.