Tokio Hotel

Ayane

TO OPOPWIADANIE BĘDZIE OD NOWA! TO JUŻ KIEDYŚ BYŁO, ALE Z BRAKU CZASU MUSIAŁAM ZABLOKOWAĆ! MAM NADZIEJĘ, ŻE SIĘ BĘDZIE PODOBAĆ. I JEST MOJEGO AUTORSTWA! TO NIE JEST PLAGIAT!
CZYTAJCIE
PS. NIC W NICH NIE ZMIENIAŁAM. SĄ TAKIE JAK PRZED ZABLOKOWANIEM

#1

15 Wrzesień 1989 r.

Najpiękniejszy dzień w życiu. Ważniejszy od urodzin, chrztu, ślubu. Mianowicie narodziny dziecka. Czy może być coś cudowniejszego? Nawet nie przespane noce nie równają się ze szczęściem jakie te małe istotki wprowadzają w życie człowieka. Malutkie rączki, śliczne stópki, delikatna skóra i te piękne, duże oczy, które patrzą tak niewinnie. Każdy zwałek skóry jest czymś wyjątkowym, wspaniałym. Są czymś... kimś dla kogo można zrobić wszystko. Dosłownie wszystko.
Czternaście dni temu w mieszkaniu dwojga, zakochanych w sobie ludzi pojawiło się takie szczęście, a właściwie dwa szczęścia. Piękni bliźniacy. Czego chcieć więcej? No może, aby te szczęścia wyrosły na ludzi.

24 Listopad 1990 r.

Owe szczęścia wywołały wiele sporów w rodzinie. Kłótnie zazwyczaj wywoływane przez głupoty, które nie miały najmniejszego sensu.

1 Styczeń 1991 r.

Rozwiedli się. Ojciec bierze jednego, a matka drugiego. Czy to jest sprawiedliwe? Jak można rozdzielać dzieci? No jak? Oni się są zwykłą, materialną rzeczą, którą można zabrać!

1 Czerwiec 2005 r.

To już ponad czternaście lat, od kiedy państwo Kaulitz się rozwiodło i rozdzieliło swoje dzieci.
Młody chłopak siedział w lesie z resztą swojej paczki, która składała się przede wszystkim z dziewczyn, które co chwila się do niego kleiły. Widać chłopak miał powodzenie. Gdy wypalał piątego papierosa jego komórka zaczęła wibrować i głośno piszczeć. No tak, mama się martwi. Odszedł trochę od przyjaciół, aby rodzicielka nie usłyszała przypadkiem dzikich śmiechów i tekstów typu „Dajcie jeszcze jednego browara.”- Po tej wypowiedzi dana osoba zazwyczaj chichotała przeraźliwie. Niestety musiał już wracać. Spojrzał wpół przymkniętymi oczami na wyświetlacz telefonu. Już za dziesięć jedenasta, cholera godzinę temu miał już być w domu. Nagle podeszła do niego jedna z dziewczyn i przyłożyła butelkę do ust.
-Musisz iść?- Zapytała. Wiedział, że nie jest trzeźwa, więc odpowiedział ciszą. Widział, iż szatynka zaraz spadnie na ziemię, więc położył ją delikatnie na ziemię.
Po piętnastu minutach stał już przed drzwiami prowadzącymi do mieszkania.
„Pewnie się wścieknie”- Pomyślał i głośno przełknął ślinę. Wziął głęboki oddech i pociągnął za klamkę. W progu stała matka z rozmazanym makijażem i bardzo czerwonymi oczami. Czyżby płakała? Tylko dlaczego? Przez to, że się spóźnił? Nie, na pewno nie.
-Mamo co się stało?- Zapytał głosem przepełnionym troską.
-Będziemy razem!- Odpowiedziała, a raczej wykrzyczała. Niestety chłopak nie czy szlochała ze szczęścia czy z bólu.
-Z kim?- Wydusił. Nie przypominał sobie, aby mówiła, iż ma kogoś.
-Z Twoim ojcem...- Podbiegła do niego i mocno uściskała.- Za tydzień w końcu go poznasz....
-Przejdzie tutaj?- Spytał.
-My pojedziemy do niego. Tam ma dobrą pracę. Chyba rozumiesz?- Wiedziała, że jest bardzo wyrozumiały.
-Jasne...- Bardzo się cieszył. Zawsze zazdrościł chłopakom, którzy chodzili po mieście z ojcem lub jeździli z nimi na motorach. To było coś. Może teraz też przeżyje coś takiego. Fakt, było to dość dawno...
-Poznasz swojego brata...- Wymamrotała. Ledwo mówiła przez łzy, które wciąż, ciurkiem leciały po jej policzkach.
„Brata?”. Na starych fotografiach, które czasem mu pokazywała zazwyczaj był z drugim chłopcem.
Skoro są bliźniakami to pewnie wyglądają niemal jednakowo, mieć bratnie charaktery, upodobania, poglądy, poczucie humoru. Może się polubią?
„Ciekawe czy ma dredy...”- Rozmyślał blondyn leżąc na łóżku w swoim pokoju. Za tydzień już go tu nie będzie.

Po drugiej stronie oceanu.

-Bill zejdź na moment!
-Już idę!- Czarnowłosy chłopak zszedł po czarnych, krętych schodach. Zauważył ojca, który siedział na czerwonej kanapie, więc usiadł na przeciwko na równie krwistym fotelu.- Jestem. O co chodzi?
-Pamiętasz jeszcze swoją matkę?- Zapytał. Chłopak wiedział, iż się denerwuje, gdyż ciągle ściskał swoje dłonie.
„O co mu chodzi?”- Zastanawiał się.
-Z Europy tak?- Ojciec pokiwał twierdząco głową.- Pamiętam. Ostatnio rozmawiałem z nią przez telefon.- Odpowiedział zgryźliwie i usiadł po turecku.
-Fajnie, że o niej nie zapomniałeś.- Odetchnął. Na szczęście ominęły go niepotrzebne telefony, aby Bill przypomniał sobie o kogo chodzi.- Ja i Twoja matka będziemy znów razem. -Brunet chciał już zacząć krzyczeć i skakać po całym salonie.
-A pamiętasz swojego brata?
-Brata?- Zdziwił się.- Czy ja nie jestem jedynakiem?
-Masz brata bliźniaka.-Poinformował go. Widział, że na twarzy syna maluje się złość. Potrafił ukryć wiele emocji, jednak tej za nic nie potrafił.- Bill...
-Nic nie mów...- Oświadczył i szybko wbiegł po schodach na górę. Usłyszał jeszcze jak ojciec każe mu wracać. Zignorował go. Jak zawsze zresztą. Zamknął piękne, brązowe drzwi na klucz i usiadł na wielkim parapecie, patrząc przy tym na zachmurzone niebo.
-Nie chcę go tu...- Mruczał przez łzy. Od dzieciństwa wpajano mu, iż jest jedynakiem, a teraz miał poznać swojego bliźniaka, który pewnie wygląda identycznie. Zadowolony nie był. Przyzwyczaił się, że jest oczkiem w głowie taty. Nie widział go nigdy, cholera nawet nie znał jego imienia. Nic! Zupełnie nic!

BIJCIE! xD

Mod-Negai · Wysłany: Niedziela 02-07-2006, 19:40 Temat postu:

1?

EDIT

SimplePlanowa · Wysłany: Niedziela 02-07-2006, 20:02 Temat postu:

jedno powtorzenie :

Mod-Falka · Wysłany: Niedziela 02-07-2006, 20:04 Temat postu:

Och pamiętam to opowiadanie Smile

Nie wiem, czy je wcześniej komentowałam, chyba nie...
W każdym razie fajnie, że będziesz je znowu pisać.
Możesz być pewna, że tu zajrzę jeszcze nie raz Smile

bo już mi się podoba.
Pozdrawiam i życzę duuużo weny Smile

drusilla · Wysłany: Niedziela 02-07-2006, 21:06 Temat postu:

Ja sobie nie moge przypomnieć tego opowiadania Rolling Eyes

Chyba go nie czytałam Rolling Eyes

Za to teraz skoro na nowo sie ukazuje to nadrobie Very Happy

Fistashek · Wysłany: Niedziela 02-07-2006, 21:44 Temat postu:

Nie czytałam wcześniej, ale przeczytam teraz. Tzn. przeczytałam juz część pierwszą i strasznie mi się spodobało. Tylko jedno pytanie. Czy oni będą mieć w przyszłości ten zespół? Czekam z niecierpliwoscią na nową część.

WaRiAtKa · Wysłany: Niedziela 02-07-2006, 22:10 Temat postu:

Aaaa Ayane znów dodała to cudne opko! Very Happy

Będę miała co czytać Very Happy

nawet nie wiesz jak się z tego cieszę. Nie muszę chyba dodawać jak uwielbiam to opko?
Czekam na kolejne cudne części

kainka111 · Wysłany: Niedziela 02-07-2006, 23:00 Temat postu:

Jak już kiedys pisałąm fajne Smile

Fabuła mi sie podoba Smile

tylko szkoda że nie umieściłas odrazu tych wszystkich części co były ... bo tak to przez parę części będzie sie wiedzieć co i jak xD :)buziaki

Liebkosung · Wysłany: Poniedziałek 03-07-2006, 20:50 Temat postu:

Ajć, podobało mi się ;]
Chociaż wszystko dzieje się ardzo szybko.
Ale...może to i lepiej xP
Cóż, czekam na kolejną część!

Etera · Wysłany: Poniedziałek 03-07-2006, 21:00 Temat postu:

bić ? za takie cudeko ? nigdy ...
podoba mi się i to bardzo.
juz widze w tym wspaniale opko.
kiedy kolejna czesc?
jest naprawde swietne Smile

Ayane · Wysłany: Wtorek 04-07-2006, 13:17 Temat postu:

Nie narzekać, że krótkie xD!
Dla ~ddm ;8

#2

To jego ostatni dzień tutaj. Może nie ostatni, jednak długo go tu nie będzie. Zostawi wszystko. Szkołę, przyjaciół, swój ukochany pokój, dziewczyny, które tak za nim przepadały... Mimo wszystko był szczęśliwy! W końcu będzie miał normalną rodzinę składającą się z 4 osób i psa. Z tym pchlażem to jeszcze nie wiadomo, ale niech mu będzie. Właśnie pakował ostatnie torby. Wydawało mu się, że jego bagaż będzie mikroskopijny. Wszelako te wszytskie kosmetyki, których podobno nie używał, ubrania i inne rzeczy niezbędne blondynowi do życia zajęły trochę miejsca. Noi był jeszcze wielki skarb bez, któego nie przeżyłby godziny. Mianowicie jego kochana gitara. Co on by bez niej zrobił?
-Tom chodź na kolację!- Chłopak usłyszawszy wołanie matki poszedł do kuchni, aby poraz ostatni delektować się jej daniami w tej kuchni. To pomieszczenie uwielbiał najbardziej. Na tym stole, przy którym teraz spożywa posiłki kochał się pierwszy raz ze starszą o cztery lata partnerką. Nie wspomina go za dobrze, jednak to było jego pierwsze zbliżenie. Po tym "eksperymencie" o wiele łatwiej podrywa osobniki płci przeciwnej. Właśnie od tamtej dziewczyny nauczył się wspaniale całować, mieć wyczucie co zrobićc w jakim momencie, a nawet "robić młynki". Na szczęście rodzicielka nic o tym nie wiedziała. Dalej myśli, iż jej syn jest prawiczkiem. No bo co innego mogłaby sobie myśleć? Że ten kochany chłopiec, który ma dobre oceny, nie wchodzi w żadne bójki i jest pomocny, zrobiłby już to i to na tym kuchennym stole! Ona raczej myślała, iż Tom nie miał jeszcze styczności z seksem oraz ze starszymi kobietami.
-Dlaczego tak się uśmiechasz?- Zapytała pani Kaulitz patrząc jak chłopak wcina pizze.
-Po pierwsze: dałaś mi zjeść na kolacje pizze, a po drugie, że w końcu.... zobaczę Nowy York i tatę! - Posumował. Rodzicielka tylko uśmiechnęła się słodko, pogłaskała go po policzku i wyszła do salonu. Atmosfera była taka... wspaniała! Obydwoje dawno się tak nie czuli.
To jest trochę dziwnę... Jak w takie drobniutkie ciałko może wejść cała, średnia pizza ze wszytskimi dodadkami? Gdyby to nie był Tom Kaulitz to pewnie by nie weszło, jednak to jest Tom Kaulitz i jego żołądek "pochłonął" całość. Pożegnał się z mamą i wrócił do swojego pokoju. Zabrał wszystkie potrzebne rzeczy i razem z magnetofonem poszedł do łazienki.
-Co mamy w repertuaże?- Zapytał sam siebie przeglądając płyty.- Dzisiaj coś relaksacyjnego...- Postanowił.
Szybki prysznic... uwielbiał to. Kochał słuchać jak woda stuka o brodzik, jak krople wody delikatnie pieszczą jego ciało. Tylko one umiały robić to tak czule... Gdyby ktoś wiedział co czuje do tej nic nie znaczącej cieczy... Miałby zrąbane życie.

Po drugiej stronie oceanu.

To wszytsko nie dawało mu spokoju. Wydawało mu się, iż nie może normalnie funkcjonować, że jutro wszytsko przepadnie. Cały świat, który tyle czasu tworzył miał po prostu zniknąć. Chyba tylko on był temu przeciwny. Tylko dlaczego? Czemu nie chciał go tutaj? Może wydawało mu się, że to ON jest lepszy, że ON stanie się oczkiem rodziców, że on zabierze mu przyjaciół i zrujnuje wszystko.
-Dlaczego tak myślę?- Zapytał się po raz setny.- Przecież to mój brat. Nie mogę go tak odtrącić jakby był moim największym koszmarem.- Przyznał. Tutaj miał rację. To pierwsze mądre słowa jakie wydobyły się z jego ust od tygodnia. W tamtym czasie gadał bez sensu. Widocznie denerwował się. Nie! On się nie denerwował tylko wstydził. Przecież z natury nie był zbyt śmiały. Nie znosił publicznych wystąpień, zagadywania do nowo poznanych osób. Do publiki z czasem się przyzwyczaił, lecz rozmawianie z indywiduum, o którym nie miał pojęcia wciąż nie było przyjemne.- Będzie dobrze...

Możecie bić, ale nie w plecy, bo mnie bolą xD

Etera · Wysłany: Wtorek 04-07-2006, 13:23 Temat postu:

za co bić za co bić ?
za taie cudeńko?
Rozmarzyłam się...
ta treść mnie pochłania...
tylko troche krótkie Very Happy

ale piękne, sensowne, trafiające w serce...
podoba mi się
!!!!!!!!!!
pozdrawiam i czekam na kolejną cześć

SimplePlanowa · Wysłany: Wtorek 04-07-2006, 14:53 Temat postu:

Mod-Falka · Wysłany: Wtorek 04-07-2006, 15:05 Temat postu:

Ten odcinek też pamietam.
Czekam z niecierpliwością, az dodasz notki, których jeszcze nie czytałam.
Na razie jest świetnie Smile

Pozdrawiam

Mod-Negai · Wysłany: Wtorek 04-07-2006, 16:41 Temat postu:

Aj kotku.
Dziekuje Ci bardzo za dedykacje. Ty juz wiesz, co ja o tym mysle.
To opowiadanie jest jednym, z najlepiej zaczynajacych sie w Twojej tworczosci.
I ogromnie sie ciesze (nie wiem, ktory raz juz Ci to mowie), ze bedziesz je kontynuowac. O!
Przepraszam, ze komentuje na koncu, ale caly dzionek mnie nie bylo.
Czekam wiec na kolejne czesci, te, ktore beda nowe. Jestem bardzo ciekawa, co tu nam wymyslisz... hm...
Pozdrawiam i ... Kocham Cie

:
~ddm

kainka111 · Wysłany: Wtorek 04-07-2006, 20:23 Temat postu:

No fajnie fajnie Smile

Teraz czekam na kolejne również boskie notki a najbardziej na te nowe Very Happy

Mod-Ghost Ms. Sacrifice · Wysłany: Piątek 18-08-2006, 13:03 Temat postu:

Chyba opowiadanie znowu dochodzi (odeszlo?) w zapomnienie?
Ayane daj wszystkie czesci ktore byly wtedy. Kochałam to opowiadanie. Tyle.

drusilla · Wysłany: Piątek 01-09-2006, 20:58 Temat postu:

Nie czytałam przedtem tego opka Sad

Ayane mam nadzieje że dodasz kolejne części Wink

Bo bardzo chciałabym je przeczytać Very Happy

funny-feeling · Wysłany: Piątek 01-09-2006, 21:19 Temat postu:

Prócz tych paru lieterówek i powtórzenia w I odcinku nie podoba mi się tylko tytuł.
Schwarz and biały?
Rozumiem,że różnica językowa ma wzmacniać różnicę pomiędzy jak sie domyśliłam bliźniakami? Ale...nie podoba mi się no.Cóż poradzę.
Pozdrawiam:*