Tokio Hotel

[Ashia]

Nareszcie się zalogowałam. Jestem dla Was nowa, choć jestem tu już naprawdę długo.
Moja pierwsza jednoczęściówka, pewnie ostatnia po tym jak ją zjedziecie.


Pusta książka

Jak co dzień, wracając z redakcji wrzuciłam złotówkę do futerału ulicznego skrzypka, a on, jak co dzień ukłonił się nisko, nie zaprzestając gry. Nim doszłam do domu, ściemniło się i nic dziwnego w tym, że nie zauważyłam korespondencji w skrzynce. Otwierając drzwi mieszkania, przypomniałam sobie o sobotnich urodzinach Nadii. Zaparzyłam gorącej herbaty z cytryną i miodem, usiadłam przy biurku i wziąwszy pióro w dłoń zaczęłam pisać. Chciałam podarować jej coś naprawdę niezwykłego…


Wymyśliłam chłopca, kilkuletniego blondwłosego Tom`a o brązowych jak czekolada oczach. Był podopiecznym niewielkiego domu dziecka w jednej z nadbałtyckich miejscowości.
Pewnej soboty pod placówkę podjechał bladoszary samochód dobrej marki. Wysiadła z niego elegancka, uśmiechnięta kobieta, a zaraz po niej, wysoki mężczyzna w garniturze. W drzwiach czekała już pani dyrektor. Odbyła krótką rozmowę z przyszłymi rodzicami, po czym zaprowadziła ich do pokoju Tom`a i Bill`a. To nie była pierwsza wizyta państwa Milewskich. Po czułym przywitaniu zabrali drugiego chłopca na weekendową wycieczkę do Gdańska.
Nikt nie zauważył, skulonego w dolnej części piętrowego łóżka, Tom`a, który przyglądał się całej sytuacji. Kiedy został w pokoju sam, ogarnęła go straszliwa złość. Pośpiesznie wyciągnąwszy sweter z rozpadającej się szafy, wybiegł z przytułku. Pokonując główne ulice miasta, kilka osiedlowych przecznic i park, dotarł do plaży. Tam, wycieńczony przewrócił się na ciepły, miękki piasek i żałośnie zapłakał. Zajęty swoimi troskami, nie zauważył, iż tuż przy nim usiadł starzec. Miał łagodne rysy twarzy, wyglądał przyjaźnie. Spoglądając w morze zagłuszające łzy Tom`a, spytał:
-Dlaczego płaczesz, mój chłopcze?
-Bo Bóg zabrał mi rodziców i nie chce dać nowych, a Bill`owi dał – odpowiedział malec, pociągając nosem.
Starzec opowiadał Tom`owi o Stwórcy, o rodzinie… Mówił pięknie. Spokojnym, stonowanym głosem starał się tłumaczyć mu, na czym polega życie, że nie zawsze dzieje się tak jakbyśmy chcieli, a mimo wszystko musimy trwać dalej, dla tych lepszych dni, które na pewno kiedyś nadejdą. Wspólnie pożegnali dzień, podziwiając nadmorski zachód słońca, po czym rozstali się. Z tego spotkania Tom wracał z ogromną nadzieją na lepsze jutro..
Minął miesiąc. Jak co sobotę Tom wymknął się z pokoju i pobiegł na spotkanie z tajemniczym starcem. Jednak tego dnia przyjaciel nie zjawił się.


Zakończenie postanowiłam napisać poza domem, spakowałam zeszyt, pióro i dwa zapasowe długopisy do torebki, po czym udałam się na plażę. Usiadłam przy wydmie. Przez chwilę podziwiałam widok morza, wsłuchiwałam się w szum pluskających fal, biorąc kilka głębokich oddechów. Mogłam tworzyć dalej. Niestety, i pióro, i oba długopisy odmówiły mi posłuszeństwa. Zrezygnowana, odłożyłam przyrządy. I wtedy, obok siebie ujrzałam chłopca, wymyślonego z okazji urodzin Nadii, mojej ośmioletniej siostry. Wielokrotnie przecierałam oczy z niedowierzania. Był spokojny. Wskazując na leżące obok mnie opowiadanie, powiedział:
-To ja zrobiłem, zepsułem twoje pisadełka. Nie możesz podarować tej historii Nadii, ona kończy się bardzo smutno. A ja nie chcę być smutnie opowiedziany.
Nie potrafiłam wydusić z siebie ani słowa. Wpatrywałam się w cudowne, brązowe oczy malca. Bałam się go dotknąć, nie chciałam, żeby zniknął. Ale on tylko uśmiechnął się na pożegnanie i wskazał na wschodzące słońce. Kiedy odwróciłam wzrok, Tom`a już nie było.
Na urodziny kupiłam siostrze książkę, nietypową. Zamiast opowieści, zawierała jedynie czyste kartki. Na widok tak niecodziennego prezentu Nadia krzyknęła ze zdziwienia:
-Ale ta książka jest pusta!
-Nie będzie, gdy napełnisz ją swoimi wspaniałymi pomysłami! – odkrzyknęłam równie głośno i z jednakowym, choć udawanym zaskoczeniem.
Śmiejąc się, otwierałyśmy kolejne prezenty. Chciałam, żeby i ona spotkała kiedyś postać, którą sama stworzyła.
Kiedy wieczorem wchodziłam do mieszkania, w skrzynce zauważyłam list, nie było na nim ani nazwiska nadawcy ani odbiorcy. W kopercie znajdował się jedynie wycinek z piątkowej gazety. Zawierał artykuł o potrąconym przez samochód, tajemniczym starcu. Tajemniczym, bo w chwili wypadku nie miał on przy sobie nic, żadnych dokumentów… Prócz nie zaadresowanej korespondencji

No i koniec. Doczytaliście aż dotąd ??!! Nie spodziewałam się.

[Arasoi]

Piękne...
Po tym co przedtem przeczytałam, (chomik, spirytus i cos tam jeszcze) przydało mi się coś takiego.
Nigdy jeszcze nie spotkałam się z taką fabułą.
Błędów nie widziałam.

JESTEM NA TAK.

Pozdrawiam, weny życzę.

[Bitter_Whisper]

Nie wiem... Pomysł był NAWET dobry.
NAWET mi się podobało.
Nie poczułam, żadnego ciepła, ani smutku po przeczytaniu.
Takie trochę mdłę. Ale jestem na TAK

Pozdrawiam:
Bitter_Whisper

[hela_z_wesela]

Kultura narodowa, jest jak woda sodowa.
Pomysl ciekawy, nigdy nie wpadlabym na coś takiego. Z wykonaniem trochę kulawiej. Zdania niepewne, dziwnie sklecione. Są dwa, zrobilabym dwa inn. Dolożyla trzecie.
Ale mimo tego bylo ciekawie.

Z poważaniem:
hela_z_wesela

[Żyrafa]

[Liebkosung]

Ładne opowiadanie.
Miło się czytało.
Ale mogłaś zaakcetnować ten tekst pisany przez bohaterkę pochyłym drukiem. Byłoby przejrzyściej, bo trochę się mieszało to wszystko.

[Pauline...]

Nawet nieźle, ale i tak nie jestem przekonana.
Zdania były suche i większość stojących obok nawet do siebie nie pasowała.
Ale co tam. Ja tez nie jestem kim, kto dobrze pisze.
Ale się staram.

eięc ogólnie to pomysł dobry, ale z wykonaniem gorzej,.
I tkest tak bez żadnych przerw....
No dziwnie. Poprostu dziwnie.
jestem pół na pół.
A może tak:
Nie było nagorsze.
Ale czytałam już lepsze....



POZDRAWIAM.

[Ashia]

Nie spodziewałam się przychylnych odpowiedzi, a jednak. Potraficie zaskoczyć.


Lady Nirvana – Też to czytałam (masakra) A za opinię dziękuję. I do napisania !
Bitter_Whisper- Nie wiem czy mdłe. Ale jeżeli tak piszesz, to pewnie trochę racji masz.
hela_z_wesela - Zgadzam się. Nad stylem muszę duuuuużo pracować. Podziwiam i pozdrawiam.
Żyrafa - Rzeczywiście lepiej wygląda rozdzielone, dziękuję za radę i za opinię.
Liebkosung - Jak radziłaś, tak zrobiłam. Sami oceńcie czy lepiej, myslę że tak.
Pauline... –Nie jesteś kimś kto dobrze pisze ??!! To nie wiem kto to robi, jeśli nie Ty.[/b]

[WiÓrA]

narazie zajmuje miejsce bo mam informę jak wróce do domu to przeczytam i zedytuje.

pozdrawiam WiÓra.







peace.


EDIT:

No więc, błędy jak były to mi nie przeszkadzałay, bo nawet z tym czytało się je bardzo lekko i powiem ci że nie jestem jakąś tam specjalistką on prozy, czy czegoś ale według nie powinnaś pisać więcej takich opowiadań tzn. a takim stylu bo to było boskie...nie co ja mówię to było:
HIPER-SUPER-ULTRA-MEGA-BIGGER-BOSKIE!!!


No ja czekam na więcej tego typu opowiastek, bo jak narazie to spotkałam tylko jedną... TWOJĄ!

Pozdrawiam!




peace.

P.S>> A Shirogane ci nie oddam

[Ashia]

Boże !!!!! Aaaaaaaa !!! Jaki on sliczny!! Ten koleś na Twoim obrazku .... rozpywam sie !!